Ik voel me beter vandaag. Ook al heb ik mijn mailbox iets te vaak gechekt. Het is iets langer dan twee weken sinds die brief en vandaag is de grens die ik zelf gesteld heb: als hij dit weekend nog geen antwoord stuurt, stuurt hij nooit een antwoord. Logisch toch? Het is dus definitief afgesloten maar ik hoop nog steeds ergens op contact van zijn kant. Of het nog gaat gebeuren weet ik niet maar ik laat mezelf toe om die hoop te hebben. Het verdringen heeft geen zin, het zit er toch in. Ik laat de tijd die hoop wegnemen. Ik merk dat het steeds minder wordt. Ik hield toch meer van hem dan hij van mij.

Het is vandaag een week geleden dat ik die brief gestuurd heb. Ik weet niet waarom maar ik lijk helemaal terug bij af te zijn.Ik kan niet huilen, ik ben niet boos op hem maar bos op mezelf. Ik herinner me nu alle kleine dingen die ik wel of niet had kunnen doen nadat het uit was om toch contact te houden. Het is gek, het hoort eigenlijk helemaal niet.Ik denk ook aan de dingen die ik NU zou willen doen om hem terug te winnen. We zijn nu zes maanden verder en het lijkt dat hij het zoooo zat is dat ik hem NOOIT meer zal zien. Ik durf nu echt niet meer te bellen. Ik heb mezelf belooofd dat ik hem alleen laat weten wanneer ik ga afstuderen, ergens eind october.

Hi iedereen.

Ik heb veel gelezen op deze site en ik herken heel veel van wat ik het afgelopen half jaar meegemaakt heb. Mijn ex heeft het ineens uitgemaakt zonder dat ik iets door had. Anderhalf jaar een hele mooie relatie gehad,we zijn daarvoor ong. 3,5 jaar huisgenoten geweest. Ik ben op zijn innerlijk gevallen en zijn gevoelige kanten.Hij is de eerste man met wie ik echt een toekomst zag en zekerheid voelde. Waar het op neerkomt is dat ik hem moe heb gemaakt met mijn liefde voor hem. Ik voelde zoveel voor hem dat ik geen rekening meer hield met mezelf. En dat was teveel voor hem.Hij heeft gelijk het contact verbroken.We hebben drie gesprekken gehad en die gingen helemaal fout. Hij heeft een manier om mij niet te laten zeggen wat ik wil zeggen.Laatst een poging gedaan om hem bij mij uit te nodigen maar hij heeft gelijk heel bot gezegd dat hij geen gesprek met mij aan wil gaan. Het zit er niet in en hij is er helemaal niet open voor, dat heeft ie zelf gezegd. In mijn dromen zou ik nu de perfecte relatie met hem kunnen hebben, juist omdat ik zoveel geleerd heb in detijd dat het uit is. Waarom zo'n weerstand? Heb ik teveel opgedrongen? Hij zei dat ik het maar op moest schrijven en ik heb dit geschreven: