Blijven hangen?

afbeelding van naregenkomt...

Dag,

Ik schrijf dit verhaal omdat ik benieuwd ben of anderen ook dezelfde ervaring hebben als ik. Na een relatie van vier jaar is het uitgegaan. Dat is inmiddels bijna een jaar geleden. ik ben er redelijk overheen, maar ik merk dat, bij vlagen, het verdriet soms terugkomt. Zij heeft mij verlaten. Naar ik vind onterecht, maar dat is niet eens meer het punt. Ik weet en snap dat het over is en niet meer terug komt. En eerlijk gezegd weet ik voor mijn eigen bestwil dat het beter is dat ik haar niet meer zie. Ze is heel erg hard geweest, onterecht, en onjuist. En toch verlang ik er af en toe naar haar weer tegen te komen, haar te bewijzen wie ze heeft afgeschreven, wie ze heeft laten gaan. Is dit normaal, of blijf ik er gewoon te lang in hangen?

afbeelding van Joost

Zelfde liedje

Hoi,
Alsof ik mijn eigen ervaring lees. Ik denk niet dat het raar is dat je dat gevoel hebt. Ik heb nu hetzelfde. Dat ze me nooit had moeten laten gaan voor die paar domme redenen die ze heeft opgegeven en al helemaal niet voor die loser waar ze mee daarna mee ging. We waren een geweldig stel. Denkt ze nou echt dat het gras bij een ander groener is? Reality check: Ja dat denkt ze. Wat je ook doet, wat je ook zegt, het boeit niet meer. Ze heeft op het moment dat ze wegging bepaald dat ze er klaar mee was. Althans, dat was bij mij zo en als ik jou verhaal lees bij jou ook. Al ga je op je knieen liggen, het helpt met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijk niet. Als ze er spijt van krijgt, weet ze je heus wel te vinden. En als je haar ooit eens tegenkomt, wie weet wil je haar dan niet eens meer. Gaat het niet ook een beetje om je eergevoel? Wil trouwens niet zeggen dat het geen pijn doet of in jou geval meer mag doen hoor, maar even gezien van het oogpunt van degene die weg is gegaan, staat het er denk ik wel zo voor.

afbeelding van naregenkomt...

Hoi Joost, bedankt voor je

Hoi Joost,

bedankt voor je reactie. Ik denk dat je heel erg gelijk hebt. ook is het goed om te horen dat er meer mensen zijn die zich zo voelen. Wat je zei over het behoud van je eergevoel is heel erg waar. Ze heeft het in mijn geval zo gespeeld dat ze mijn eergevoel heel erg heeft aangetast. Ze deed alsof ik de schuld was van alles, om zo haar eigen schuldgevoel en verdriet te ondrukken, vermoed ik. Wat ik denk ik in mijn vorige post probeerde onder woorden te brengen, is dat je verstand zegt dat je haar moet vergeten, en dat wat je had, hoe onterecht ook, voorbij is en voor altijd verloren is, hoe onredelijk ook. Maar helaas zegt je gevoel soms wat anders. ik wens jou in ieder geval veel sterkte...