Het is al weer een aantal dagen geleden dat ik voor het laatst iets op papier gezet heb. Wisselende dagen zijn er gepasseerd. Dagen waarop ik het helemaal niet zag zitten maar ook dagen waarop ik voorzichtig een stapje in de tunnel kon zetten. Wat ben ik blij en dankbaar voor mijn familie en vrienden om me heen. Ik zal zelf de stapjes moeten zetten maar ik voel me wel erg gesteund.
In de afgelopen week een heel vervelend telefoongesprek met mijn ex gehad. Hij laat mij heerlijk zitten met een aantal financiele zaken en voelt zich ook niet geroepen om zijn aandeel in dingen te betalen. En juridisch gezien heb ik geen poot om op te staan. Hij is vreselijk tegen me tekeer gegaan en hij vond dat ik maar blij moest zijn om de manier waarop hij met mij omgaat. Het probleem is echter dat hij geen enkele verantwoordelijkheid neemt en alles op mij afschuift.

Gisteren en vandaag vallen echt onder de donkerste dagen... Ik heb zo'n enorme pijn. En ik denk en denk en denk maar. 'k Voel me echt doodop. Ik slaap elke nacht precies 7 uur op de medicijnen die ik van de huisarts gekregen heb. Gisteravond was ik zo moe dat ik besloot om eerst zelf te slapen en als ik echt wakker was en niet meer kon slapen pas de medicijnen in te nemen zodat ik vanmorgen niet zo vroeg wakker zou zijn. 'k Heb geslapen tot 03:30 uur, toen een pilletje genomen en werd om 09:00 uur ontzettend duf wakker.
Afgelopen zondag had ik een heerlijke middag in de kerk (ik ben christen) en kon alles zo goed terug geven in Gods handen.

Dit weekend hoop ik een face tot face gesprek met hem te hebben. Ik weet niet wat voor soort gesprek ik kan verwachten. Net zoiets als afgelopen maandag of net zoiets als zijn houding in de mail die hij stuurde? Ik ben erg gespannen en zie er vreselijk tegen op. Voor een deel heb ik het natuurlijk zelf in de hand. Ik heb hem nu zo'n 2 weken niet gezien en het in die tussentijd is er zoveel gebeurd. Aan de ene kant wil ik hem graag zien omdat ik hem vreselijk mis maar aan de andere kant weet ik dat ik me er niet op moet verheugen want hoe dan ook het zal geen leuk en ontspannen gesprek worden.

De afgelopen dagen heb ik het idee gehad dat ik in een soort roes verkeerde, met uitzondering van de ochtenden. Vreselijk zijn die. Ik heb me ziekgemeld op mijn werk. 's nachts slaap ik op 1 of ander paardenmiddel wat door de huisarts voorgeschreven is. Vanmorgen was echt een heel diep punt.
Een vriendin van mij had mijn vriend/verloofde oftwel degene met wie in in ondertrouw ben, gesproken en hij had haar echt even in zijn hart laten kijken. Inmiddels heb ik hem zelf ook 3 keer gesproken. Het eerste gesprek ging over alle dingen die geregeld moeten worden en dat is een heleboel. Ik merkte dat hij dacht dat ik alles wel op me zou nemen omdat ik ook degene was die de afspraken gemaakt had.

Ik heb geen woorden voor de pijn die ik voel. Pijn vermengd met ongeloof en angst. Bang om alleen verder te gaan na 3 jaar.
Over 2 maanden was het zover: onze trouwdag. Een paar weken geleden in ondertrouw gegaan. Een geweldige dag gehad.
En nu heeft hij vorige week, toen we aan de telefoon zaten, verteld wat er al maanden door zijn hoofd spookt. Maanden van twijfel en verwarring bij hem, niet wetend wat hij er mee moest. Twijfel of hij wel genoeg van me hield. Hij dacht dat hij bang was om zich te binden. Maar nu heeft hij de knoop doorgehakt... hij durft niet met me te trouwen. Alles is al geregeld, we hebben een huis, mijn trouwjurk hangt al aan de kast.