En dan ben je 37 en besef je dat je je hele leven lang al last hebt van een combinatie van bindingsangst met verlatingsangst...

Mijn langste relatie duurde 3,5 jaar. Ben voor hem verhuisd naar de andere kant van het land, heb alles voor hem achter gelaten. Een nieuw leven opgebouwd, huisje en boompje, maar gelukkig geen beestje. Want na 3,5 jaar vertelde hij dat hij alleen nog vriendschap voelde. De schok was groot, maar ik hield me sterk. Binnen 6 weken was ik weer terug bij mijn ouders, waar ik 3 maanden mijn wonden heb mogen likken. Al snel woonde ik weer zelfstandig en vond zelfs werk dat beter bij mijn opleiding paste. Ik was gelukkig, behalve in de liefde.

Sinds die tijd, 11 jaar geleden inmiddels, heb ik welgeteld 2 korte relaties, 1 zeer ongezonde relatie en een heleboel one night stands gehad. Totdat ik MV ontmoette, via internet. Internet is voor mij altijd een gemakkelijk medium geweest, omdat ik op die manier veel opener en eerlijker mag zijn van mezelf. MV was anders. Hij vertelde weinig over zichzelf, wat eraan bijdroeg dat ik nieuwsgierig naar hem werd. In mijn achterhoofd bleef ik denken aan die ene ongezonde relatie, die ook gestart is met nieuwsgierigheid, dus ik hield afstand. Het bleef oppervlakkig van aard, hoewel hij heel oprecht overkwam. Oprecht en heel to the point over gevoel. Juist dat laatste is een topic dat ik liever vermijd. Hij vroeg of hij mij schatje mocht noemen en zei dat ik het moest zeggen wanneer hij te ver ging met bepaalde uitspraken. Het gevoel dat ik wilde vermijden, werd door hem losgemaakt. Ik vocht er tegen, probeerde inmiddels geconditioneerd gedrag te doorbreken. Het hielp niet. Normaal gesproken had ik het al lang afgekapt. Het is één ding om met een onbereikbare man een one night stand te hebben, maar het is een totaal ander ding om gevoelens erbij te krijgen. Het begon op een obsessie te lijken. Ik besloot om afstand te nemen. En warempel: hij nam initiatief tot contact. Ik wilde het contact verbreken, maar wist daarmee ook dat mijn probleem niet opgelost zou zijn. Inmiddels had ik 1 en 1 bij elkaar opgeteld en had de conclusie getrokken dat ik onbewust mannen zoek die in theorie onbereikbaar zijn. Dat is veilig en dan hoef ik niet na te denken over de toekomst, want die is er niet. Ik probeerde nog meer afstand te nemen, maar de hele dag dacht ik aan hem. Juist als je ergens niet aan wil denken, denk je er juist aan. Dit gaat nu al een aantal dagen zo, en ik kan wel janken. Het liefste kapte ik alles af. Helemaal uit mijn leven, geen contact meer. Dit gaat tegen alles in, wat hulpverlening aanreikt. En dus doe ik mijn best om passief te zijn en te blijven. Ik zoek afleiding. Huil zo nu en dan. En hoop dat het gevoel weg gaat.