Gisternacht in bed met mijn vriend gepraat, eigenlijk is hij erover begonnen, hij wist dat me wat dwarszat. Ik heb alles eruit gegooid. Over hoe ik mezelf niet de rest van mijn leven elke week zie volgooien in de kroeg, over hoe ik me zorgen maak over sommige van zijn vrienden, die af en toe drugs blijken te gebruiken.
Over hoe ik hem de laatste tijd wat wantrouw vanwege zijn gedrag, die door sommigen van jullie als 'tekenen aan de wand' gezien werden.
Over hoe ik niet mijn leven lang die wilde meid kan blijven waar hij (ik was toen 20) indertijd iets is mee begonnen.
Hij was in eerste instantie geschokt. Maar zag feitelijk geen oplossingen. Ik legde hem voor dat de beste oplossing in mijn ogen was ons voorlopig even niet meer op het kroegleven te storten, maar de komende weekenden tijd vrij te maken voor elkaar, om te kijken of we nog wel 'genoeg' met elkaar hebben. Ik dacht aan een periode van drie maanden. Hij moest daarover nadenken.
Voornaamste reden dat hij dit niet zo zag zitten waren 'dan zie ik mijn vrienden niet meer', 'ik heb die tijd in de kroeg nodig voor een stukje ontspanning', en 'wat doen we als na die 3 mnd blijkt dat jij het zo prima vindt, terwijl ik terugverlang naar de kroeg?'
Voor dat laatste argument ben ik uiteraard wel gevoelig, want het zit erin dat ik/hij het zo voel(t). Maar is dat dan reden om het helemaal niet meer te proberen? Alles bij elkaar vond ik dat hij weinig gevoelig reageerde, hij bekeek de zaken vrij praktisch. En toen ik zei: 'volgens mij ben jij alleen maar opgelucht', reageerde hij niet.
Ik liet hem de stiekem ingepakte weekendtas zien, en toe zei hij dat ok degene was die veranderd is, niet hij. Ik zei dat hij daar vast gelijk in had, maar dat het er nu om ging hoe we nu verder willen met die verandering.
Hij nam de brief mee die ik hem onder zijn neus gedrukt had (ik heb de neiging in ruzies zo te gaan huilen dat er geen fatsoenlijk woord meer uitkomt, dus wilde alles wat ik wilde zeggen op papier hebben...)en ging naar beneden. Vanmorgen lag hij gewoon weer naast me. Ik maakte hem voordat ik naar mn werk ging wakker, en vroeg hoe nu verder. Hij wist het niet. Ik stelde voor dat we al onze afspraken voor dit weekend zouden afzeggen en er met zijn 2-en over zouden praten. Wordt vervolgd, dus.