Hey iedereen, hier ben ik weer. Heb een paar lastige dagen achter de rug, volop zitten kijken op internet hoe ik liefdesverdriet moet verwerken en ook hierop wel steun gevonden. Ik wil ze uiteraard nog altijd terug, dus ik heb ook dat even gezocht op internet.

Op alle websites staat er dus effectief dat je minstens een maand 0,0 contact met elkaar moet hebben zodat ze je kan missen. Achteraf dan gwn een berichtje sturen, heel vriendelijk enzo en dan gwn afspreken als vrienden. En dan gwn terug precies van 0 af aan beginnen, want de gevoelens zitten toch nog ergens.

Gisteren postte ik nog dat ik zo boos was en dat ik haar nooit meer wil sturen of zien. Nu, vandaag is dat gevoel weer volledig anders.. Hoe kan dat toch dat dat met zoveel ups & downs is? Ik wil haar nog altijd niet sturen, en dat ga ik ook niet doen, maar ondertussen wil ik haar toch wel nog eens zien. Zeker niet nu, want ik zou toch gewoon constant wenen en niet kunnen praten, maar een beetje verder in de tijd wel..

Ik heb enkele dagen geleden mijn verhaal gepost "Zo plots, zo onverwacht". Daarin heb ik duidelijk zitten maken hoe graag ik ze nog zie en hoe graag ik haar zou terug willen. Ik zat ook met twijfels of ik haar zelf zou sturen of niet.

Vandaag had ze afgesproken met de vriendin van één van mijn beste vrienden (zij heet M). Die vriendin heeft me achteraf gebeld met hoe het verlopen is. Er is totaal geen hoop. Om dat nog eens te horen kwetst het echt en komt dat nog eens hard aan.

Goeieavond iedereen,
Ik heb het gevoel dat het mij zal helpen om mijn verhaal ook eens neer te schrijven. Ook jongens kunnen liefdesverdriet hebben, da's duidelijk. Bij deze; ik ben dus een jongen van 23 jaar oud.