Ik ben net op deze site terecht gekomen, omdat ik, je raadt het waarschijnlijk al, liefdesverdriet heb. Mijn relatie van 7 jaar is over. Het is allemaal nog erg onwerkelijk voor me. Het lijkt wel of ik het nog niet volledig besef.

Mijn vriend, ex-vriend moet ik natuurlijk zeggen, is een emotioneel complex persoon. Om de zoveel tijd zit hij met zichzelf in de knoop en ben ik daar de dupe van. Het is namelijk niet de eerste keer dat het over is tussen ons, maar iedere keer staat hij na een tijdje weer op de stoep met spijt. Hij verandert echter nooit. Deze keer zag ik het echt niet aankomen. Het ging al tweeenhalf jaar erg goed tussen ons, geen vuiltje meer aan de lucht. De laatste keer dat het moeilijk ging was toen we dus tweeenhalf jaar geleden gingen samenwonen. Maar dat was voor ons gevoel alweer een eeuwigheid geleden.

De laatste paar maanden ging het wel moeilijker. Hij is bezig met het opzetten van een eigen bedrijfje en steekt daar erg veel tijd in. Ik had daar geen problemen mee. Hij was altijd aan het werk en kwam meestal pas thuis als ik al in bed lag, maar ik vond het niet erg omdat hij zijn droom was. We hadden er samen voor gekozen. Hij begon zich echter wel van me te verwijderen en daar was ik uiteraard niet blij mee. De schaarse vrije tijd die hij had, besteedde hij niet meer met mij maar met zijn vrienden of zijn andere hobby's. Dit was voor mij wel een teken dat er iets niet goed zat.

Drieenhalve week geleden hebben we een verschrikkelijke ruzie gehad. Ik vertrouwde hem niet. De bom barste. Hij is bij zijn ouders gaan wonen en deed geen enkele moeite meer. En dat terwijl ik hem altijd overal bij steunde, maar toen ik zijn steun nodig had, liet hij het afweten. Na een paar dagen hebben we een gesprek gehad, waarin we hebben besloten om leuke dingen te gaan doen en er op die manier aan te werken. Ik moet er heel eerlijk bij zeggen dat ik hem daarbij wel heb moeten sturen, want hij is iemand die altijd heel snel opgeeft of het nu is in relaties, werk of vroeger met school. We hebben een aantal keer afgesproken en het was telkens hartstikke leuk. Ook hij vond dat gemeend leuk en genoot zichtbaar, maar toch ondanks dat heeft hij afgelopen zondag gezegd dat hij niet weet of het ooit nog goed kan komen tussen ons en dat hij me niet aan het lijntje wil houden (dat zien we al genoeg in onze omgeving, was zijn excuus) en dat het daarom misschien maar beter is als het nu over is. Ik heb hem toen wel duidelijk gemaakt dat nu over voor altijd over betekend, maar toch heeft hij ervoor gekozen.

Ik hou me heel groot en sterk. Ik ga gewoon naar mijn werk, maak afspraken en ga uit, neem geen contact met hem op (zelfs niet een stieken smsje) en denk aan de toekomst. Maar tegelijker tijd maakt mijn stoere gedrag me bang. Wanneer komt de echte klap? Ik hou zielsveel van hem en hij is de liefde van mijn leven (o, wat klinkt dat melodramatisch), waarom lig ik niet aan puin op de bank? Geloof ik nog niet dat het echt over is? Of is mijn geduld met hem op en weet ik dat het op deze manier nooit kan werken tussen ons? Moet heel eerlijk bekennen dat die verrekte hoop er nog steeds is. Ik hoop nog steeds dat hij spijt zal hebben en op de stoep zal staan, maar dit keer heb ik hem in gedachte wel een deadline meegegeven. Hij heeft nog maar een paar dagen de tijd!