Hoi beste mede ldvd-ers!

Eerst en vooral veel sterkte aan alle mensen die met liefdesverdriet te maken hebben!

En dit is mijn verhaal...
Ik ben een meid van bijna 24, niet lelijk maar heus geen maatje 34.
Ik had vroeger een relatie van 2,5 jaar en dit is nu 4 jaar geleden. Ik heb heel veel tijd nodig gehad om mijn geloof in de liefde te herstellen. Ik ben een HSP-er, een hoog sensitief persoon die heel gevoelig is dus. Daarom is liefdesverdriet bij mij ook niet vanzelfsprekend. Een einde van een relatie gaat bij mij steeds gepaard met hevige depressies en verlies van eigenwaarde.

Nu durfde ik afgelopen zomer toch de stap wagen.
Het begon allemaal met een vriendin van me die net een nieuwe relatie had. En een goeie vriend van haar ventje was ook single, dus vond ze er niet beter op ons aan elkaar voor te stellen.
Ik voegde F. toe op whatsapp en we begonnen te smsen. Zo'n 3 weken tot ik de stap tot een ontmoeting durfde nemen.
We konden heel fijn met elkaar spreken en keek elke minuut uit naar een berichtje van hem.
De eerste ontmoeting was fantastisch. Ik en F. hadden wel een leeftijdsverschil van 9 jaar maar daar was echter niets van te merken. We hadden dezelfde interesses, zelfde muzieksmaak, zelfde ideeën,...
Zijn hobby, namelijk motorrijden, werd tevens ook de mijne. Ik leefde hierin op.
Ik leerde zijn vrienden kennen en dit was echt een openbaring voor mij aangezien ik de laatste jaren wat teruggetrokken begon te leven.

Eigenlijk ging vanaf die eerste ontmoeting alles veel te snel. De eerste avond stuurde hij me dat ik gerust wat langer bij hem mocht blijven, dat hij het leuk vond.
De dag erna kreeg ik een sms dat hij me graag terug wou zien die avond... en sindsdien waren we onafscheidelijk.

Echter na een paar dagen kwamen bij hem de eerste twijfels, hij was zo lang alleen geweest ook dat hij zich moeilijk kon aanpassen. Ik was teleurgesteld en beloofde hem alle tijd te geven en zo gingen we verder.

De 4 weken erna waren tof, we spraken samen af, sliepen bij elkaar (wonen elk apart), deden van alle leuke dingen samen.
Tot hij op een dag thuis kwam en zei dat hij nog steeds twijfels had. Hij wist niet hoe zich te gedragen in een relatie, wist niet of een relatie wel iets voor hem was. Ik nam afstand, ging een paar dagen naar zee om uit te waaien, hem ruimte te geven. Echter, we konden niet stoppen met sturen naar elkaar, begonnen elkaar te missen. Hij wou me spreken na het weekend. Hij vertelde me dat hij me miste, hij niet kon wennen aan het feit dat ik niet meer in zijn buurt was. Dus we besloten het nogmaals opnieuw te proberen. En we namen ons voor niet elke dag meer af te spreken en enkel nog samen te slapen in het weekend.

De weken die volgden waren nog meer fantastisch. We gingen samen op weekend naar Amsterdam, bezochten vele musea (iets wat ons beiden ook enorm interesseert). We maakten samen plannen om volgende zomer naar Amerika op rondreis te gaan. De band met mijn ouders was ook fantastisch. Hij echter heeft veel te vroeg zijn mama verloren, van toen hij nog kind was en dit heeft denk ik zijn verdere leven bepaald. De band met zijn vader is niet hecht. Dus ik was zeer gelukkig voor hem dat hij en mijn ouders wel een band kregen. Hij maakte samen met mijn vader plannen om volgend jaar op verschillende plaatsen te gaan vissen samen. Was leuk om ze samen bezig te zien. Mijn ouders waren dol op hem.

Maar nu... vorige week maandag nog samen met de familie gegeten, nog gesproken over plannen samen met mijn vader. Leuke avond gehad en een leuk afscheid tot hij de dag erna, op dinsdag, bij me kwam en vertelde dat het hem echt niet lukte, dat ik geen fouten heb, dat ik geen enkele fout heb maar hij geen relatie met me kan hebben.

Zijn redenen hiervoor: hij vond het raar dat we zo goed overeen komen, dat we nooit woorden hebben.
Hij vind dat ik niet assertief genoeg ben omdat ik nooit kan besluiten wat we zouden eten, dat voor mij 'toch alles gelijk is'. En hij weet dat ik mijn leven in één rechte lijn heb gepland, huisje tuintje kindjes... en hij leeft van dag tot dag, weet niet of hij ooit een gezin wilt, weet niet wat hij wilt in zijn leven.

Ben opnieuw gevlucht naar zee, had frisse wind nodig. Heb hem honderden berichten gestuurd, meerdere malen gebeld en gepraat... Er was niets meer aan te veranderen zei hij, hij had zijn keuze gemaakt.
Vandaag besloot ik hem maar eens te negeren, net hetzelfde als hij al enkele dagen vaak met mij deed. Dus ik antwoordde gewoon niet op zijn berichten. Hij bleef maar verder sturen. Zaken zoals 'ik heb geen zin om te werken vandaag' dus totaal niet gerelateerd met onze relatieproblemen. Toen ik maar niet antwoordde vroeg hij of ik vanavond geen frietjes wou eten met hem en we samen op de Wii zouden spelen bij me thuis. Heb maar toegegeven en vanavond is hij langs geweest.

Hoopte dat hij zich zou bedacht hebben, dat hij spijt zou hebben van zijn beslissing maar neen hoor. De reden dat hij hier geweest is, weet ik niet... hebben samen tv gekeken en was leuke avond maar toen ik hem aansprak zei hij dat hij geen spijt heeft van onze relatie, dat hij in begin pijn had dat het voorbij was maar dat hij zich nu al veel beter voelt en hij nog steeds bij zijn besluit blijft.

De manier waarop dit alles gebeurt doet me dus zo'n pijn. Zijn gekwets, zijn onverschilligheid,...
Dit is dus de derde keer op 3 maand en toch kan ik het niet laten hem te missen, te huilen en van hem te houden.
Noem me gerust naiëf, noem me gerust een dom kind maar ik dacht echt dat dit een mooie kans kon zijn. Hadden zoveel gemeen, nooit problemen en toch beslist hij hier een eind aan te maken.

Kan iemand me helpen aub?
Kan iemand me zeggen wat ik hiervan moet denken?
Wat ik hiermee aan moet?

Alvast bedankt!

Prutsken