Ik voel me nu net William Wallace, ik vecht maar door voor het goede doel en mijzelf. En ondertussen wordt ik verraden door wat ik dacht een vriend van mij te zijn.
Helaas is het niet de eerste keer. Zo heeft het ook moeten zijn met exen. En al eerder met een vriend. Vanwege een ex.

Elke dag er weer zijn voor ze en denken dat je er goed mee doet. Achter je rug om wordt je verraden!
Tjezus wat een kl@te gevoel.
Altijd sta je er voor de ander, geef je liefde en ben je er als het nodig is.

Wat bezielt dat soort mensen?
Waarschijnlijk geen geweten of in ieder geval er weinig last van.
Leven ze in een andere wereld? F#@8ck ik heb daar geen zin in!
Ik hou van de wereld, ik hou van mensen welke om anderen geven. Diegene die geen waarde hechten aan materialisme, goed zijn voor de natuur en vooral dieren. Mensen die niets terug verwachten en altijd open staan voor anderen, respect hebben voor anderen, altijd eerlijk zijn, hulpvaardig en niet bezig om zo geweldig gevonden te worden.

Misschien te idealistisch, maar juist dat wat ik geweldig vind. Tuurlijk ook ik ben wel eens hypocriet. Toch is dit wat mij bezig houdt en wat ik zo graag wil van de mensen om mij heen en vooral diegene met wie ik mijn leven wil delen.
Met één ex dacht ik het samen gevonden te hebben. Helaas wilde zij mij niet. Misschien was ik teveel veranderd en niet spannend genoeg meer?

Een fatsoenlijke uitleg had ze niet. Zal het nooit weten. Ik hoef het ook niet meer te weten.
Wat rest is een gevoel van vooral onmacht, tuurlijk gemis en de vragen.
Verder moet je...maar hoe?
Genoeg gelezen, maar nergens het antwoordt. Zit in mijzelf. Maar waar?
Waarom kan ik nu zo goed functioneren en het met iedereen zo goed vinden, ben ik zo verandert?

Terwijl ik op de achtergrond gesloopt wordt door de gedachte aan haar?
Loslaten en verder gaan, verwerken. Maar hoe?? Iedereen heeft dezelfde gedachten en antwoorden. Beseffen zij wel hoe diep dit zit?
Hebben zij dit ooit meegemaakt? Hebben zij werkelijk ooit de liefde van hun leven meegemaakt, diegene die alles deed verbleken en vergeten? Diegene die je gevoel gaf dat je alles aan kon en wilde doen. Samen en maling aan wat de rest
ervan zou vinden.

Het liedje van Anouk; One word! Thats all there rest for me!
Als ik het moet geloven zal het minder worden, natuurlijk leef ik door. Maar de gedachten aan haar blijven. Te sterk? Nog te afhankelijk?
Ik weet het verschil tussen ratio, emotie en de wijze geest ondertussen. Kan beter omgaan met mijn emoties, meer in de wijze geest denken, maar dit blijft!
Niet alleen gestaafd op emotie.
Eenzaam tussen heel veel mensen. Het William Wallace gevoel.
Een gevoel wat niet wil verdwijnen.

Groet,

Droopie