Ik weet alleen dat iemand het zelf moet erkennen en er dan doorheen moet, dat kun je ook op i net lezen, typ het in en je vind er pagina's vol mee. Sterkte.

Eeffie

Bindingsangst vindt vaak zijn oorsprong in de kindertijd en kan op volwassen leeftijd op verschillende manieren tot uiting komen. Je hebt mensen die elke relatie uit de weg gaan en je hebt mensen die wel relaties aangaan maar niet in staat zijn om deze staande te houden. Het aantrek en afstoot- patroon komt heel vaak voor. Dit zijn mensen die van iemand houden, maar er bang voor zijn. Ze geven echt wel om iemand en hebben iemand nodig, maar denken dan 'oei ik geef om iemand en dat impliceert dat ik weer even hard kan gekwetst worden als vroeger dus ik zal er nu maar een einde aan maken voor het te erg wordt'. Het klote is dat deze mensen steeds terug komen. Ze kunnen niet alleen zijn, hebben iemand nodig die hen koestert. Ze beseffen jammer genoeg niet dat ze hun partner hiermee heel hard kwetsen.

Ik studeer psychologie, ken alle theorie maar kon het niet toepassen op mijn partner. Hij heeft ook zo'n aantrek en afstoot gedrag. Ik weet dat hij het heel moeilijk heeft met zichzelf. Ik wou hem helpen, maar de basisregel van de psychologie leek duidelijk te kloppen ; JE KAN NIEMAND HELPEN DIE NIET GEHOLPEN WIL WORDEN. Ik had de strijd opgegeven. Als hij wou praten deed ik mijn best om te luisteren, maar ik ging niet meer vissen naar 'wat is er mis?'. Dit kon hij niet verdragen en dus heeft hij me bedrogen met een ander. Ze zijn nu samen en naar eigen zeggen heel gelukkig. Ik voel me enorm dom. Echt heel veel tijd en energie verspilt. Het rotte is dat ik weet dat ook zijn nieuwe relatie gedoemd is om te mislukken. Ik wil hem nog steeds helpen, hem erop wijzen dat er iets mis is. Maar hij ziet wat hij wil zien : Ach wij zullen wel niet bij elkaar passen en ik heb nu iemand anders dus zet mij uit uw hoofd. Dat was me aardig aan het lukken totdat hij een sms stuurt met : Het het uitgemaakt met X. Ik dolblij. Hij heeft het door en wil mij nu terug! Maar ik was nog altijd heel kwaad om wat hij mij had aangedaan en dit heb ik hem dan ook gezegd. Wat blijkt nu? 2 uur na ons telefoongesprek is hij terug samen met X! Vraag me af hoe het was gegaan als ik had gezegd: maar schatje toch hoe erg, kom maar snel naar me terug!

1 tip: probeer het van u af te zetten. Het haalt echt niets uit. Geloof me. Ik heb al 1000 keer met hem proberen te praten, al 1000 keer gezegd : kijk nu eens naar jezelf valt je er niets op? Maar hij lijkt wel doof en blind. Met hem is er niets mis, met mij wel. Ik heb dit een tijd echt gedacht. Weet nu wel beter. Toch doet het verschrikkelijk pijn, omdat ik me nog steeds verantwoordelijk voel voor hem en omdat ik nog steeds denk : als ik hem kan helpen, komt alles weer goed. Maar ergens weet ik ook wel dat ik mezelf verwaarloos, dat alles alleen maar om HEM draait en dat ik mijn tijd verspil. Maar de mens is iets raars. Mijn kopke heeft alles mooi op een rijtje, maar wanneer gaat mijn hartje eens snappen dat ik het moet opgeven?

hoe vinden jullie deze:

If love was just a circus
You would be the clown by now

xxx

Ik herken veel wat er hier geschreven word.
Ik heb zelf een relatie van bijna 5 jaar. Momenteel is het weer "Aan".
Ik heb altijd wel mijn twijfels gehad. Het was net of hij niet kon kiezen tussen mijn en zijn vrijheid. Hij wil allebei. Het is echt heel vaak aan en uit geweest. En elke x waren we weer bij elkaar.
Elke x heb ik het er weer moeilijk mee als het over is. Maar na een dag of 2 komt hij weer terug... Ook al vraag ik er niet om, hij heb altijd wel een smoes om te komen. En ik laat hem elke x weer binnen...
Nu de laatste x duurde het 2 weken bijna voor hij weer trug kwam.
Niet dat het weer goed was tussen ons maar hij miste me zo en hij wilde me zo graag ff zien... De dag erna ging het fout omdat er iets anders gebeurde. De volgende dag kwam hij weer en pijn in me hart heb ik 'm weggestuurt. Huilend ging hij weg... En ik voelde me zo klote... Al die tijd al. Nu sinds een week of 2 hebben we nix met elkaar maar hij komt wel langs, blijft slapen en ik dacht omdat we nu wel dingen kunnen uitpraten en hij nu wel normaal antwoord geeft... Is het mischien voor ons wel beter zo zodat we dingen uit het verleden kunnen vergeten en vergeven en of met een schone lei samen verder of apart. Maar dat je dan in ieder geval niet met onuitgesproken dingen achter blijft en met pijn en verdriet.
Ondertussen is hij heel erg jaloers. Echt extreem. Wil niet dat ik me vriendinnen zie en ik heb er maar 3... Wil niet dat ik ergens naar toe ga en ik kan dat al heel moeilijk. Bij alles wat ik doe denk ik steeds aan hem... Zou hij het wel goed vinden zou ik er geen ruzie over krijgen. Ik kan gewoon nix meer. Ik mag ook gewoon nix. Want ik krijg dan verwijten zo van ja je bent op zoek naar iemand anders enzo.
Dus om dat te vermeiden ga ik zo min mogelijk weg... Maar ook omdat ik er geen behoefte aan heb... In me huisje voel ik me het veiligst.
Afgelopen weekend hebben we het heel leuk gehad en er was gewoon sprake van... Dit is mijn vriendin. Ik ben haar vriend. Ik heb er niet zo heel erg op gereageert omdat ik bang ben dat het straks weer voor me voeten word gegooit. Maar voor de rest hebben we het echt als stelletje heel leuk gehad. En toen de volgende dag... En ik merkte dat er weer wat was. Ik heb wel vaker gezegt is het geen bindingsangst maar hij vind dus van niet. En ik merkte aan hem dat ie ergens mee zat... Maar als ik vraag of er iets is dan zeur ik weer volgens hem. Nu is het zo dat hij me zelf vertelt dat ie iets niet wil en dat ik dan ook nix moet verwachten dat ie vraagt of ik mee ga. En dat doe ik dus niet hoewel ik het heel erg pijnlijk vind. En dan komt hij zelf weer met "Ga je nou nog mee?" En als ik zeg vind je het leuk als ik er ben krijg ik een antwoord van... Ja mijn maakt het niet uit of je er nou wel bent of niet. Hij dekt zich in elke x want als ik wel kom dan is het ja ik heb je niet gevraagt om te komen en als ik niet kom is het ook niet goed. Veel dingen wat bindingsangst betreft herken ik wel bij hem. Maar aan de andere kant is het weer van hij zou graag een kind van me willen... Hij zou wel graag ooit met me willen trouwen... Ik word er helemaal gek van. Wat me vooral stoort is dat het net is of hij nergens mee zit. Hij heeft gewoon zijn dingen en heeft lol en zo. Betrekt me nergens bij... Ja alleen als het hem uitkomt. Maar het is net of hij soms niet wil dat mensen weten dat we een relatie hebben. Elke x als er iets leuks te doen is hebben we ruzie en het is net of hij het er om doet. Zodat ie daar heen kan en vrijgezel is en dus kan doen wat hij wil. Hij is nooit vreemdgegaan ofzo maar hij vind het wel leuk om altijd aandacht van andere vrouwen te krijgen of geven. En soms is het net of hij het expres doet om mijn jaloers te maken. Terwijl ik dus helemaal zo niet ben. Nu deze week merk ik weer dat hij het soort van benouwd krijgt. Terwijl ik nix bijzonders eis van hem. Hij zegt hij heeft geen zin in de verplichtingen en zo. Dus zolang we geen relatie hebben maar dus wel alles doen wat in een relatie hoort.. Alleen wonen we dan nu niet meer samen... Gaat het dus goed. Maar ondertussen is dat dus wel onzekerheid... Heb ik nou wel een vriend of niet. We doen wel alles samen maar we hebben nix. En als het dan zo is dat het toch een relatie is/word wat het eigenlijk al die tijd gewoon is maar word niet hardop gezegt... Is hij weer zo onuitstaanbaar. Heeft geen respect, heeft geen begrip, kwetst me en vind het nog dat het me eigen schuld is en vind het nog leuk ook. Aan de telefoon als ik bel is het weer van "Waarom bel je me nou?!" En toen we zogenaamd nix hadden was het van "Hoi schat en leuk dat je me belt" Nou ik weet gewoon niet wat ik er mee aan moet. Je zou zeggen ga dan maar verder met elkaar en dan noem je het maar geen relatie als hij het daar benouwd van krijgt... Maar andere kant is hij duidelijk dus vrijgezel. En ook al zegt ie van alles dat ie geen ander wil en alleen maar mijn wil... Het vertrouwen in hem heeft hij zelf verziekt.
En omdat ik niet weet wat ik geloven moet... Blijf ik onzeker. En ik heb trouwens ook geen zin in een vriendje alleen in het weekend. Hij wil zijn eigen huisje... Hij wil van alles... En tussen neus en lippen door is het van "Mischien komt het dan wel goed met ons."
Hij zelf doet ondertussen van alles. En mijn gunt hij nix. Is heel erg jaloers. Bang dat ik een ander tegen zou komen en andere kant is het van "Jij komt wel iemand tegen die beter is voor je dan ik en dat is ook alleen maar het beste voor je." Hij wil niet met me en hij wil niet zonder me. En ondertussen weet ik zelf helemaal niet meer wat ik zelf wi. Het doet me elke x alleen weer zoveel pijn als hij me als een stuk vuil behandelt. En het ergste is nog dat het hem nelemaal nix doet. Dat hij het nog es een x erin wrijft... En oke dan pas zeker weer over een paar weken heb hij het door en dan beseft hij wat ie gedaan heb en dan is het weer sorry en het spijt me en het gebeurt niet meer... Dat ken ik onderhand nou wel. Er is wel ook veel vooruitgang geboekt de afgelopen tijd dat wil ik er wel bij zeggen. Het is niet allemaal zo negatief. Maar weet gewoon niet wat ik er mee moet. Ik hou nog steeds veel van hem ondanks alles en ben nog steeds gek op hem. En hij zegt dat ook weer van mijn. Ik krijg er geen hoogte van en ik kan nergens van uit gaan of op rekenen. Hij wil zijn vrijheid en mijn allebei. En als ik niet verder met hem wil... Laat hij me niet gaan.

Heel veel van jullie teksten kwamen me bekend voor dus ik wilde daarom ff mijn verhaal kwijt... (Sorry dat het zo'n lange tekst geworden is.)

Groetjes!

Eigenlijk wou ik dit hier niet vertellen maar het kan sommige mensen misschien wel een stukje verder helpen. Over bindingsangst en verlatingsangst. Mijn moeder en man hebben zelfmoord gepleegd. Dit was voor mij heel zwaar voor dragen.
Deze avond hebben mijn vrienden me ermee geconfronteerd ... zo van meisje, jij houdt je echt aan iemand vast ... je hebt constant bevestigingen nodig. Wel ja dat klopt, maar langs de andere kant ging er bij mij ook een lichtje branden. Als ik dit belangrijk vind voor mezelf dan zou de persoon die van me houdt hier toch ook rekening moeten mee houden. Als ik weet dat iemand het zwaar heeft gehad in het verleden dan ga ik daar ook extra aandacht aan schenken en ervoor zorgen dat hij zich niet slecht voelt om bepaalde zaken. Dit is volgens mij de enige echte liefde ... iemand die zich hier niets van aantrekt en enkel met zijn of haar eigen gevoelens rekening houdt is het eigenlijk niet waard dat je van hem of haar houdt. Het enige wat ze doen is het je nog moeilijker maken en dat is het laatste wat we nodig hebben.Wat ik hier wil mee zeggen ... ik vind het gewoon een flauw excuus van die bindingsangst ... dan moeten ze ook niet aan een relatie beginnen en moeten ze gewoon vrijblijven en hun gang gaan. Want iemand nodig hebben als het hen uitkomt kan gewoon niet ... we zijn mensen met oprechte bedoelingen en intense gevoelens ...

Wel na al jullie verhalen hier te lezen denk ik dat mijn ex daar ook aan lijd. Na een jaar komt hij met allerlei excuses af, mijn karakter, zijn vrijheid, ik die controle wil houden... Nu vandaag heeft hij mij gebeld om te vragen hoe het met mij is? Wat ik heb gedaan dit weekend...hij vond het zelfs raar dat we van alles naar niets zijn gegaan. Zijn moeder zegt dat hij net zoals zijn vader is een dikke ego?ɬèst die van hier naar daar wilt fladderen en niet weet wat hij wilt, samenwonen en dan weer niet...Hij zei altijd dat onze relatie goed ging omdat hij steeds mijn zin deed! Hoe kan dat nu? Als je niks zegt kan ik toch ook niet weten wat hij wilt h?ɬ©. Inderdaad om een relatie te laten werken moet de energie van twee kanten komen. Als hij alleen maar aan zichzelf denkt gaat het ook niet goed. Dat zei mijn ex ook nog, op dit moment gaat het niet meer voor mij maar misschien dat ik volgende week er wel spijt van ga krijgen. Ik denk dat voor mannen een leeftijd van 22jaar een typische leeftijd is voor bindingsangst of vergis ik mij hier allemaal in? heeft hij misschien dan totaal geen bindingsangst en ben ik degelijk wel een controlefreak?
xx

Ik denk dat mijn ex ook bindingsangst heeft..
Ik zit nu al een paar maanden te worstelen met mijn gevoelens weet niet wat ik moet doen.
Mijn ex en ik waren 1.5 maand samen niet zolang maar op een gegeven moment maakte hij het uit ook nog via msn!
Hij zei dat ik maar niet veranderde (ik was vrij stil) en dat het niet klikte en dat hij geen gevoelens meer voor me had.
Ik heb het hier heel moeilijk mee gehad heb dagenlang gehuild en naar ongeveer een maandje begon hij weer tegen me te zeggen dat hij stom was geweest om te laten gaan en dat hij gewoon stom was geweest.
hij zei hierbij ook bij dat hij een ander meisje ook had ontmoet die hem heel leuk vond en dat hij het ook wel een leuk meisje vond maar dat hij gewoon nog steeds aan mij moest denken.
Heb daarna nog 2x met hem afgesproken maar ik was nog steeds vrij stil tegen hem maar dat kwam ook vooral omdat hij me gekwetst heeft en steeds dingen zei van word het nog wel wat enzo.
Ik ben er toen via via achtergekomen dat hij met een ander meisje had! met dat ene meisje dat hem leuk vond en dat nog wel 2 dagen later nadat ik de laatste keer met hem had afgesproken.
ik was zo woest, heb hem opgebeld het enige wat hij kon zeggen was van jah we passen niet bij mekaar en daarbij liet hij het maar.
maar het ergste was ik zag hem nog steeds op school, we zeiden ook niks tegen mekaar.
Naar ongeveer een maand ging het ook uit met dat ene meisje en hem omdat er iemand tussen ging stoken en hij had geen tijd meer voor haar.
Ik vond het natuurlijk wel leuk dat ie het lekker uit had.. maar toen begon hij weer met mij!
Hij zei van dat hij wel een cd wou hebben van jan smit en of ik die langs wou brengen wat hij zei zo van jah en ik denk nog steeds aan je en dan is het ook niet over als we aan mekaar denken en ik vind je gewoon leuk en al dat soort dingen
Ik heb dus weer met hem afgesproken ik kon ook niet anders was stapelgek nog op hem ook naar alles wat ie me toen al geflikt had.
Nou die middag was heel gezellig ben bij hem thuis geweest.. we zijn die avond ook naar de bios geweest hij zei tegen me dat ik wel was veranderd enzo en hij stuurde me allemaal van die smsjes van ik hou van je en ik wil je niet meer kwijt en hebben we nu wat dan ik zou het niet erg vinden en al dat soort lieve dingen.. ik vond het natuurlijk leuk maar aan de ene kant begon ik ook te twijfelen van meent hij dit nou of niet.
Heb daarna nog een keer met hem afgesproken ben toen met hem naar de stad geweest was ook wel gezellig maar toen hoorde k ongeveer 2/3 weken erna dat het weer goed ging tussen hem en zijn ex! ik kon mijn oren niet geloven.
Heb het hem gevraagd hij zei van jah zij was boos op mij en dat hebben we uitgepraat want ik wil geen ruzie hebben.
toen zei hij tegen me dat hij nog steeds gek op haar is en ook op mij.
dat hij ons allebei leuk vind maar dat het voor hem voelt alsof hij tussen 2 vuren staat.
zijn ex kwam ook op zijn verjaardag hij wou mij ook uitnodigen maar dat deed hij toch maar niet omdat dat stom was vond hij.
Ik was zo woest dat ik echt dacht van bekijk het maar k hoef je niet meer!
Maar hij smste me nog zelfs vorige week van zien we mekaar weer eens dan ik zou het leuk vinden ik zei zo van ik weet niet alsof dat wel zo goed idee is omdat je je ex ook nog steeds leuk vind hij zei van jah en dat moeten we maar us samen bespreken, ik wil alles voor mezelf op een rijtje zetten en ik wil gelukkig zijn!
Ik ging vrijdag met mijn broer naar de bios en toen kwam ik hem ook tegen met een kameraad ik vond het vrij moeilijk om hem te zien heb wel beetje met hem gepraat en in de bios kreeg ik een smsje van en hoe is de film en je zag er wel goed uit!
Toen dacht ik zo van okeej het zal allemaal wel maar ik sms ook met mun domme kop steeds terug want ik kan gewoon niet anders voelt niet goed als ik hem niet terug sms.
kreeg weer een smsje waarin stond van ik ga straks lekker dromen en ik hoop van jou!
En eergisteren smste hij me van ik vind je lief en ik zal aan je denken.
Vind het aan de ne kant moeilijk om dat aan te zien want het voelt alsof hij het niet meent dat hij met mij speelt en ik heb hele tijd zo'n idee van smst hij dit ook naar zun andere ex die hij nog leuk vind?
Ik wil hem nu gewoon niet meer ff smsen gewoon ff rusten hij heeft het kapot gemaakt dan moet hij het toch weer goedmaken?
Maar ik snap niet dat hij steeds weer bij me terug komt en steeds zei van we passen niet bij mekaar en voel niks meer voor je en dan toch steeds weer terugkomen, dat doet pijn ook omdat ik nu weet dat hij zijn ex ook nog steeds leuk vind en dat zij ook nog heel gek op hem is.
Zouden jullie me misschien raad kunnen geven wat k moet doen? Want naar alles wat hij me heeft aangedaan ben ik nog steeds gek op hem en heb ik nog steeds gevoelens voor hem. Zal hij ook bindingsangst hebben?

Dankje.

Liefs,

Lisette