We zijn nu 1 jaar verder. Vergeten was ik haar nog niet, maar dat mijn leven zonder haar verder ging, zo ver leek ik wel al.

Kom ik haar afgelopen week tegen in het uitgaan. Zelf was ik niet van zin contact te leggen, maar zij zwaaide eens en lachte, dus ging ik er toch maar op af.

Veel herinner ik mij niet meer van het gesprek, had namelijk al genoeg op. Lang heeft het gesprek ook niet geduurd, evenmin weet ik ook hoe het geëindigd is..

Nu sprak zij wel over terug overeen komen, wat altijd mijn droom is geweest. Ze sprak van op facebook weer vrienden worden (ja ik weet het, het is maar facebook, maar toch zo "belangrijk" )..
Nu met mijn stomme zatte kloten weet ik wel nog dat ik zei dat ik nooit nog vriendschapsverzoek verstuur (ze had mij namelijk al eens afgewezen) dat het beter zo is, dat het zijn reden wel zal hebben.

Dus zit ik weer te piekeren over mijn stomme actie van die avond (wat als.., konden we mss toch gewoon normaal doen).

Nu wil ook dat ze volgende week jarig is, en begint het weer te werken in mijn bovenkamer. Begin ik een nieuwe lijdensweg met een berichtje of ..