Het is morgen al weer 2 weken geleden, 2 weken sinds die verschrikkelijke dag dat ik je zag. Achteraf denk ik, was je maar niet gekomen, had je beter niet kunnen zien...dan was het makkelijker geweest. Steeds herinner ik me die afstand tussen ons, net als 2 kenissen, vrienden...afstand. Ik kan het niet verdragen. De woorden...het is echt over. Mijn brief aan hem ligt nog steeds te wachten in mijn la...hoe lang nog zal ik wachten met opsturen. Ik weet het niet maar ik weet wel dat ik hem ga versturen. Gewoon doen, zegt iets in me...je hebt niets meer te verliezen! Ik kan er duidelijk over zijn wat ik wil...zo niet dan houd het toch echt op...dat besef heb ik nu al wel. Het rare is, ik weet dat hij van me houdt, maar ik weet dat er ook zoveel is gebeurd...datr misschien dat houden van niet meer genoeg is...snik:(