Het is zes weken geleden. Ik ben er zo koel onder dat ik het zelf ongezond vind. Als ik erover praat, verschijnen er geen vlekken meer in mijn nek, het gevoel van kwaadheid, en teleurgesteldheid dat ik omschrijf als ik vertel wat er gebeurd is, voel ik niet meer. Vaak heb je, als je iets wat je geraakt heeft vertelt, dat je dan dat gevoel herbeleeft. Ik heb niks.
Mijn stiefvader vertelde dat dat komt omdat ik het proces van teleurstelling en het verwerken daarvan, eigenlijk al doorgemaakt heb in het afgelopen half jaar. Terwijl we nog een relatie hadden.
Ik zit op een studentenkamer van 4 x 5, m'n kraan lekt, ik heb een leenbed, een leenTV, een leenkoffiezetapparaat, een met huisgenoten gedeelde wasmachine en geen magnetron. Maar ik heb de cd van Alanis Morisette lekker opstaan in mijn tweedehands stereosetje, en ik heb mezelf.

Oh ja hoor, en nu vinden zijn vrienden opeens dat ik zo snel de knoop doorgehakt heb, dat er wel een ander moet zijn.
Wat een ongeloofelijke sukkels dat ze zich niet kunnen inbeelden dat een vrouw zo'n beslissing maakt omdat dat gewoon het beste is. Kortzichtige minkukels! En hem ondertussen maar lopen opstoken, zodat ik, in de afhandeling van alle (financiele) zaken alleen maar een grotere strop heb omdat mijn ex niet meer weet wie hij geloven moet.
Ik heb je niet bedonderd, Lul, je hebt het zelf allemaal op je afgeroepen!

Het is voorbij. En hoewel ik afgelopen weekend door een hel gegaan ben (helemaal alleen in m'n nieuwe woning....janken, niet willen/kunnen slapen) begint nu het zonnetje alweer een beetje te schijnen.
Ik heb geen idee wat de toekomst brengt, maar ik weet wel dat ik helemaal klaar ben met deze gozer.
Weet je wat de relatietherapeut tegen mij zei?
'Ok, dus jij bent duidelijk geweest over wat je niet wilt,hij zegt duidelijk dat hij de kroeg niet wil opgeven..... wat verwacht je nu nog van mij?'
Ik begon te huilen in het besef dat we niet meer tot elkaar zouden komen. Dit waren geen communicatiefoutjes, dit waren geen verwijten die ons in de weg stonden. Hiervoor hadden we helemaal geen therapeut nodig.

N.a.v. een gesprek met zijn goede vriend heb ik voorgesteld met zijn tweeen in therapie te gaan. Hij reageerde met frisse tegenzin, maar als dat iets is wat ik nodig heb in de hoop onze relatie te redden,

EN ALS HIJ DAN NOG MAAR WEL OM DE WEEK NAAR DE KROEG MAG.....,

dan gaat hij wel mee.

Iemand ervaring met relatietherapie?

We leven nu nog steeds met zijn 2-en in één huis, en ik ben op zoek naar wat anders. Onze houding t.o.v. elkaar is afwachtend; komt er weer ruzie, neemt een van ons twee het initiatief tot een verzoenpoging? Soms zijn we beleefd, soms ronduit wreed tegenover elkaar. Soms is er een knuffel, gewoon, omdat we dat zo gewend waren, dan weer willen we elkaar niet eens in de ogen kijken. De TV is onze grootste vriend, als afleiding, en om die verstikkende stilte tussen ons te camoufleren.
Soms heb ik hoop dat het weer goedkomt. Maar dan realiseer ik me weer, dat als ik no geen knoop doorhak, ik 'm over een maand zal doorhakken. Want al dat feesten, roken, zuipen, gek doen, is niet meer mijn ding. En wel het zijne.

Na de ruzie op donderdagnacht, heeft hij me overgehaald dit weekend bij hem te blijven en wel te zien waar het schip strandt. Hij beloofde meer aandacht voor mij te hebben, meer leuke dingen te gaan doen, meer romantiek in de relatie te gooien, met name omdat ik aangaf dat ik, met al dat gefeest, en al die aandacht voor al die vrienden behalve voor elkaar, niet meer weet wat we nog aan elkaar hebben.
Wat gebeurt er op vrijdagavond; ik val voor de tv in slaap. Hij pissig, want we zouden toch 'leuke dingen gaan doen'? Maarre... als je nou op donderdagnacht nog geen 4 uur geslapen hebt, en op vrijdag de hele dag moet werken, en dan vrijdagavond het vervolg van je ruzie tegen elkaar uitspreekt, dan is het toch niet zo gek dat je doodop bent? Toen ik rond 24 uur zei dat ik toch echt ging slapen, draaide hij zich pissig om, en hoefde ook geen knuffel meer. Hij had nog een potje goedmaak-sex verwacht, zo verklaarde hij later.

Gisternacht in bed met mijn vriend gepraat, eigenlijk is hij erover begonnen, hij wist dat me wat dwarszat. Ik heb alles eruit gegooid. Over hoe ik mezelf niet de rest van mijn leven elke week zie volgooien in de kroeg, over hoe ik me zorgen maak over sommige van zijn vrienden, die af en toe drugs blijken te gebruiken.
Over hoe ik hem de laatste tijd wat wantrouw vanwege zijn gedrag, die door sommigen van jullie als 'tekenen aan de wand' gezien werden.
Over hoe ik niet mijn leven lang die wilde meid kan blijven waar hij (ik was toen 20) indertijd iets is mee begonnen.
Hij was in eerste instantie geschokt. Maar zag feitelijk geen oplossingen. Ik legde hem voor dat de beste oplossing in mijn ogen was ons voorlopig even niet meer op het kroegleven te storten, maar de komende weekenden tijd vrij te maken voor elkaar, om te kijken of we nog wel 'genoeg' met elkaar hebben. Ik dacht aan een periode van drie maanden. Hij moest daarover nadenken.