Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier. Heb wel al een tijdje meegelezen met de blogs en herken heel veel. Mooi dat er een initiatief als dit is om elkaar te steunen en te ervaren dat je er niet alleen in staat! De insteek om mijn verhaal hier te doen is dan ook om het te delen met mensen die weten waar ik het over heb zodat we elkaar een hart onder de riem kunnen steken

In het kort mijn verhaal:
Ik zat in een relatie van een aantal jaren, het ging op zich goed, we maakten toekomstplannen. Tot patsboem, nu zo'n 1,5 jaar geleden ik hoteldebotel als een blok viel voor aan ander. Ik heb dit gevoel aanvankelijk weg proberen te duwen, te negeren: "het kan niet, het mag niet" en heb er niks mee gedaan. Mijn gevoelens voor die ander werden echter alleen maar sterker. De spanning bouwde op gedurende maanden. Ik had dit nog nooit meegemaakt. Ik heb toen (achteraf gezien naïef) gedacht: "als ik nou 1 keer met die ander afspreek, misschien is de spanning er dan af en kan ik me weer op mijn relatie richten". Dat pakte dus anders uit. De ander had ook gevoelens voor mij. Mijn gevoelens werden alleen maar sterker en sterker en de twijfels over mijn relatie groter en groter. Ik ben er echt letterlijk ziek van geweest, wist niet wat te doen. Heb uiteindelijk aan mijn partner verteld dat ik niet meer wist of ik met hem verder wilde. Dit kwam voor hem als een donderslag bij heldere hemel. Hij wilde me niet laten gaan. Na heel veel getwijfel heb ik uiteindelijk mijn gevoel gevolgd en voor die ander gekozen en mijn relatie beëindigd. Vanwege de intensiteit van mijn gevoelens dacht ik dat dit wel echte liefde moest zijn en dat ik de man van mijn leven had gevonden. Ik was met mijn hoofd in de wolken en hij aanvankelijk ook, dacht ik. Uiteindelijk merkte ik na een paar maanden dat hij steeds meer afstand begon te nemen, vooral op emotioneel gebied. We hadden steeds meer discussies: hij had het gevoel dat ik hem niet meer zo leuk vond als in het begin, terwijl dat niet zo was en ik voelde me vaak afgewezen door hem omdat berichtjes steeds korter werden en ik soms een dag lang niks van hem hoorde. Ik ging er voor mijn gevoel vol voor en dat gevoel had ik bij hem niet. Soms kwam hij dan ineens weer met een idee om ergens heen te gaan samen en dat bevestigde voor mijn gevoel dat hij me toch wel leuk vond. Zo ging het een tijdje door. Totdat, ongeveer een half jaar geleden, hij uitsprak toch twijfels te hebben over ons. Ik heb voor mijn gevoel er alles aan proberen te doen om die twijfels weg te nemen maar hij nam meer en meer afstand. Nam zelfs zijn telefoon niet op als ik erover wilde praten. Ik werd echt op afstand gehouden. Tot op een avond het "verlossende" berichtje dat hij ermee wilde stoppen. Boink!!! Op mijn verzoek is hij nog bij me geweest om erover te praten maar hij wilde echt stoppen. Toen hij weg was ben ik echt letterlijk ingestort. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Ik kon niet eten, niet slapen, ik wilde niet dat dit gebeurde! Omdat dit me zoooooo diep raakte, ben ik op een gegeven moment naar mezelf gaan kijken en gaan onderzoeken wat het was dat me zo raakte. Toen kwam ik erachter dat er in feite een hele oude pijn geraakt werd door de relatiebreuk: de pijn van verlaten worden, van niet goed genoeg zijn, een rode draad in mijn leven. Ik besef nu achteraf, dankzij veel gesprekken en boeken, dat ik o.a. last heb van enerzijds bindingsangst en anderzijds verlatingsangst en dat dat ook wel verklaart waarom ik "ineens" uit mijn oude relatie weg wilde toen het serieus werd. In mijn laatste relatie zat ik duidelijk aan de pool van de verlatingsangst. Ik heb hem enorm geïdealiseerd en nog steeds. Anyway, ik ben tot heel veel inzichten gekomen en ben nu heel hard aan mezelf aan het werken om mijn eigen stuk aan te pakken, met professionele hulp. Ik heb nog steeds hele diepe dalen, denk nog elke dag aan hem en vooral in de weekend en nu richting de feestdagen. Ik weet dat hij heel snel na ons een nieuwe vriendin had en ik merk dat ik erg bezig ben met hoe ik graag had gewild dat het was geweest, het ideale plaatje zeg maar. Het is een heel zwaar jaar geweest, het zwartste jaar uit mijn leven maar ik denk dat dit heeft moeten gebeuren om onverwerkte zaken/patronen, noem het maar zoals je wilt, weer aan het licht te brengen, vast te gaan pakken en te leren er anders mee om te gaan. Ik heb in de spiegel gekeken en de moed gehad om naar mezelf te kijken en mijn stuk aan te gaan. De verleiding is soms groot om "gewoon" ook maar verder te gaan en een nieuwe relatie te "nemen" om de leegte op te vullen maar ik kies er nu voor om oude pijn te helen en daarmee een stevige basis voor mijn toekomst te leggen. Zo!