Mijn ex zocht de laatste tijd, ondanks mijn verzoek om het contact tot nul te reduceren, steeds vaker contact. Ze liet me weten dat ze problemen heeft, dat ze het moeilijk heeft, dat ze wil dat ik er voor haar ben en dat ze me mist. Over haar problemen wist ik niet veel. Ik wist dat er weer iets was op familiegebied maar mijn ik vermoedde dat dat niet het enige was. En dan ga je weer zitten nadenken wat dat nou zou kunnen zijn. Dan haal je je allerlei doemscenario's in je hoofd. Omdat dit ook niet goed is heb ik, op advies, de confrontatie met haar opgezocht. Ik stelde haar voor om een open gesprek te hebben zodat ik duidelijk kon stellen hoe het er voor stond met mij en met haar en wat ik in de toekomst verwacht. Op deze manier zou ze misschien begrijpen hoe moeilijk ik het nog steeds heb en dat het voor mij waarschijnlijk beter is wanneer we geen contact hebben. Ze begreep in eerste instantie niet waarom ik dat wilde maar stemde uiteindelijk toch in.

Om half 4 vanmiddag stond ze op de stoep en even later zat ze op mijn kamer. Alsof het nooit anders was geweest, al was de context nu wel wat anders dan vroeger. Ze zag er werkelijk prachtig uit. Ze had een nieuwe jas, haar haar zat prachtig, kortom:een schoonheid!

Het gesprek begon wat moeizaam. Ik legde haar uit dat ik het nog steeds heel erg moeilijk heb met de situatie en dat ik me de afgelopen maanden geen dag gelukkig heb gevoeld. Zij dacht dat het wel weer goed met me ging. Ze had me zaterdag gezien op de club en ze vond dat ik er goed en positief uitzag. Ik begreep daar niks van want ik heb daar echt als een chagrijn rondgelopen. Maar al snel ging het gesprek over haar problemen. Ze zei dat ze er, net als ik, nog steeds moeite heeft met de breuk. Ik op mijn beurt begreep dat niet omdat ze een paar maanden geleden daar toch echt heel anders over dacht. Ze was verliefd op een andere jongen en het was allemaal prima. Die "relatie" was echter niet meer wat ie toen was. Ze vond hem inmiddels maar een sukkel en had hem vandaag gebeld om hem te zeggen dat ze hem niet meer wil zien. Ze voelde zich gebruikt door hem. Hij behandelde haar schijnbaar niet goed. Ze miste veel dingen die ik had bij hem.

Na enig aandringen van mijn kant kwam de aap uit de mouw. Ze had zich de afgelopen maanden als een waar feestbeest gedragen. Elke week ging ze zich minimaal 2 keer helemaal naar de klote zuipen, ze verwaarloosde haar studie en leefde er maar wat op los. En ja, daar hoort ook bij waar ik van te voren zo bang voor was. Dat doemdenken van mij was op waarheid berust. Op de vraag of ze met hem naar bed was geweest wilde ze eerst niet reageren, maar toen ik zei dat dit een open gesprek is en ik toch echt alles wilde bespreken zei ze het dan toch: "Ja, en wel vaker dan 1 keer!". Ik had het vlak daarvoor nog aan een vriend van me gezegd dat het me niet zou verbazen dat ze seks met die gast zou hebben gehad maar daar nu spijt van had. Ze had spijt van de manier waarop ze de laatste maanden geleefd heeft. Het was toch niet wat ze wilde, zei ze. Zo was ze helemaal niet. Ik dacht zelf ook dat ze niet zo was. Toen wij nog wat hadden sprak ze altijd schande van mensen die na een verbroken relatie zo snel weer wat met iemand anders deden. Dit had ze zelf al gedaan. En seks, dat was voor haar altijd iets heel speciaals. Mensen die dat zomaar met iemand deden zonder dat ze een relatie hadden, nee dat kon echt niet. Toen het uitging tussen ons zei ze zelfs spijt te hebben van het feit dat ik de eerste was met wie ze seks heeft gehad. Ze wilde ontmaagd worden door degene met wie ze de rest van haar leven zou doorbrengen. En nu?¢‚Ǩ¬¶ nu doet ze het met de eerste de beste player! Man, wat doet dit ongelooflijk veel pijn! Misschien ben ik niet reëel, maar ik vind het echt verschrikkelijk om te horen dat zij het met die gast gedaan heeft.

En nu heeft ze spijt van hoe ze de afgelopen maanden geleefd heeft. Ze wil weer terug naar het veilige leven. Ze mist mij in haar leven. Ze is er achter gekomen dat hij toch niet is wat ze zocht. Ze miste veel dingen bij hem die ik wel heb en haar wel kan geven. Achteraf gezien had ze zich niet over elk klein ding zo druk moeten maken, zei ze. Ik heb haar nogmaals uitgelegd dat ik het momenteel nog niet aankan om normaal met elkaar om te gaan (en zeker niet na wat ik vandaag heb gehoord). Zij wil contact met mij houden maar ik heb gezegd dat ik daar niet aan begin. Dit gesprek was bedoeld om met een "schone" lei verder te kunnen. Vanaf nu dus geen contact meer. Het zou namelijk zo maar kunnen dat ze het zo allemaal weer opnieuw zou doen, zei ze. Niet omdat ze dat graag wil maar omdat het zo voor haar makkelijk is om alles te vergeten. Ze zegt dat ze er inmiddels achter is gekomen dat ze nog lang niet over mij heen is. Maar zo'n andere kerel en die losbandige levensstijl zorgt er wel voor dat ze dat allemaal vergeet. Daar pas ik dus voor. Als we contact zouden hebben en ze zou weer met iemand anders aan beginnen te klooien dan begint alles voor mij weer opnieuw. Alsof ik al niet erg genoeg gesloopt ben.

Geen contact vond zij echter geen goed idee. Ze wil dat ik in haar leven ben. Ze vindt het prettig als ze iemand heeft waarbij ze zich veilig voelt en die haar steunt. Bovendien vindt ze het alleen zijn maar niks. Ik kan het mis hebben, maar volgens mij ben ik in deze situatie niet de persoon die haar moet steunen bij deze dingen waar ze het moeilijk mee heeft. Dan zou ik haar moeten steunen bij iets waar ze mij zo veel pijn mee heeft gedaan. Dat lijkt me niet verstandig en ook niet reëel.

Ik vertelde haar ook nog dat mijn passies die ik had toen we nog een relatie hadden verdwenen zijn. Tafeltennis interesseert me niet meer en ook voetbal kan me niet meer zo boeien. Het zal me tegenwoordig jeuken of ik een competitiewedstrijd verlies of dat mijn favoriete voetbalploeg een wedstrijd wint of verliest. Dat is totaal onbelangrijk geworden. Dit vond ze erg om te horen. Ze voelt zich daar schuldig over, al verwijt ik haar niks. Dat het zo is dat de meeste dingen me gewoon niet meer interesseren, daar kan ik helaas ook niks aan doen.

Maar nou komt het mooiste/meest bizarre. Toen ze weg moest benadrukte ik nogmaals dat we voorlopig absoluut geen contact meer zullen hebben. Vervolgens zei ze tegen mij dat ze dacht dat ze me weer terug wilde. Ik reageerde verbaasd en vol ongeloof. Ze vroeg me waarom het eigenlijk niet zou kunnen. Het antwoord daarop moest ik haar schuldig blijven. Zoals jullie misschien weten heb ik mezelf die vraag de afgelopen maanden ook een aantal maanden gesteld. Mijn conclusie was dat het best mogelijk zou zijn. Ik zou bereid zijn daarvoor wat van mezelf aan te passen. Daarbij had ik echter wel in mijn achterhoofd dat ik de vorige keer dat het uit ging precies hetzelfde dacht en dat het toen ook weer misging. Maar nu?¢‚Ǩ¬¶ waarom zegt ze me dit in godsnaam?! Ik weet echt niet wat ik hiermee aan moet. Meent ze dit of zegt ze dit gewoon in een emotionele opwelling. En stel dat ze het zou menen, dan nog. Wat kan ik daarmee? Na wat ik vandaag allemaal te horen heb gekregen weet ik niet of ik het nog wel aan zou kunnen om een relatie met haar te beginnen, met in m'n achterhoofd wat zij allemaal met die kerel heeft gedaan. Mijn meisje was altijd zo van de principes, waarom heeft ze die in de afgelopen maanden zo rigoureus laten varen? Zo snel na een breuk al met iemand anders aanpappen, nee dat kon echt niet volgens haar. Seks met iemand waar je geen relatie mee hebt, nee dat kon absoluut niet. En nu?¢‚Ǩ¬¶ nu heeft ze dat zelf allemaal gedaan. Ik dacht dat ze zo niet was, maar de afgelopen maanden was ze dus wel zo. Ze zegt zelf dat ze er nu achter is gekomen dat ze zo inderdaad niet is. Maar wie zegt mij dat dat over een tijdje niet weer anders kan zijn?

Vlak voor ze mijn kamer verliet vroeg ze of ze me nog een knuffel mocht geven. Na enige aarzeling stemde ik hier in toe. Het voelde nog altijd fijn om in haar armen te vallen en ik hield het dan ook niet droog.

Toen ze weg was ben ik in tranen uitgebarsten. Ik heb keihard "St. Anger" van Metallica aangezet zodat ik ongestoord voluit kon huilen zonder dat het hele huis het zou horen. Heb spullen door m'n kamer gesmeten, met kussens lopen slaan en trappen tegen alles wat voor m'n voeten kwam. Na een tijdje was ik nog steeds flink opgefokt. Ik trok m'n sportkleren aan, begon te rennen en verbeterde mijn persoonlijk record op een rondje van 4.25km van 16.18 naar 14.59. Een bizarre verbetering die maar aangeeft hoe verdrietig, boos en emotioneel opgeblazen ik was. Elke keer wanneer ik erg vermoeid raakte dacht ik aan die ene zin die steeds door m'n hoofd spookt: "Ja, en wel vaker dan 1 keer!" en hup, dan kwamen er weer krachten vrij en ging ik weer als een speer verder.

Toen ik uitgerend was heb ik meteen wat mensen gecontacteerd. Ik vroeg aan een vriend of hij vanavond tijd had om even te praten. Hij had geen tijd want hij had verplichtingen maar we hebben wel over de telefoon wat gepraat. Vervolgens is hij zelfs nog even langsgekomen, ondanks dat hij heel ergens anders moest zijn en mijn huis totaal niet op de route lag, alleen om mij toch nog even te zien en me sterkte te wensen. Ben zojuist ook nog even bij een andere vriend mijn hart wezen luchten. Ik moet het gewoon kwijt. Het helpt zeker om er over te praten, maar wanneer ik zo meteen in m'n bed ga liggen weet ik zeker dat alles nog door mijn hoofd blijft spoken.

Ik weet het allemaal niet meer!! Ik hou uiteraard nog steeds van haar, maar wat heeft ze me veel pijn bezorgd. Ik kan haar daarom echt zomaar niet terugnemen. Wil ze dat eigenlijk wel? Waarom zegt ze dat? Waarom heeft ze zich zo ontzettend laten gaan en heeft ze al haar principes zo radicaal overboord gegooid? AAAAAAAAHH, ik word gek!! Ik ben compleet verscheurd, geknakt, gebroken?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶?¢‚Ǩ¬¶.