Hoi allemaal,

Ik wil graag mijn verhaal delen, omdat ik nu al maanden aan het klooien ben en stil sta. En toch lukt het me niet om mijn ex-vriendin los te laten en blijf ik hangen op het idee dat we elkaar misschien toch nog gaan vinden. Mijn gehele omgeving hoopt dat ik haar heel lang en misschien wel nooit meer tegen hoef te komen. We hebben een nogal destructief einde van onze relatie gehad en dat werkt nog steeds door bij me.

Kortweg komt het er op neer dat we allebei psychisch niet in orde zijn en waren toen we elkaar leerden kennen. Zij heeft het nodige meegemaakt en ik op mijn beurt ook. Aan het begin van ons samenzijn kwam ze erachter dat er problemen bij mij speelden en is ze me gaan helpen...redder vs. slachtoffer. Dat ging enige tijd goed, maar die rollen waren niet om te draaien, het lukte gewoon niet. Nu heb ik echt veel twijfels over haar gehad en vaak tegen haar gezegd dat ik bang was om haar aan het lijntje te houden. Dat we niet op een gezonde basis aan het bouwen waren.

Kort na de opname van 4 maanden die ik heb gehad voor psychische problemen waren de rollen omgedraaid en begon ze ineens, zonder uit te kunnen leggen waarom, meer en meer afstand te nemen. Tot ze uiteindelijk, na een aantal heftige discussies en veel pijnlijk aantrekken en afstoten wederzijds, besloten heeft om de relatie te verbreken. We hebben niet echt met elkaar gesproken over wederzijdse behoeftes, eigenlijk was de communicatie niet in orde. Zij kon mij niet geven wat ik nodig had en ik haar niet en ze wilde voor zichzelf kiezen om zichzelf te fixen. Alleen, zonder tussenkomst van mij of wie dan ook. Na een aantal weken waarin ik kapot ging, kwam ze toch weer terug en was ik dolblij, opgelucht. We gingen we er meteen weer vol in. Geen rustig aan doen of met elkaar praten over wat we anders zouden moeten doen. Meteen weer alles of niets, een manier van doen die aansluit bij mijn problematiek. Daarnaast heb ik enorme last van verlatingsangst, waardoor ik er alles aan heb gedaan om haar bij me te houden. Inclusief mezelf compleet opzij zetten en al mijn grenzen overgaan, iets wat zij andersom ook gedaan heeft...

Kortom: mooi stel waren we met z'n tweeën. Vier maanden geleden maakte ze het uit en wilde ze zes weken geen contact. Ik dacht dat we een soort time-out hadden, vooral vanwege die zes weken... Toch zagen we elkaar de week erna bij het koor waar we samen zongen, ze was er van overtuigd dat we dat samen konden blijven doen. Daar is een heel naar gesprek uitgekomen, waar ik nu veel spijt van heb. Ondanks alles riep ze dat het ze hoopte dat het een 'tot ziens' zou worden en ook al sprak ze zichzelf steeds maar tegen, heeft ze ook dingen gezegd als dat haar gevoelens niet weg waren, maar dat ze deze keuze met haar verstand maakte. Daarna heb ik geen contact meer gezocht, terwijl zij dan wel weer tekenen van leven gaf...harten onder de riem vermoedelijk, maar ik interpreteerde ze als liefde voor mij. Een week voordat de zes weken voorbij waren, ben ik bij haar langs gegaan en toen was ze in paniek. Helemaal geen blijdschap om me te zien. Een week later, toen we contact zouden hebben, nam ze mijn telefoontje niet aan. De dag daarna, toen ik zei dat ik naar koor zou komen, werd me per app te verstaan gegeven dat dan ons enige contact zou zijn. Haar huisgenoot verwijderde en blokkeerde me op Facebook.

Alles bij elkaar, de verwarring en de pijn en keer op keer die afwijzing...ik kan het niet van me afzetten. Het besef dat ze weg is en de angst dat ze weg zal blijven, het doet zoveel zeer. En ik blijf vasthouden aan de woorden dat ze hoopte dat het een 'tot ziens' zou worden en dat ze haar gevoelens voor mij niet kwijt was. Om vervolgens al het contact te verbreken. Ik heb alles verkeerd gedaan wat je verkeerd kan doen, heb als mens fouten gemaakt, maar blijf mezelf ongelooflijk hard afstraffen. Ik was een kat in het nauw en toch neem ik alle schuld op me. Dat wie ik was in de tijd dat we elkaar kenden, voor iedereen teveel zou zijn geweest en dat ze me nog erg lang geduld heeft zonder wat te zeggen...ik wist niet wat ik fout deed. Nu zie ik in wat ik fout deed, ik heb me ontzettend als slachtoffer opgesteld. Toen alles leek weg te vallen, heb ik gedreigd met mezelf heftige dingen aan doen...haar emotioneel gechanteerd, uit angst om het laatste wat ik had te verliezen. Ik maakte haar tot de focus van alles in plaats van mijn eigen leven vorm te geven en er zelf verantwoordelijkheid voor te nemen.

Het liefst wil ik over een paar maanden terug kunnen naar dat koor en ik zou haar steeds willen bellen. Hoewel ze laatst ook niet reageerde op een app van me. Het besef dringt door dat ze echt weg is en de angst slaat me steeds om het hart: ze wil me nooit meer zien. Ik zie in hoe afhankelijk ik van haar ben en maar ik wil haar nog steeds graag laten zien dat ik wel een goeie partij voor haar ben. Mijn fouten herstellen, zeggen hoeveel het me spijt van dingen die gebeurd zijn en weer liefdevol met elkaar omgaan...'Valse hoop' zegt mijn verstand, 'doe er alles aan' zegt mijn gevoel. Maar ik heb al zoveel gedaan en loop nu alleen maar achter haar aan...ik kies niet voor mezelf.

Dus, zal ik terug gaan naar het koor als ik er klaar voor ben? Als ik het aankan dat ze me misschien verder niet meer zal willen zien of spreken. Of zal ik haar bellen? Ze zei een maand geleden tegen een vriend van me dat ze me niets kwalijk neemt, dat ze snapt waar dingen bij me vandaan komen. Dat ze me kent van mijn mooie en lieve persoonlijkheid en het bijzonder vind wat we hadden. Maar dat ze geen ruimte heeft voor ruis en pas weer wil bijpraten als ze zich helemaal goed voelt...Dat ze mijn app negeerde, gaf extra pijn en wanhoop.

Lang verhaal, het lukt me dus niet om het los te laten. Ik wil het niet, omdat ik haar dan echt kwijt ben en iets met mezelf aan zal moeten. Zal ik mijn gevoel volgen en haar op een zeker moment toch weer opzoeken? Of haar een brief schrijven, waarin ik uitleg wat ik nu inzie en wat voor inzichten ons samenzijn mij hebben opgeleverd. Een relatie zit er waarschijnlijk niet in, maar ik hoop dat we misschien elkaar weer kunnen leren kennen en op een laagdrempelige basis contact kunnen opbouwen. Wat kan ik nog doen om haar te laten inzien dat ik de beste bedoelingen heb?