Ik heb geen woorden voor de pijn die ik voel. Pijn vermengd met ongeloof en angst. Bang om alleen verder te gaan na 3 jaar.
Over 2 maanden was het zover: onze trouwdag. Een paar weken geleden in ondertrouw gegaan. Een geweldige dag gehad.
En nu heeft hij vorige week, toen we aan de telefoon zaten, verteld wat er al maanden door zijn hoofd spookt. Maanden van twijfel en verwarring bij hem, niet wetend wat hij er mee moest. Twijfel of hij wel genoeg van me hield. Hij dacht dat hij bang was om zich te binden. Maar nu heeft hij de knoop doorgehakt... hij durft niet met me te trouwen. Alles is al geregeld, we hebben een huis, mijn trouwjurk hangt al aan de kast.
Onze relatie zat vol ups en downs. We hebben voor veel dingen moeten vechten maar we wisten waar we het voor deden. En dan nu dit. De eerste paar dagen hoopte ik nog dat hij bij zou draaien, me zou missen als hij me een paar dagen niet gesproken zou hebben. Nu besef ik steeds meer dat het echt over is. Ik hou zielsveel van hem maar zal nu alleen verder moeten. Hem los moeten laten terwijl we elke dag bij elkaar waren. We waren totaal met elkaar verweven. En nu uit elkaar gescheurd. Waarom? Ik weet het niet. Verstandelijk weet ik precies door welk proces ik moet gaan. Maar om eerlijk te zijn: ik heb er geen zin in. We hebben moeten vechten voor onze relatie en nu ik voor mezelf moet vechten lukt het me niet meer. De pijn die ik voel is gewoon niet in woorden uit te drukken. Hoe moet ik mijn leven weer op gaan pakken?