Hi iedereen.

Ik heb veel gelezen op deze site en ik herken heel veel van wat ik het afgelopen half jaar meegemaakt heb. Mijn ex heeft het ineens uitgemaakt zonder dat ik iets door had. Anderhalf jaar een hele mooie relatie gehad,we zijn daarvoor ong. 3,5 jaar huisgenoten geweest. Ik ben op zijn innerlijk gevallen en zijn gevoelige kanten.Hij is de eerste man met wie ik echt een toekomst zag en zekerheid voelde. Waar het op neerkomt is dat ik hem moe heb gemaakt met mijn liefde voor hem. Ik voelde zoveel voor hem dat ik geen rekening meer hield met mezelf. En dat was teveel voor hem.Hij heeft gelijk het contact verbroken.We hebben drie gesprekken gehad en die gingen helemaal fout. Hij heeft een manier om mij niet te laten zeggen wat ik wil zeggen.Laatst een poging gedaan om hem bij mij uit te nodigen maar hij heeft gelijk heel bot gezegd dat hij geen gesprek met mij aan wil gaan. Het zit er niet in en hij is er helemaal niet open voor, dat heeft ie zelf gezegd. In mijn dromen zou ik nu de perfecte relatie met hem kunnen hebben, juist omdat ik zoveel geleerd heb in detijd dat het uit is. Waarom zo'n weerstand? Heb ik teveel opgedrongen? Hij zei dat ik het maar op moest schrijven en ik heb dit geschreven:

"Dit is de laatste keer dat ik het mezelf toelaat om over de hele situatie na te denken en erover te "praten", op papier dan. Dat iemand in mijn gezicht ophangt heb ik niet vaak meegemaakt en zelf nooit gedaan. Ik pik het niet en dat was de druppel. Ik zou er niet trots op zijn als ik jou was, maar ergens wil ik je ook bedanken. Daardoor heb ik begrepen dat het absoluut geen zin heeft om ermee bezig te zijn. Eerlijk gezegd wou ik je niet uitnodigen om echt te praten, ook al leek het zo. Mijn idee was gewoon gezellig een biertje drinken en als er iets van een gesprek zou komen, prima, anders niet. Maar daar is ook geen ruimte voor, heb in inmiddels begrepen. Je vat het meteen op als gezeik en dat is jou manier. Ik hoef het niet leuk te vinden maar ik ga jou ook niet leren hoe je met dat soort situaties moet omgaan. En als je aan de telefoon meteen zo negatief begint ga ik ook meteen verkeerd reageren. Wat dat betreft lukt praten inderdaad niet, daar heb je gelijk in. Bovendien zeggen daden en gedrag veel meer dan woorden, maar zover is het nooit gekomen, van allebei de kanten.
Wat ik wel kan doen is een paar dingen duidelijk maken. Het is niet dat ik niet over de relatie heen ben en jou mis of nodig heb. Waar ik me niet overheen kan zetten is de manier waarop het gaat de laatste tijd. Ik had verwacht om na verloop van tijd een teken van jou te zien dat het allemaal een beetje leuk was en dat het de moeite waard is om met iemand zoals ik met wie je het een en ander heb meegemaakt op een normale manier om te gaan. Ik weet dat het wel kan. Aan het begin had je er moeite mee. Je miste mij niet als persoon, omdat je moe van mij was geworden, maar je miste wel de intimiteit en de seks en zo en de aantrekkingskracht op dit gebied was er nog (daar kan ik echt niks aan doen, sorry). Ik weet niet hoeveel dat nog speelt. Als het zo is kan je er beter eerlijk over zijn, tegen mij maar vooral tegen jezelf. Ik weet dat je er wat dat betreft niet makkelijk in bent en dat begrijp ik heel goed, misschien iets te goed, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb een manier gevonden om een paar dingen in jou los te maken op dat gebied en ik hoop dat je er in de toekomst wat aan hebt.
Je beseft dat je mij heel veel pijn gedaan hebt en daar kan je niet zo goed mee omgaan. Dat vind ik ergens logisch, jou kennende. Het is normaal om je er niet helemaal op je gemak bij te voelen, jezelf niet te laten kennen (iets wat ik teveel gedaan heb), je van je gevoel af te sluiten en jezelf te willen verdedigen. Bovendien heb ik het je nog eens makkelijk gemaakt door alles wat ik voelde er niet uit te gooien. Dat is nou gebeurd en daar gaat het helemaal niet om. Ik weet dat ik niet de goede manier heb gevonden om jou dat te laten begrijpen. Ik vind het jammer.
Ik weet dat ik in jou hoofd nog steeds diegene ben die opdringerig is, afhankelijk van jou, het bekende verhaal, en je denkt dat ik daarom probeer om contact met jou op te zoeken. Maar dat ben ik niet meer. Ik doe wat ik doe omdat ik heel veel van je gehouden heb en ik weet dat jij dat ook weet. Jij niet zo veel van mij maar zo is het nu eenmaal! Ik hield van wie je bent, wie je wilt zijn en wie je kunt zijn. Dat is het gevoel wat ik voor je had. Het voelde als verliefdheid omdat ik je wilde beschermen van alles waar je bang voor bent. Omdat ik er zelf ook bang voor ben ?¢‚Ǩ¬¶ Projectie? Omdat ik het allemaal zelf begreep wilde ik je een veilige plek aanbieden om "thuis" te kunnen komen als het te veel werd. Een veilige plek, daar hoort een bed delen niet per se bij. Het maakt dingen juist onduidelijker en minder waardevol.
Deze sterke gevoelens heb ik niet meer, daar hebben de tijd en jij goed voor gezorgd en dat is maar goed ook. Ik heb er enorm veel van geleerd (ik zie mezelf nu echt geen boterhamen smeren!!!). Maar het feit dat ik een beetje weet hoe je in elkaar zit en jou kan begrijpen en een paar dingen in jou waardeer kan je niet ontkennen. Dat is de reden waarom ik zo reageer en meer niet. En bovendien is anderhalf jaar van je leven niet onbelangrijk, lijkt mij, maar wat dat betreft ben ik niet de eerste die het meemaakt. Wat jij van mij nu denkt weet ik niet precies en het zou fijn zijn om het wel te weten. Ik dacht dat je zo iemand wel in jou leven zou willen hebben, op een andere manier dan. Als het niet zo is wil ik het graag weten en als het wel zo is zou je moeten beseffen dat je er niet genoeg voor doet. De manier om het wel te bereiken is een beetje begrip tonen voor mijn manier van denken en niet blijven hangen in de dingen die je in het verleden niet leuk vond. En mij misschien een beetje ruimte geven. Van mijn kant geef ik ook toe dat ik het niet op de beste manier voor mezelf aangepakt heb.
Dat zijn echt mijn laatste woorden tegen jou over het onderwerp. Je weet nu hoe ik me voel, hoop ik, en ik hoop ook dat je er begrip voor hebt. Ik zou heel graag willen dat je op deze brief reageert. Ik hoop dat ik duidelijk genoeg was en dat verwacht ik ook van jou. Zaak gesloten en je weet me te vinden, voor andere zaken dan. Het hoeft niet maar het mag wel, dat mag je zelf beslissen.
En omdat ik niet zo goed ben in woorden kan ik het misschien beter met een liedje zeggen. Ik leen de woorden van A. Morisette omdat ik het zelf echt niet beter had kunnen zeggen:

"And there are no strings attached,
You owe me nothing for giving the love that I give.
You owe me nothing for caring the way that I have.
I give you thanks for receiving, it's my privilege,
And you owe me nothing in return."

Ik verwacht niet dat je het helemaal begrijpt, maar ik hoop van wel, ooit ?¢‚Ǩ¬¶

Bedankt voor alles,
V."

Had ik die brief wel of niet mogen sturen? En ben ik duidelijk genoeg?
Hij heeft wel ooit aangegeven dat hij wel "vrienden" met mij wil blijven en dat hij mij nog een "prachtmeid" vindt, maar tegelijk dat ik de volgende maanden niks van hem zou moeten verwachten. Dat klinkt nu als enorme bullshit in mijn oren als ik zie hoe hij reageert. Het enige wat ik nu kan doen is wachten of hij ooit op mijn brief reageert of mij opzoekt.Ik weet dat het een illusie is maar het doet nog steeds enorm veel pijn. Ik ben een heel stuk verder maar lang nog niet waar ik wil zijn. De ene keer vind ik dat hij al die pijn en tranen helamaal niet waard is en de andere keer wil ik s'nachts bij hem gaan aanbellen. Is dat normaal na een half jaar? Geen idee hoe hij het gaat opvatten.Ik geef mezelf de schuld dat ik veel te opdringerig geweest ben.Hij heeft het mij kwalijk genomen en ik denk dat hij het een half jaar later nog steeds doet. En dat het alles kapotgemaakt heeft, zelfs te kans om ooit elkaar weer te zien onder andere omstandigheden.

Dat was het en elke mening is welkom.