Het is al bijna 2 maanden verder dat ik hem voor het laatst zag. Slik. Dat moment van besef kan soms even heel zwaar vallen.. vooral omdat ik weet dat ik hem nooit meer zal zien (om daar maar even van uit te gaan). Ondanks dat ik een onwijs leuk en druk weekend heb gehad, mis je toch de gezellige weekenden met hem.

Sinds 2 dagen dus weer contact.. het loopt niet soepel, maar het gaat ook niet heel lastig. Er word best wel veel gelachen, om dingen die ik meemaak en hij meemaakt.. maar toch.. het is zo vreselijk uitzichtloos. Ik ben echt blij dat ik hem spreek .. en soms zitten daar hele serieuze gesprekken tussen.

Hij heeft toegegeven dat hij mij ook mist. Slik... best lastig! ik wil niks pushen want ik ben echt blij dat ik hem al spreek enzo, en er is best wel wat gebeurd dus het is ook niet zo van hey zullen we weer afspreken? ik voel me goed bij hem en dat weet hij ook.. Ik zou hem echt graag willen zien maar ik weet dat dit niet zon goed idee is om te zeggen... ben bang dat er weer ruzie ontstaat en dat wil ik helemaal niet.. en hij is nog helemaal niet zover

Op dit soort momenten zou ik wensen dat ik mannen veel beter kon begrijpen.. sommige dingen vallen hard en ik probeer maar groot te zijn. Maar op dit moment voel ik me even een klein meisje...