Ik ben nu bijna een jaar verder sinds mijn ex onze relatie van 5,5 jaar beeindigde..

Met vallen en opstaan ben ik verder gegaan en verder gekomen.
In die tijd ben ik als mens echt veranderd, ik ben serieuzer geworden, liever voor degene die dicht bij me staan en ik heb geleerd dat ik me anders zal moeten gedragen in een relatie. Ik ben een veel liefdevoller persoon geworden, eerlijker en oprechter.

Terugkijkend op onze relatie heb ik (nog steeds) veel spijt van hoe ik me in sommige gevallen gedragen heb. Het is soms pijnlijk om te constateren dat ik nu ben geworden waarop zij (naar ik aanneem) zo lang heeft gewacht. Ik heb mezelf heel veel verweten en ik betrap me er op dat ik ook nu nog mezelf niet kan vergeven voor hoe ik soms heb gehandeld. Mind you, ik heb altijd geprobeerd het beste te doen, de betere man te zijn, maar soms werkt dat alleen maar averechts. Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zoveel pijn en ellende heb gevoeld als toen zij onze relatie beeindigde. Ik heb echt weken in de put gezeten en soms zag ik het ook allemaal echt helemaal niet meer zitten. Natuurlijk is het niet alleen mijn fout geweest.. in een relatie hebben beide schuld aan een slechter afloop en er zijn ook genoeg zaken die ik haar kwalijk neem. Zo was ze bijvoorbeeld extreem kwetsend nadat ze de relatie had beeindigd en deed ze alsof ze de beste beslissing van haar leven had genomen. Een en ander heeft echt wonden in mijn ziel geslagen en ik ben hiervan nog steeds niet helemaal hersteld.

Gelukkig is die tijd van het echt helemaal in de put zitten en het met jezelf in knoop zitten en hoop koesteren nu wel echt voorbij... ik heb hard aan mezelf gewerkt, heb bepaalde doelen in mijn leven behaald waarvan ik (en mijn omgeving) nooit had gedacht dat ik die zou behalen en ik heb serieuze stappen gezet naar een volwassen bestaan.

Maart toch blijf ik het verlangen houden van hoe het had kunnen zijn, dat ze trots op me kan zijn enzovoorts. Kennelijk ben ik er toch nog niet helemaal klaar mee ergens diep van binnen en ik vraag me echt af of dat gevoel nog gaat slijten.

Ik wil graag weer een nieuwe vrouw ontmoeten en het nu wel goed doen (voorzover je alles goed kunt doen), maar op de een of andere manier is mijn zelfvertrouwen en eigen waarde (nog) niet op dat punt waarbij ik het idee heb dat ik ook weer een vrouw waard ben/ kan krijgen

Al met al gaat het steeds beter dus maar ik vraag me af of het ook echt helemaal over zal gaan