Het is idd zo dat vriendschap maar een pleister op de wonde is en het verdriet wat uitstelt, maar het voelt toch zo verdomme goed, om even die pijn niet te hebben, en wle dat veilige gevoel als ik hem hoor.
Maar idd, als we echt voor elkaar waren gemaakt, was hij niet weggegaan. En als er toch nog hoop zou zijn, zullen onze wegen wel weer samenvloeien, al is het over 50 jaar, maar dan kan ik niet op gaan wachten en zelf ook niets aan veranderen.
Belangrijk is om van dit proces te leren en zo valkuilen in de toekomst te vermijden.
In mijn geval is het wel quasi onmogelijk om terug samen te komen, als hij dat al ooit zou willen. Er zijn langs beide kanten te harde woorden gevallen.

Hebben jullie dat ook, dat je wel eens heel boze gemene dingen tegen je ex hebt geroepen na de breuk? Of hem blijft verwijten?

Hey!
Ik las jullie discussie over het wel of niet hebben van contact. Dat wij op deze site zovaak zeggen dat je het beter niet kan hebben en dat jullie het er niet mee eens zijn. Natuurlijk moet ieder voor zich kijken wat het beste werkt.
Ik hield de eerste tijd nog erg veel contact. Inderdaad het beste vrienden gebeuren. Het voelt zo vertrouwd. Hij zocht het ook veel op. En wat jullie zeggen dat had ik ook. Het was zo fijn om met hem te praten. Maar elke keer voelde ik daarna weer wat ik miste. Elke keer voelde het toch weer verdrietig. Daarom ben ik gestopt met contact. Nu blijf ik er veel minder in hangen. Ik denk er minder aan en ik heb er ook minder verdriet om. Het klinkt heel hard, maar voor mij werkt dit beter. Ik denk eigenlijk dat de meeste op deze site dit bedoelen. Want contact pakt in de beginfase (je verwerkt nog de breakup) volgens mij vaak slecht uit. De ex reageert vaak toch niet zoals je zou willen. Als de gesprekken fijn zijn, dan mis je hem en snap je niet waarom hij niet meer bij je wil zijn (het is immers nog zo fijn). En als je ruzie krijgt (ook iets wat voorkomt), dan voel je je achteraf ook vaak rot. Ik denk dat we het daarom vaak zeggen.
Nou ja misschien hebben jullie er wat aan. Ik weet het niet. Uiteindelijk moet je hier zelf een beslissing over nemen. Blijft moeilijk. Sterkte ermee! Uiteindelijk komt het allemaal goed!!!!
Liefs Kiek

ps in mijn ervaring vinden mannen het ook moeilijker om fouten bij/van zichzelf toe te geven. mijn ex legt alles bij de situatie en een klein beetje bij mij (nauwelijks, want zelfs mn ex moet toegeven dat het niet mijn schuld is). dat hij fout zat en dat het misschien zelfs door karaktertrekjes van hem zou kunnen komen (nl oa het gras is altijd groener virus:-p) geeft hij niet toe. terwijl ik dus eigenlijk al alle schuld bij mezelf leg. waarschijnlijk onterecht. maar vast niet alle mannen zijn zo. hoop ik.

Ik sluit mij volledig aan bij panic. Dat is ongeveer wat ik bedoel. Vooral de vergelijking met een verslaving. De lange en korte termijn effecten. Dat maakt ook dat het zo tegen natuurlijk voelt. Dat ken ik ook hoor. Echt ik kan jullie aanraden om eens het contact een tijdje te verbreken. Ik merkte echt meteen verschil. Het is ook niet permanent. Je kan altijd nog contact opnemen, later als je je goed voelt. Dan zal het ook leuker zijn denk ik. Misschien is het voor je eigen verwerking op het moment gewoon prettiger. Je kwelt je zelf ook minder. Maar zoals panic ook zei, niemand is hetzelfde, iedereen verwerkt dingen anders.
Ow ja, ook dat deel over het analyseren klinkt bekend. Denk dat je daar ook een punt hebt. Mannen... Hehe.
Succes! Sterkte!
Liefs Kiek

Haha ja sorry. Frustratie. Mijn ex werkt vooral zo, waarschijnlijk zijn niet alle mannen zo, maar toevallig wel degenen in mijn verleden. Mijn ex neemt nooit tijd voor zichzelf. Hij is meteen na mij alweer in een nieuwe relatie gejumpt en gedraagt zich dus elke keer zoals ik eerder zei (nooit iets bij zichzelf zoeken, mij of de situatie de schuld geven). Denk dat hij niet even stil heeft gestaan bij ons. Hij is nu al helemaal stapel verliefd en happy met de volgende (na een week, eigenlijk ben ik omgeruild). Afgelopen weekend was hij zelfs bij zn nieuwe schoonfamilie in Polen (jaja het is krap 2 maanden uit, de idioot). Maar hoop ook wel dat hij een geval apart is. xxx Kiek

Hallo allemaal,

Even terugkomend op de issue "wel of niet het contact met je ex verbreken": zoals een aantal van jullie al aangeven denk ik dat dit afhangt van de betrokkenen (lees: de wijze waarop zij met hun gevoelens omgaan) en datgene wat er tussen beide personen is voorgevallen. In mijn geval was het verbreken van alle contact met mijn ex meer een gedwongen-, dan een vrijwillige keuze. Een paar maanden voordat het uitging had ik voor mezelf al de conclusie getrokken dat het niet meer ging tussen ons en dat er dringend iets moest gebeuren. Aan het feit dat mijn ex en ik uit elkaar waren gegroeid waren wij beide schuldig, dat zal ik nooit ontkennen. Echter, ik was/ben van mening dat je in een relatie altijd wel een moeilijke periode zal meemaken en dat het juist de kunst is om daar samen uit te komen. Ik heb toen ook geprobeerd ?ɬ©?ɬ©n en ander uit te praten; helaas tevergeefs. Mijn ex had namelijk zoiets van: ik heb geen zin meer en ik weet niet hoe ik hem dat moet vertellen. Ze heeft toen alle smoesjes de revu laten passeren: "ik heb tijd voor mezelf nodig", "ik weet niet wat ik wil", "het ligt niet aan jou" et cetera. En dat alles via de telefoon (na bijna 5 jaar!!).

Uiteindelijk gaf ze aan voorlopig niet meer naar Holland te komen, omdat ze afstand wilde nemen. Omdat ze het zelf niet uit haar strot kreeg heb ik haar toen gevraagd of ze er een punt achter wilde zetten. Het antwoord was ja, waarop ik haar de vraag stelde waarom ze niet de moeite had genomen om even naar Holland te komen. Ik bedoel, gezien het feit dat ik 5 jaar lang elk weekend heen en weer naar Belgie reed om haar op te halen en weg te brengen, was dat toch een kleine moeite (ik ben immers wel 3 keer de aarde voor haar rondgereden). Haar antwoord was dat het niet veel zin had om helemaal (anderhalf uur rijden.., pfff) naar Holland te komen om het uit te maken (even voor de goede orde: ze was toen al 24). Jullie zullen wel begrijpen dat ik daar totaal anders over dacht. Ik vond dat dat het minste was wat ik verdiende na zo'n lange tijd.

Maar goed, na het een paar weken te hebben laten bezinken en erachter gekomen te zijn dat ze gewoon al die tijd al een ander had, heb ik voor mezelf de conclusie getrokken dat het beter was om alle contact te verbreken. Het vertrouwen was namelijk helemaal weg. Niet alleen omdat ze al die tijd gelogen had, maar ook omdat ze zich niet aan de afspraak had gehouden die we in het begin hadden gemaakt (en dat was de afspraak dat we elkaar nooit zouden dumpen over de telefoon). En zonder dat vertrouwen was er geen enkele basis voor een vriendschap (ook al wilde we dat allebei wel heel graag). Met pijn in mijn hart heb ik haar toen verteld dat er in mijn leven geen plaats is voor onbetrouwbare mensen als zij. Omdat ze me maar bleef bellen, heb ik dat nog een paar keer moeten herhalen, zowel in woord als in geschrift. Uiteindelijk kreeg ik een mailtje van dr met de mededeling dat als ik niet meer boos zou zijn, zij haar verhaal graag wilde doen en dat we dan misschien weer normaal met elkaar om konden gaan. Tot die tijd zou zij mij met rust laten en ik moest maar aangeven wanneer ik er "klaar" voor was. Ik denk dat jullie wel begrijpen dat ik even compleet uit mn slof schoot toen ik dat las. Alsof ik zo zielig was en alsof het allemaal aan mij lag dat we geen vrienden meer konden zijn omdat IK er nog niet KLAAR voor was. Hallo..., wat dacht ze wel niet toen ze dat schreef.

Opnieuw contact met haar opnemen is dus iets wat ik NOOIT zal doen, ook al baal ik er tot op de dag van vandaag nog van dat we niet in staat zijn geweest om goede vrienden te blijven. Daar ben ik gewoon te trots voor en daarbij ben ik nog steeds van mening dat er geen basis meer is voor een vriendschap. En als we dan toch helemaal opnieuw zouden moeten beginnen, dan doe ik dat liever met iemand anders. Er zijn namelijk genoeg mensen die wel een goede vriend/vriendin kunnen zijn.

Maar goed, om even terug te komen op de aanleiding van mijn post (ik ben volgens mij een beetje afgedwaald): ik denk niet dat het per definitie een goed idee is om alle contact met je ex te verbreken. Dat hangt af van de persoon en wat er is voorgevallen (zoals ik aan het begin van deze post al aangaf). In mijn geval had ik het graag anders gezien, want ik had niets liever gewild dan dat mijn ex en ik goede vrienden waren gebleven. Helaas gaan de dingen niet altijd zoals je wil en zijn er bepaalde zaken waar je nou eenmaal geen invloed op kunt uitoefenen.

Sooooowwww..., das pas lekker...., even alles van je afschrijven....