Als ik mijn verhaal vertel dan zegt men:
dat is het leven..
En ja dat is inderdaad het leven
maar leuk is anders..

Gisteren liep ik in het park en ergens zag ik een hondje naar
iemand toelopen.
Toen dacht ik van 'wat zou het leuk zijn als er ook
naar mij iets of iemand
toeliep'..

Ik begrijp dat niet waarom men soms zegt dat het na een breuk
het beste is om alle contact te vermijden.
Mij help het in geen geval.
Ik had graag nog een eerlijk gesprek gehad
zodat ik tenminste duidelijkheid had over het hoe en waarom.
Maar zomaar ineens zonder boe of ba zeggen dat het beter is dat men
elkaar niet meer ziet dat gaat er bij mij niet in,
ik begrijp dat niet,dat is voor niets goed.
Maar ik ga natuurlijk niet achter iemand aanlopen die van me wegloopt,
dat zie ik ook wel in.
Ik vind dat hetgeen twee mensen hebben gehad dat blijft iets moois,
iets persoonlijks,
en dat gooi je niet zomaar weg alsof het niets te betekenen had.

We were dead even before the ship sank.

Gescheiden door dood daar kan men niks aan doen
maar gescheiden door het leven...
dat is pas erg.

Er zijn geen zekerheden meer in het leven.
Het kan iedereen overkomen.
Ik ben mijn geloof kwijt in de liefde, in relaties
en toch is een leven zonder ook weer niets..

Soms denk ik van, hij had mij beter afgemaakt
dan hoefde ik dit leed niet te doorstaan
want hier heb ik geen zin in.

Ik vroeg hem wat ik verkeerd deed,
hij zei ''niets, het ligt allemaal aan mij..''

Vuisten gesloten,
ik hield je vast,
mijn liefde.

Tussen mijn vingers,
als een gouden korrel,
gleed je weg..