Goedemiddag allen,

Tamelijk nieuw op dit forum maar wens toch ergens graag mijn (zoals de naam doet vermoeden ben ik een man) verhaal weg te schrijven. Ontmoette vorig jaar zomer een leuke dame met een prettige guitige ogen. Eigenlijk op het eerste gezicht verliefd. Toenadering gezocht via Facebook en het klikte al vrij snel, gedate en voor ik het wist zat ik bij haar thuis op de bank tussen haar familie. Prima, voelde me naar hoe langer het duurde thuis. Super 5,5 mnd relatie gehad weinig geruzie en begripvolle gesprekken naar elkaar toe. Natuurlijk wel de gebruikelijke woordenwisselingen.

Even wat over haar achtergrond, ze kwam uit een huwelijk van 3 jaar en kende haar ex-man 6 jaar in totaal, dit hadden we natuurlijk uitvoerig besproken voordat wij met elkaar in zee gingen omdat ik er zeker van wilde zijn dat ik niet een rebound zou zijn. We zagen elkaar toch wel tamelijk veel, vond het na mijn drukke job heerlijk om 's avonds bij elkaar te zijn. Het klonk allemaal heel goed! Voelde goed, maar toch...

Ik kwam zelf ook uit een roerige relatie waarin mijn ex meerdere malen was vreemd gegaan.

Net voor de jaarwisseling begon ze afstandelijke trekjes te vertonen. Ik vroeg wat er aan de hand was maar ze reageerde er nauwelijks op. Na lang doorvragen kwam het hoge woord er uit: "Ik heb het gevoel niet meer" ik was compleet overdonderd en geloofde mijn eigen oren niet. Naar ze zei had ze het in een dag besloten, wat ik natuurlijk niet geloofde, maar bizar om te horen dat je met

We keken al (voor de gein) naar huizen uit interesse omdat ze dat leuk vond, we hadden het over kinderen etc. geen vuiltje aan de lucht dacht ik. Maar zo bizar als het klonk ging de rest ook. Nadat ze het meedeelde heb ik afscheid genomen van de familie en ben ik vertrokken (net voor de jaarwisseling, de borden voor het avondeten stonden al op tafel). We konden er ter plekke niet uit komen, het enige dat ik hoorde was iets met het missen van het juiste gevoel, het ging allemaal wat te snel en het kwam te dicht bij. Eigenaardig daar ze zelf zo graag snel wilde gaan en ik voor mijn gevoel nog juist iets op de rem trapte. Met dat ik toehapte was het afgelopen:(

Had daarna een 1,5 week vakantie geplant staan met kameraden en heb haar in die week op mijn initiatief nogmaals gesproken via de telefoon. Dit was op zich een aardig gesprek maar ik schoot er niets mee op, kreeg weinig nieuwe informatie. Na mijn vakantie ben ik nog één maal langs geweest omdat het me helemaal niet lekker zat, 5,5 maand alles doorgemaakt maar, even in haar woorden, in één dag alles aan de kant zetten. Streelt nou niet bepaald iemands ego.

Waarom maak je je zo druk? Ja dat vraag ik mezelf dus ook oprecht af, geen hand vol maar een land vol aldus de woorden van velen. De liefde was voor mij een bron van inspiratie en motivatie, gaf me ook zeker energie! Het zorgde voor progressie en maakte me hongerig naar meer van haar te ontdekken. Ze haalde absoluut het beste in mij naar boven. Gaf dit in gesprekken ook terug als blijk van waardering en kreeg dit van haar ook terug. En ja cliché maar wat was dit een fijne tijd! Heb haar dan ook bedankt voor de mooie tijd en wenste haar succes met het verwerken en liet haar weten dat ik natuurlijk nog enorm om haar gaf en de deur op een kier wilde laten staan. Enige fout die ik maakte, geen duidelijke afspraken wat ze nu wilde en hoe lang die deur op een kier moest blijven staan. Pijnlijk. Het jezelf aan het welbekende lijntje houden, dom. Maar jemig wat mis ik haar en de voorbijgevlogen tijd.

Anderhalve maand geen contact gehad, heb haar uit het niets gebeld, want ze houdt me toch enorm bezig, denk te vaak terug aan de mooie tijden, dus besloot haar eens te bellen puur om te vragen hoe het met haar ging, ze nam eerst niet op, maar de tweede keer wel. Heel fijn gesprek gehad, gaf daarin aan dat ik niet meer op haar kon wachten omdat het teveel pijn deed, en ging vechten tegen de hoop. Verder vroeg ze ook hoe het met mij ging, maar dat was formaliteit. Heb zelf het gesprek beëindigd en ben verder gegaan met de dagelijkse bezigheden. Veel sporten en druk zijn helpt me het wel van me af zetten, maar hoop toch altijd nog stiekem op een signaaltje van haar kant dat ze een fout gemaakt heeft, bizar! Snap mezelf hier zelfs niet in.

Een twee weken na dit gesprek, kon me er niet van weerhouden, heb ik haar een berichtje gedaan om te vragen of we in de buurt een drankje konden doen om even een gezellig gesprek te hebben. Dit wilde ze niet, ze wilde nog even wat tijd gaf ze aan, ze was kort, heel kortaf. Weinig emotie, waarom? Tsja kan het wel raden natuurlijk. Ik berichtte als laatst en heb daarna niets meer van haar gehoord.

Bijzonder, ben niet een voorstander van deze fora's maar wat is het heerlijk om dit even van je af te schrijven, sta er ook van te kijken hoe lang dit verhaal is geworden. Bedankt voor het lezen en het beste! Sta trouwens natuurlijk wel open voor meningen en tips.

De groeten,

Remco