Zo voelde ik mij vanmiddag even na mijn gekke bokkesprong..

Geniet van de mooie muziek en de clip..
Follow the sun... witch way blow the window...
Directions of the birds.... Direction of the love...
Breath in the air....Breath in the air...

Een nieuw blog voor een nieuwe periode.

3,5 week geleden begon ik mijn hart op deze site uit te storten.

Lieve lieve lieve lief..
Je was ondersteboven
Bent ondersteboven
Je hebt verdriet
Toch? Want anders hadden we deze 1,5 week niet beleefd.
Toch? Want waarom nu dit?
En nu vond je dit nodig.

Geen contact.
Rust.

Het voelt alsof ons jonge plantje voor 2/3e eruit gerukt is.
Maar het overgebleven zwaar gehavende kleine stukje is een mengeling van onze liefde, ons verdriet, onze inzichten, onze gesprekken en mijn nog sluimerend vertrouwen in ons.

Zal ik mijn gevoel tonen of niet. Zal ik contact zoeken of niet.
Zal ik informeren hoe het met hem is of niet.
Zal ik dat vanavond nog doen.. of zal ik deze dag voorbij laten gaan naar " de" dag.

Van de week was het mijn pokerface.. jahoor prima! Hij vroeg hoe het met me was. Natuurlijk.. gewoon beleefdheid.
Ik was niet oprecht en eerlijk. ik berichtte dat het goed ging.
Maar ik kijk huizenhoog op tegen de dag.

Ik zou het liefst hem willen laten weten dat ik er tegen opkijk.
Dat ik vannacht nauwelijks zal slapen.
Dat ik morgen met beton in mijn maag de auto instap.

Hij maakte het uit, met de tranen over zijn wangen. Emoties wegslikkend.

Als het zoveel doet.. waarom dan toch?