Zo, even twee weken weg geweest en ik zie allemaal nieuwe LDVD-ers. Fijn toch dat er een plek is waar we dan terecht kunnen, maar wat erg ook dat er in zo'n korte tijd weer zoveel gebroken harten zijn....

Eerlijk gezegd wist ik zeker dat ik hier iedereen wilde bedanken die de afgelopen tijd de riem onder mijn gebroken hartje wat vaster heeft gesnoerd. En tot vandaag dacht ik zelfs mijn account hier op te zeggen. Het gaat ook zeker beter met mij, ik heb weer structuur in mijn dagelijkse leven en voel dat de grond onder mijn voeten weer uithard. En toch....

Sinds kort heb ik contact met een man die me in verwarring brengt. Eigenlijk appen we alleen en heb ik geen idee wat ik verder zou willen. Wat ik voel is vooral mijn eigen onzekerheid en kwetsbaarheid. En in onze apps mis ik het vanzelfsprekende begrip van M. Die gevoelens wilde ik verder onderzoeken en dacht ik dat er wel aan toe was om al onze foto's en filmpjes te bekijken. Bij het zien van zijn lachende gezicht en ons geluk, voelde ik geen verliefdheid meer, wel een soort van treurigheid. En ik werd kwaad, wat heeft die man me geraakt en wat heeft hij me lang laten kronkelen! Ik werd ook kwaad op mezelf omdat ik het zover heb laten komen; dat ik me zo kwetsbaar heb gemaakt. Die kwaadheid probeer ik nu om te zetten, ik wil blijven geloven dat ik uit liefde heb gehandeld, dat ik goed ben geweest voor M., dat het leven soms nu eenmaal niet gaat zoals ik zou willen en dat ik mezelf wel weer terug ga voelen.

Uit Shawshank Redemption: 'You just come to a point when you have to decide to get busy living or to get busy dying'.

Vanavond stond ik in mijn tuin en zag ineens dat het volle maan is, so I blame it all on the moon en weet dat het morgen weer een stuk beter gaat (of ergens na het weekend, want ik ben ziekjes ).