We leven nu nog steeds met zijn 2-en in één huis, en ik ben op zoek naar wat anders. Onze houding t.o.v. elkaar is afwachtend; komt er weer ruzie, neemt een van ons twee het initiatief tot een verzoenpoging? Soms zijn we beleefd, soms ronduit wreed tegenover elkaar. Soms is er een knuffel, gewoon, omdat we dat zo gewend waren, dan weer willen we elkaar niet eens in de ogen kijken. De TV is onze grootste vriend, als afleiding, en om die verstikkende stilte tussen ons te camoufleren.
Soms heb ik hoop dat het weer goedkomt. Maar dan realiseer ik me weer, dat als ik no geen knoop doorhak, ik 'm over een maand zal doorhakken. Want al dat feesten, roken, zuipen, gek doen, is niet meer mijn ding. En wel het zijne.
Hij heeft soms ook hoop dat het weer goedkomt. Maar dan realiseert hij zich weer, dat als hij niks aan zijn levensstijl wil veranderen, dat er dan over een maand weer ruzie is. En daarna weer. Zoals we dat nu al zo'n half jaar hebben.

Ik verwijt hem dat hij niet verandert.
Maar hij mag mij net zo goed verwijten dat ik zo veranderd ben.
Ik begrijp het. Ik wil hem niet ongelukkig zien, gebukt zien gaan onder het juk van het compromis. Ik wil hem zijn levensstijl niet afnemen.

Ik doe alleen niet meer mee.