Het is alweer 3 weken en een dag geleden dat ik X gezien heb en wij onze laatste dagen hebben doorgebracht. Elke dag valt me nog ontzettend zwaar, ik sta op zonder echt energie te hebben om iets van mijn leven te maken. Alles lijkt zo zinloos op het moment.
Ik ben op zoek naar erkenning, want ik heb het gevoel dat de meeste mensen in mijn omgeving mijn gevoelens niet snappen, nog nooit echte liefde hebben meegemaakt. Ik ben 21, en kwam aan X toen ik 16 was. Volgend jaar maart zouden we 5 jaar gehad hebben.

Ik kan het nog steeds niet geloven. We gingen even een mindere periode in, maar dit was voor mij nooit een reden om op te geven. Op dit moment voel ik als nooit te voren de kracht om te vechten voor ons, en dat doe ik dan ook iedere dag.

In een opwelling heb ik gezegt niet zeker te weten of onze relatie wel sterk genoeg zou zijn als we in de armoede terecht zouden komen. De boodschap hierachter van mijn kant was dat ik bang was hem kwijt te raken, maar hij vatte dit op als dat ik hem zou verlaten als we financiele problemen zouden krijgen. Nu geeft hij aan dat onze relatie niet meer "puur" is. En heeft hij tijd nodig om na te denken. In zijn gevoel is hij zowiezo wel ongelukkig, met of zonder mij.
Ik heb hem wel 100x gezegt wat mijn ware reden was voor mijn uitspatting, maar heb het gevoel dat hij zijn oren afsluit voor de waarheid. Alsof hij me wil vergeten.

Begrijp me niet verkeerd, ik respecteer zijn beslissing maar als ik dit relateer aan mijn gevoel dan vind ik het opgeven van onze relatie een veel te grote opoffering.

Hij wil me niet zien, en we spreken elkaar alleen nog via MSN. Wel elke dag overgens. Soms zijn die gesprekken heel afstandelijk, en op andere momenten heb ik weer het idee dat het wel weer goed komt. Hij houdt ontzettend veel van me, en zegt dat er niemand is die dat zou kunnen vervangen. De hoop zou ik waarschijnlijk altijd blijven houden. Hij is en blijft mijn liefde. Hij zit heel diep in mijn hart, en komt daar onmogelijk uit.

Ik weet niet meer wat ik moet doen :S
bloosje