Lieve allemaal,

Ik heb hier al een poosje niets geschreven. Maar er is natuurlijk best een hoop gebeurd. Ik zal jullie een update geven.

Op zich gaat het best wel goed met me. Veel afleiding (casual dates) en lol trappen.. gelukkig kan ik weer beter eten en slapen en voel ik me steeds een klein beetje sterker worden.

Het huis staat nog steeds te koop. Tot die tijd kan ik weinig doen, niet echt onafhankelijk verder. Ik sta dus "in de wacht", tenminste zo voelt het. Mijn ex stuurde me een tijd geleden een lange e-mail en stelde no-contact voor. Ik heb toen niet geantwoord (al heb ik wel een lang antwoord klaar staan, want ik laat me niet beschuldigen van allerlei zaken die niet waar zijn…. die wil ik zeker nog eens naar hem sturen als het huis verkocht is en ik niet langer financieel aan hem vastzit).

Ineens gisteren toch weer een e-mail van hem. Om te vragen hoe het met me gaat. Vreemd. Want hij wilde dat we geen contact zouden hebben. Verder deelt hij mee dat hij volgende maand "bij iemand intrekt". Ik neem aan zijn nieuwe vriendin. In eerste instantie nam ik het niet zo serieus, maar vandaag zit ik al de hele dag in de put en moet ik er de hele tijd aan denken. Ik heb trouwens niet geantwoord.

Langzaamaan voel ik woede omhoog borrelen. Ja hoor, lekker met z'n tweetjes in een goedkoop huis… met huursubsidie en twee uitkeringen.. en ik me maar kapot werken en die @#$hypotheek betalen. Als ik dit had voorzien had ik het toch even anders geregeld bij de echtscheiding. Het voelt zo oneerlijk, ik heb altijd voor hem klaargestaan en hij loopt zo weg naar luilekkerland.. Ik weet dat er geen garanties zijn in het leven, en dat je geen rechten hebt als mensen bepaalde beslissingen nemen maar toch voelt het heel klote en pijnlijk.

Ik had dit eerlijk gezegd al wel verwacht.. zo voorspelbaar.. hij zit al bijna de hele tijd bij haar, en niet in zijn eigen huisje waar hij "moest bijkomen van alles" en waar "geen ruimte was voor anderen in zijn leven". Hij is gewoon van de ene naar de andere relatie gegaan. Daar was ik al bang voor. En dan dat liegen.

Het doet me zo'n zeer

En toch vraag ik me af of het niet gaat klappen. Want met zijn persoonlijkheidsstoornis moét hij elke zes maanden zijn leven compleet overhoop gooien. We zijn nu vijf maanden verder. Hij is van Facebook af (en dat terwijl hij altijd zo actief was) en is hij terug naar zijn psychiater. Dat schreef hij me. Ik weet dat ik er niet aan moet denken - het is zijn leven en daar heb ik niets meer mee te maken maar toch lukt het me (nog) niet om helemaal niet aan hem te denken.

Zucht.

Het ging echt een tijdje beter met me, en nu voel me ik klote. Ik bibber dus nog even verder..

Bedankt voor het lezen.

Liefs, DB