Hoi,

Ik ben een tijdje op deze site geweest, eind december, omdat ik door mijn vriend was gedumpt. Al snel kwam ik erachter dat het lezen van andermans liefesverdriet mij er niet vrolijker op maakte, en ben dus op eigen houtje verder gegaan. Heb me ingeschreven op een website om nieuwe mensen te leren kennen, en dat heeft me veel goed gedaan. Ook werkte mannelijke interesse goed. Na een kleine twee maand kreeg ik warempel weer zin om me tegen andere mannen dan mijn verdwenen ex aan te bemoeien.
Natuurlijk heb ook ik de zelfhulpboeken "hoe krijg ik mijn ex terug" gedownload, en ook dat heeft geholpen, want één van de dingen die in die boeken staat, is : ga verder met je leven, laat je ex in z'n sop gaarkoken.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken, 4 maanden na de breuk, kwam ik mijn ex tegen bij een gezamenlijke klant. Samen gelunched met champagne en daarna zijn mea culpa aangehoord. Het was allemaal zijn schuld, hij zat niet lekker in zijn vel, enz, enz, enz. Het eindigde in een harttochtelijke zoenpartij. Ik was helemaal euforisch, yesss, wie het laatst lacht, lacht het best.
Een week later is hij bij mij langsgekomen, en het was weer aan. Zijn vriendin heeft hij dezelfde dag nog gedumpt, en alles was weer rozengeur en maneschijn.
Samen een weekje op vakantie geweest in Toscane, veel gepraat, ik dacht dat het helemaal goed zat.
Tot juni.
Half juni kreeg ik een mail waarin hij me vertelde dat hij iemand anders had, al sinds we weer samen waren, en dat hij het niet meer aankon, en het dus uit maakte. Ik was razend, heb hem gebeld, hem even flink de waarheid gezegd, en toen vertelde hij dat hij het alleen wonen niet meer aankon en aangezien ik niet met hem wilde samenwonen, had hij dus maar iemand anders genomen. Ja, ja. Ik heb hem verteld dat ik wel met hem wilde samenwonen, hij helemaal blij, heeft me spontaan ten huwelijk gevraagd en is de volgende dag bij mij en mijn kinderen ingetrokken. Een week hebben we samengewoond. Na een week maakte hij het uit om één of andere stomme reden. Ik was sprakeloos. Heb hem om een verklaring gevraagd, die ik natuurlijk niet gekregen heb. Na een week was ik het zat en ben bij hem langsgegaan. Het ging slecht met hem, hij heeft in mijn armen uitgehuild, gevraagd of ik nog wel met een man als hij verder wilde, en was helemaal blij toen ik ja zei. 's Middags heeft hij zich verontschuldigd bij mijn dochter, haar gezegd dat hij mama nooit meer in de steek zou laten, en alles was weer koek en ei.
Vijf dagen later zette hij er weer een punt achter, dit keer omdat zijn psy hem gezegd had dat als je van iemand houdt, je het niet om iets vaags uitmaakt. Zijn conclusie : ik heb nooit van je gehouden (want hij heeft het vrij vaak uitgemaakt).
Nou ja, ik heb nog geprobeerd hem terug te halen, maar zonder resultaat, en de laatste mail die ik van hem gekregen heb, was dat hij van een ander hield en dat hij niet met mij verder wilde. Ja, ja. En dat na een huwelijksaanzoek en andere gezamenlijke toekomstplannen.
De eerste week na deze mail was een hel. Nu gaat het beter. Ik begin eindelijk in te zien, dat ik met een pathologisch leugenaar, een perverse narcist, een manipulator, of iets dergelijks, in ieder geval met een psychisch zieke man te maken had. Natuurlijk vind ik het afschuwelijk dat de man waar ik van houd uit mijn leven is verdwenen, maar ik ben tegelijkertijd ook blij dat ik nu eindelijk inzie dat hij mij gebruikte en dat hij mij nooit gerespecteerd heeft. Mijn droom is aan diggelen, mijn illusies waren zeepbellen, mijn eigenwaarde heeft een behoorlijke deuk opgelopen, ik voel me misbruikt, dom, en zit vol vragen (waar ik nooit een antwoord op zal krijgen). Maar ik moet verder, en sterk zijn als hij weer voor mijn deur staat : ik mag hem nooit meer binnenlaten. Dat doet ontzettend pijn, maar ik moet mijzelf en mijn kinderen beschermen. Wat mij betreft is het nu definitief uit, en het feit dat ik dat voor mezelf besloten heb, verlicht de pijn.

Maar wat ik maar wilde zeggen : liefdesverdriet is vreselijk, maar het gaat over. Op een gegeven moment besef je dat er andere dingen in het leven zijn dan alleen je ex-geliefde. Door zo om hem of haar te treuren loop je de leuke dingen van het leven mis. Dat is een wijze les die ik afgelopen winter geleerd heb, en die les helpt me nu. Ik heb pijn, heb dagen dat het echt niet gaat en dat ik zwelg van verdriet, maar ik weet dat het over gaat, en die kennis maakt me sterk. Ook besef ik nu dat als het uit is, je het maar beter uit kunt laten. Ik ben stom geweest om mezelf weer in zijn armen te storten, want nu beleef ik voor een tweede keer de pijn van het gedumpt worden. En dat is dus echt niet leuk...

Dit is geen blog, maar gewoon een vraag : wie heeft ervaring met rebound-relaties ? Het schijnt nl. dat ik er het slachtoffer van ben geworden, heb hem 3 maanden leren kennen na z'n scheiding (huwelijk van 20 jaar), en heb nu het vage vermoeden dat hij mij heeft gebruikt om zijn scheiding te verwerken. Na een 2 jaar lange relatie heeft hij het 3 weken uitgemaakt, om zich linea directa in de armen van een nieuwe dame (ook weer rebound ?) te storten.

Heb ergens gelezen dat de meeste relaties 2 weken voor Kerstmis stranden (en ergens in maart). Joepie, ik ben blij deel uit te maken van deze statistiek

Mijn vriend heeft onze relatie twee weken geleden uitgemaakt. We waren 2 jaar samen. Ik was dolgelukkig met hem, hield ontzettend veel van hem, en zag ons samen oud worden.
Hij had dat gevoel helaas niet. 6 keer heeft hij het uigemaakt en heb ik hem weer teruggehaald, de 7e keer is definitief, en ik ga hem niet terughalen. Kan ook helemaal niet, want hij heeft al een ander (al op de dag dat hij het uitmaakte. Net alsof hij op een andere vrouw wachtte die hem uit onze relatie kon halen. Omdat hij misschien bang was voor de pijn die hij toch zou voelen, of voor het alleen zijn).