Deze zomer was ik op reis met een stel vrienden in het zonnige Frankrijk. Totaal onverwacht stuurde je me berichtje met de vraag of ik ook mee was op reis. Jij en ik hadden elkaar slecht een paar keer gezien maar aangezien ik er niet echt uitspring tussen het andere mannengeweld ging je aandacht eerder naar iemand anders. Je liet je oog vallen op een vriend en jullie spraken samen alleen af.

Achteraf naar de mening van die vriend was dit niet zo fijn verlopen allemaal en was jij (ik houd het enigszins beschaafd) geen aangename vrouw met een slecht karakter. Op dat moment samen als mannen onder elkaar en troost vinden in het drinken van enkele biertjes hebben we dan een gemeen bericht verstuurd getekend door mezelf en de aanwezige vrienden wat resulteerde in het blokkeren op Facebook uiteraard.

Geheel verbaast was ik dus dat 9 maanden na datum jij dan toch een berichtje stuurde naar me. Ik die onopvallende kerel in het feestgedruis die jou, na het aanhoren van de eenzijdige klaagzang van zijn vriend, enorm heb gekwetst door het versturen van dat gemene bericht. Ik verzekerde jou dat ik oprecht spijt had van mijn onterecht oordeel en graag de kans had om een correct "oordeel" te vormen alleen op basis van eventuele ervaringen samen.

Zo gezegd, zo gedaan, na nog wat heen en weer te hebben gestuurd en eenmaal terug thuis spraken we voor het eerst met elkaar af. Ondanks het feit dat ik nog wat vermoeid was van de uitgangsnacht ervoor was het een heel aangename date en het smaakte naar meer. Door de zorgen voor onze kinderen en ons druk leven tijdens week moesten we ons best doen om elkaar te zien maar als we bij elkaar waren voelde het zo aangenaam, zo comfortabel. We leerden elkaar kennen en het was duidelijk dat er wel meer in de lucht hing. Jij maakte me duidelijk dat je echter al een hele tijd alleen was na slechte relaties met even slechte partners en dat je tijd zou nodig hebben om mij in jou leven toe te laten. Jij vond het belangrijk om naar je vertrouwde veilige nestje te kunnen terugkeren na een drukke werkdag en hoefde mijn aanwezigheid daar niet steeds, dus beperkten we dit tot max. 1 maal afspreken tijdens week.

Ik was zelf altijd een gesloten persoon en deels daardoor is mijn vorige relatie (huwelijk) op de klippen gelopen. Maar bij jou probeerde ik me open op te stellen en het voelde onwennig en kwetsbaar aan maar ik wou niet meer de fout maken om als een gesloten boek verder door het leven te gaan.

We kwamen na enige tijd samen naar buiten als een koppel, wat was ik trots om met jou samen gezien te worden. We spraken af met mijn vrienden in de bar. Enkelen van hen waren al een tijdje aanwezig (lees hadden al wat gedronken) waaronder die kerel waarvan ik het verhaal van jullie afspraakjes destijds blindelings had geloofd. Tot plots jij het mikpunt bent van een scheldtirade. Ik stond perplex, ik wist niet goed wat er aan gebeuren was en reageerde niet tot jij plots mij aankijkt met die blik die ik nooit meer zal vergeten en het onuitgesproken "help mij".
Jij en ik zijn dan samen naar buiten gegaan en uiteindelijk naar huis.

Ondanks deze nare ervaring gingen we verder met ons leven. Ik ontmoette jouw dochtertje en amuseerde me rot met haar. Het is een aanpassing aangezien mijn zoon 8 jaar ouder is maar toch was het heel aangenaam. Jouw mama was jarig en ik vroeg jou of er geen feestje of zo werd gegeven en daar was jij heel mee opgezet. Ik had haar nog niet ontmoet maar toch vond je het lief dat ik ook aan haar dacht. Ik weet hoeveel je mama voor jou betekent dus hoe zou het ook anders kunnen zijn. In een klap ontmoette ik dan jouw mama en jouw grootmoeder en hadden we zo'n fijne namiddag samen.

Die avond gingen jij en ik samen naar het verjaardagsfeest van een vriendin maar die eindigde alweer in mineur door het kinderachtige gedrag van diezelfde kerels. Voor jou was de maat vol en jij wilde met hen niets meer te maken hebben. Ondanks dat ik steeds advocaat van de duivel heb gespeeld en probeerde te achterhalen waarom er zo gereageerd werd vond ik het welletjes geweest en wilde ik met hen ook niets meer te maken hebben. Tussen pot en pint ontstaan veel vriendschappen maar de echte vriendschappen komen boven water wanneer het moeilijk wordt.

Het leven ging verder en jij had intussen mijn ouders ontmoet en jij had intussen je papa over mij verteld. Die vond mij volgens jouw zeggen, de ideale schoonzoon. Ik antwoordde jou dat ik het gelukkigst was als jij er ook zo over dacht en je verzekerde mij dat je mij niet aan iedereen ging voorstellen als jij er ook niet zo over dacht.
Ondanks dat we niet zoveel afspraken probeerden we elkaar duidelijk te maken wat we voor elkaar betekenen in onze berichten naar elkaar. Het was allemaal zo mooi, zo echt, zo liefdevol.... tot plots.

Op die zaterdagavond gingen we uit eten met vrienden van jou. Het was een hele fijne avond en besloten om na het etentje nog iets te gaan drinken in de winterbar niet zo veraf. Wat me daar opviel raakte me diep. Je scande de zaal maar zodra je mijn richting zou gaan uitkijken draaide je je hoofd snel nog wat verder door. Ik probeerde echter de sfeer niet te verbrodden en maakte nog samen met jullie plezier. Eenmaal in de auto op weg naar huis was het echter wel duidelijk aan me dat ik ergens mee zat. Je was lief en vriendelijk en probeerde te achterhalen wat er was maar koppig als ik was zei ik dat het wel zou overgaan. Het afscheid bij je thuis verliep door mijn gedrag zo koel en je vroeg me nog om niet boos te zijn maar mijn gevoelens hadden de overhand genomen. Wat heb ik nu zo'n spijt dat ik mezelf toen niet onder controle heb kunnen houden. Maar misschien was het enkel maar uitstel van executie.

Vanaf toen is het tussen ons in een stroomversnelling gegaan van gevoelens, emoties, twijfels,...
Ik had voor het eerst in mijn leven een slapeloze nacht achter de rug want ik kon maar niet begrijpen waarom je me zo had genegeerd in die bar.
De volgende morgen stuurde je me een berichtje om te vragen of ik het leuk vond en of ik eindelijk wou vertellen wat er met me aan de hand was. Ik heb je toen verteld over datgene wat ik had opgemerkt en je vertelde me dat het effectief zo was zonder enige uitleg meer. De reeks berichtjes die daarop volgende deden me vermoeden ondanks het feit dat je het zelf ontkende, dat je me ging dumpen.

Impulsief als ik ben, aangewakkerd door mijn angstgevoelens, reed ik naar je huis omdat ik persoonlijk met je wou praten maar je was niet thuis. Ik had toch niets beter te doen dus ik ging wel op je wachten zei ik. Dit kwam voor jou bedreigend over en toen zat het helemaal al niet meer lekker. Ik besloot toen maar om (tegen mijn zin) geduld te hebben en te hopen dat je toch nog met mij wou praten. Die avond stuurde je me dan nog dat door je hoge gevoeligheid en je slechte ervaringen in het verleden, dat je al had meegemaakt dat kerels je lastig blijven vallen en dit hele nare herinneringen bij je naar boven bracht.

's anderendaags stuurde ik je nog om je een fijne dag te wensen maar je vroeg me om je deze week niet te contacteren zodat je alles even kon laten bezinken en je tot rust kon komen.
's Avonds laat kreeg ik dan toch een bericht van jou waarin je me probeerde uit te leggen dat je gevoelens voor mij eigenlijk (plots) niet meer waren zoals in het begin. Dat je twijfels bent beginnen krijgen over mij na de voorvallen met mijn vrienden van toen, over kleine ergernissen die we besproken hadden en waar we wel hadden overeengekomen dat deze niet onoverkomelijk waren, dat er geen enkele relatie perfect is en zonder problemen verloopt... Nadat ik jou dan de vraag stelde of al die keren dat je me stuurde dat je het zalig vind dat ik meer en meer plaats in jouw hart inneem en jij bij mij en het feit dat je niet de eerste de beste aan je ouders gaat voorstellen, of dit dan niet oprecht was dan verzeker je me van wel.
Je zegt me dan totaal tegenstrijdig met eerst dat het niet aan mij ligt maar aan jou en dat je waarschijnlijk nooit nog een normale relatie zal kunnen aangaan met iemand. Je denkt dat je geen goede vrouw/partner voor mij kan zijn.
Je zegt dat houden van iemand niet mogelijk is op zo'n korte tijd en dat ik na een week jou wel al zal vergeten zijn.
Ik begrijp het niet en kan dit allemaal niet plaatsen. Ik besluit om je maar tijd te geven om alles op een rijtje te zetten. Jou even niet te sturen en je rust te gunnen want ik begrijp dat het voor jou ook allemaal heel onduidelijk en moeilijk is.

Ik hoor je niet, ik stuur je niet maar ik schrijf op wat ik voel en wat ik je wil vertellen. Zoals ik je anders voorheen bij het ontwaken een fijne dag wenste of in de loop van de dag wou horen hoe het me je gaat... Ik schrijf het allemaal op, op een velletje papier zoals ik tegen jou zou vertellen als je bij me zou zijn. Tot je me die donderdagochtend stuurt en door een verkeerde interpretatie ik een kl**tzak ben die met je voeten heeft gespeeld. In alle impulsiviteit rijd ik naar je bureau waar ik je alleen aantref duidelijk aangedaan van de hele situatie en eindelijk na al die tijd kunnen we eens praten samen. Je zegt me dat je het te snel voelde gaan, dat je je onder druk gezet voelde door het afspreken tijdens de week, door de soms wat lang uitgevallen berichten waarin ik je probeer duidelijk te maken wat je voor me betekent,... Terwijl ik enkel maar wou laten zien hoe graag ik je heb en hoe graag ik bij jou wil zijn, besefte ik dat ik eigenlijk het tegenovergestelde bereikte. Ons gesprek kwam ten einde toen die mensen jou bureau binnenkwamen en ik maar huiswaarts keerde.

Daarna loopt het helemaal anders tussen ons. Ik doe mijn best om jou niet eerst te sturen en jij checkt af en toe eens hoe het gaat, uiteraard dolblij dat je toch nog aan me denkt stuur ik je dan terug en probeer niet te negatief of te enthousiast te zijn. Het doet me plezier om te weten dat je toch nog aan me denkt ook al doet de stijl van de berichten pijn omdat het ooit anders was, liefdevoller en niet zo koel.
Maar ik ben bereid om te doen wat nodig is zodat je echt gelooft dat ik je niet zomaar laat vallen. Ik probeer mijn negatieve gevoelens te overwinnen en me te troosten met het feit dat je nog steeds contact met me zoekt.
Superblij was ik alhoewel ik koeler reageerde toen je me vroeg om nog eens samen met jouw dochtertje mee te gaan naar een speeltuin op zondagmiddag. Helaas stuurde je me dan toch dat het misschien beter was om dit toch niet te doen. Je vond het te vroeg en dacht ik terug hoop zou krijgen en gekwetst zou zijn.
Ik vertelde je ondanks mijn diepe ontgoocheling die ik niet leek blijken dat ik het begreep en dat het gerust een ander keertje kon. Je stuurde me dan nog kort dat het waarschijnlijk lag aan je angst voor mannen in het algemeen dat het je nog niet lukt. Later die avond stuurde je me artikel door met de titel "BINDINGSANGST" en het bijschrift "herkenbaar".

Na het artikel te hebben doorgenomen en nog vele andere was de puzzel gemaakt en pasten alle stukjes in elkaar. Het hele plaatje klopte... helaas.

De week verliep vrij rustig en op woensdagmiddag stuurde je me "hoe gaat ie?" waarop ik je antwoordde "ie gaat lekker" waarop je me zei "blij dat het goed met je gaat! zie je wel, 1 weekje #knipoogje" Ik maakte je duidelijk dat het eigenlijk een verwijzing was naar hoe mijn werk verliep en dat ik jou wel degelijk heel hard miste maar dit niet wou sturen om je niet van streek te maken of schrik aan te jagen.
Vrijdagavond vroeg je me dan wat de plannen zijn voor het weekend en dat je eraan had gedacht om anders even samen naar de bioscoop te gaan. Fijn dacht ik maar ik moest mijn zoon afhalen dus kon dit niet doorgaan. Een ander keertje dan waren we akkoord met elkaar.
Zaterdagmorgen stuurde je me om te vragen hoe het met me gaat. Ik had keel- en hoofdpijn en toevallig, jij ook. Je vertelde me dat je de kerstboom ging klaarzetten vandaag en vroeg me of ik al plannen had. Je stelde voor om anders samen ziek te zijn en je te helpen met het opzetten van de kerstboom. Een reuze-idee vond ik dat, we spraken het uur af en gingen elkaar dadelijk zien. Ik moest echter onverwachts mijn zoon ophalen en stuurde je een bericht dat ik iets later ging zijn. Ik probeerde zo weinig mogelijk tijd te verliezen en was reeds onderweg naar jou tot je plots koel stuurde "laat maar, ik heb de boom al opgezet"

Alweer die ontgoocheling, maar ik was nu toch al meer dan halverwege, ik besloot om door te rijden naar je huis. Eenmaal aangekomen belde ik aan maar stuurde je me dat ik moest weggaan. Daar stond ik dan terug zonder recht van antwoord. Ik stuurde jou dat ik het ook niet verdien om zo behandeld te worden waarop je kortweg antwoordde "neen je verdient het inderdaad niet, daarom is het beter om alle contact te verbreken" Ik stuurde jou nog terug dat dit zo niet hoefde te gaan als we maar met elkaar kunnen praten. Ik probeerde jou duidelijk te maken dat ik begrijp dat het voor jou niet gemakkelijk moet zijn na alles wat je hebt meegemaakt maar dat ik jou wil steunen en er wil zijn voor jou. Dat ik niet kwaad op je ben maar dat ik wil begrijpen wat er in jou omgaat en ondanks je denkt dat ik je wel snel zal opgeven, ik er zal blijven staan voor jou na de zoveelste afwijzing omdat ik echt om je geef en je al die tijd geen blaasjes heb wijsgemaakt over wat je voor me betekent.

Het is nu al? nog maar? 3 dagen dat ik niets meer van je gehoord heb, maar het lijkt een eeuwigheid. Ik heb jou ook nog niet gestuurd maar ik denk aan jou, ieder moment van de dag. Ik vraag me af hoe het met je gaat, of je nog ziek bent,... Ik heb besloten om jou de eerste stap te laten zetten maar ik weet niet hoelang ik dat kan volhouden. Kom ik door jou niet te sturen dan niet ongeïnteresseerd over? Denk je dan misschien dat ik toch niet meer om je geef. Het enige wat ik kan doen is praten in mijn hoofd en praten tegen mezelf en hopen dat mijn energie jou bereikt en dat je toch ergens voelt van die gast meent het wel goed met mij. Het is een carrousel van gedachten en twijfels die aan 120 per uur ronddraait in mijn hoofd.

Is dit echt, ben jij me aan het testen of ik echt wel op je zal blijven wachten? Heb ik het bij het juiste eind en zat het allemaal goed tussen ons en is het vooral het bindingsangstmonster die je weerhoud om verder te gaan met mij. Of hou je dan echt niet meer van mij? Er is maar 1 persoon die het antwoord weet en dat ben jij. Ik vraag je het dan voor de zoveelste keer, praat met mij, laat mij hier zo niet achter met al die onzekerheid en twijfels in mijn lijf....