Tijd om weer van me af te schrijven.
De afgelopen week stond in het teken van het contact met mijn ex, het contact van zijn kant. Het was niet meer dan een "hoe gaat het met jou/contact", uiteraard heeft het me bezig gehouden. Hoe hard ik ook strijd het blijft mij bezig houden. Ondertussen gebeurd er veel, steeds meer contacten met mannen. Merk dat de mannen die ik leuk vind, mij een beetje "claimerig"vinden... ( kan moelijk tegen afwijzingen.. ben nog blijkbaar beschadigd) en de mannen die achter mij aanzitten vind daar kap ik het heel snel mee. Kortom : ik denk dat ik te graag wil.. niet zozeer het vinden van een nieuwe liefde maar duidelijk op zoek naar afleiding.
Het weekend is begonnen met een benauwd gevoel. Nog steeds denk ik aan hem en hoop ik dat hij mist. Maar dat doet hij niet... hij is verder met zn leven.
Ik kan soms nog steeds niet geloven dat hij geen onderdeel is meer van mijn leven, waarom ben ik zo makelijk ingeruild en vervangen? een jaar geleden rond deze tijd hadden we het over samenwonen, trouwen enz.. en nu is hij vrolijk verder met een andere vrouw. Mijn logica kan het nog steeds net bevatten.

Voor mijzelf heb ik ergens besloten geen contact meer op te nemen, en ook vriendschap wil ik niet. Het maakt me kapot.
Het hebben van geen contact helpt mij en niet hem, het hebben van wel contact helpt hem en niet mij. Daar ben ik van overtuigd. Bovendien heb ik hem niks meer te vertellen en hij mij ook niet. Ik hoef ook niet meer aan te horen hoe hij leeft. Elke uitspraak over de nieuwe vrouw gaat als een scheermesje over mijn hart.

Dit weekend heb ik geen plannen, het verstikkend, benauwde gevoel komt opspelen..... het niet hebben van een vooruitzicht, het niet hebben van een liefde.... beangstigd mij. Ik krijg gedachtes als: blijf ik nu alleen? Zal ik ooit weer iemand ontmoeten?

Nu ik weer opensta voor andere mannen ( wat ik voor kort er niet aan moest denken) lijkt het dat ik geforceerd te werk ga. Bijna verstikkend voor de ander. DIT IS ONGEZOND. Dat weet ik maar ik ben zo klaar met liefdesverdriet... ik ben het zo beu, zo zat ... dat ik er alles aan doe om van dit k***t gevoel af te komen.
Waarom is mij dit overkomen?? alles gebeurd met een reden? maar wat is de reden dan? heeft het universum wat voor mij in petto? ik wil graag geloven dat het zo is, maar ben bang dat ik heel hard moet werken om een beetje geluk te vinden....en dat terwijl al zo moe ben.

De komende dagen ga ik weer de verwerking in. Ik ben dan alleen thuis en heb geen plannen om weg te gaan.... ik hoop
dan mijzelf weer flink tegen te komen... ik ga huilen, ik zal waarschijnlijk knettergek worden.. maar ik moet hier doorheen. Wetende dat elke diepe dal een stap verder is in herstel..........pffff..maar ooh wat kijk er tegen op.