het is raar
het gevoel van eenzaamheid, maar ook van gewoon fijn jezelf kunnen zijn
wetend dat ik nog steeds achter mijn eigen beslissing sta, maakt me van de ene kant beter voelend, maar van de andere kant niet
beter omdat ik weet dat ik anders ook vaker bedroefd zou zijn geweest, ben ik tenslotte in de relatie ook geweest, maar slechter omdat ik hem niet naast me heb liggen, niet lekker tegen hem aankruipen
niet 's avonds tegen hem kletsen hoe mijn dag was
luisteren hoe zijn dag was
samen het weekend plannen, maar dan weet ik weer..o ja dat deed hij juist te veel in zijn eentje
heb hem afgelopen week nog een paar keer gesproken, weet nog niet of het me goed heeft gedaan of juist niet
ik houd het misschien daarom wel vol om me terug te trekken, en niet te proberen hem te bereiken
hoop heb ik nog steeds
misschien stom, misschien ook niet
denk als je geen hoop hebt, het ook heel moeilijk is
en dan hoeft het niet persee hoop te zijn dat je weer bij elkaar komt, maar hoop dat het goed komt
op een of andere manier
ben hard bezig om mezelf niet te laten vallen, dat gat in, wat soms zo verleidelijk is
gaat me wel lukken, maar is hard knokken...