Vanochtend begon de nieuwe week totaal verkeerd. Vanwege de eerste "herfstachtige dag" reden de treinen veel minder vanwege de bladeren op de rails. Ook bij de bussen was hierdoor een enorme achterstand opgelopen. Wat dus tot gevolg was dat ik te laat kwam voor een tussentoets. Ik baalde echt als een stekker!

Gisteren heb ik weer een goed gesprek gehad met X. Ik vertelde hem dat ik het moeilijk vond hoogte van hem te krijgen, en dat hij eerlijker tegen me moest zijn. Hierop antwoorde hij dat ik een schatje was, dat hij heel veel van me hield en dat hij wilde dat het goed kwam. Hierdoor maakte m'n hartje een sprongetje, en de muziek leek opeens veel mooier dan anders:)

Het is alweer 3 weken en een dag geleden dat ik X gezien heb en wij onze laatste dagen hebben doorgebracht. Elke dag valt me nog ontzettend zwaar, ik sta op zonder echt energie te hebben om iets van mijn leven te maken. Alles lijkt zo zinloos op het moment.
Ik ben op zoek naar erkenning, want ik heb het gevoel dat de meeste mensen in mijn omgeving mijn gevoelens niet snappen, nog nooit echte liefde hebben meegemaakt. Ik ben 21, en kwam aan X toen ik 16 was. Volgend jaar maart zouden we 5 jaar gehad hebben.

Ik kan het nog steeds niet geloven. We gingen even een mindere periode in, maar dit was voor mij nooit een reden om op te geven. Op dit moment voel ik als nooit te voren de kracht om te vechten voor ons, en dat doe ik dan ook iedere dag.