Vanavond weer een avond met mijn ex doorgebracht. Het voelde goed. Maar ik twijfelde, volgens mij voor het eerst, of er ooit nog weer wat zou kunnen groeien. En dan niet van zijn kant, maar van mijn kant. Ik hou ontzettend veel van hem, maar er is veel gebeurd. Hij heeft bewezen verre van perfect te zijn en moeite te hebben dat te accepteren. Ik wil iemand die van mij houdt en zelf niet ook nog een hele ontwikkeling hoeft af te leggen ten koste van mij. Ik hou nog steeds ontzettend veel van hem, en ik kan nog steeds erg goed met hem praten, en we lijken in bepaalde opzichten enorm veel op elkaar. Maar ik ben voor mijn gevoel 3 stappen op hem voor qua ontwikkeling. Hij moet nog veel leren. Ik ook, maar zijn leerdoelen ben ik al voorbij.
Maar het voelde goed, om met hem te praten. Hij had mogen blijven slapen, maar heeft het niet gedaan. Weer een verstandige actie van hem, misschien heb ik ook nog wel meer te leren dan ik denk.
Ik voel dat ik eindelijk een band met hem opbouw. Raar, na al die jaren. Maar zoals het nu is klopt het. Zoals het nu is, had het jaren geleden moeten zijn. Vreemd om dan juist te weten dat het over is. Maar ook vreemd om te voelen dat het zo beter is, op dit moment in ieder geval. Maar toch diep van binnen nog het verlangen te hebben naar je ex. Wetende wat je weet. Dat verlangen valt niet te controleren, dat is er gewoon. Daar moet je mee leren leven, dat moet slijten. Ik hou zo ontzettend veel van hem, maar ik kan niet meer uit volle overtuiging zeggen dat ik hem terug wil. Dat doet pijn, maar een ander soort pijn dan ik eerst voelde. Het is dragelijk. Het is meer een berusting. Berusting in het feit dat het nu beter is zo.