hai sennah,

dat is denk ik voor iedereen heel herkenbaar hoor. je hebt vooral in het begin op de een of andere manier alleen maar mooie herinneringen aan die tijd en daar wordt het verdriet alleen groter door, je lichaam reageert er ook erg op, die lusteloosheid en het gebrek aan eetlust en soms zelfs koorts.
Het gaat over en wordt minder, echt! Ik heb de eerste weken als een zombie geleefd, wel veel vrienden opgezocht dat helpt. Op een goede dag sleepte ik mezelf onder de douche en lekker gebadderd, geepileerd (ben een vrouw ) etc etc, creme op mijn kop, beetje make up en een lekker luchtje en de hort op, gewoon even de stad in met mezelf, later even naar vrienden. Die dag komt, echt!
Gek genoeg hielp het mij ook om alles dat ik zelf kon regelen om te voorkomen dat het zich opstapelde (instanties etcetc) zo snel mogelijk op te pakken. Het zal eerst met een brok in je keel gaan, maar het heeft ook met loslaten te maken, met statements. Als zo'n telefonist zegt aan de andere kant van de lijn; "we hebben uw partner uit ons systeem verwijderd" verwijder jij ook je partner voor een stukje uit je systeem.
Wat mij ook hielp is hier veel bloggen en in een dagboek schrijven, alle spullen die herinneringen gaven op zolder of terug naar hem (is ook een beetje zoete wraak ) en het veranderen van mijn woon- en slaapkamer. Maak je huis weer éigen als je daar aan toe bent, koop een nieuwe halsband voor de hond, een nieuwe cd die je al langer mooi vond, trek aan wat hij te sexy vond ofzo, het helpt echt!
En.. vergeet niet gewoon te huilen als je huilen moet, dat moet namelijk ook en helpt ook in het verwerken, ik heb het ook nog om de zoveel dagen en knap er van op!

Heel heel veel sterkte,

Liefs Eef