Het is nu ongeveer een jaar geleden...
Als ik mijn verhaal vergelijking met andere verhalen die ik hier lees, voel ik me eigenlijk belachelijk. Er is bij mij namelijk nooit sprake geweest van een relatie of wat dan ook, maar alsnog neemt deze persoon zoveel ruimte in in mijn leven dat ik niet normaal meer kan functioneren.

Ik ben een meisje van 20 jaar en val op zowel jongens als meisjes. Een jaar geleden ontmoette ik een meisje via mijn werk, waarvan ik gelijk kriebels in mijn buik kreeg. Per toeval kwam ik haar te spreken via internet en zij vertelde me dat ze bi-seksueel was en mij ook wel zag zitten. Ongeveer een maand later zag ik haar pas weer voor het eerst op het werk en toen begon het hele gebeuren. Zij is namelijk nogal open wat betreft haar seksuele geaardheid en ik ben toch wat terughoudender. In ieder geval wist deze meid mij helemaal gek te maken (toen op een positieve manier) en ik werd voor het eerst in mijn leven verliefd.

Hoewel er nooit echt meer is gebeurd dan zoenen, haalde ze mijn hele leven overhoop. Ik ging niet meer naar school, ik kreeg thuis ruzie en dat alles omdat ik zoveel over haar nadacht. Ze was namelijk een nogal gecompliceerd persoon. Ze vertelde me altijd hoeveel ze van me hield en hoe geweldig ik was, maar daar gelijk achteraan kwam een hele discussie over de slechtheid van het 'bi-zijn'. Ze was erg gelovig en wilde eigenlijk niet op deze manier meer zondigen.

Toen ze werd ontslagen stortte mijn hele wereld in elkaar. Ik wist al langere tijd dat haar verhalen helemaal niet klopten, maar bemerkte dit pas echt toen ik daarna een paar maanden niets meer van haar hoorde. Je zou denken dat zoiets het gemakkelijker maakt om haar te vergeten, maar dat is dus niet het geval. Ik sliep niet meer, ik at niet meer en ik werd gewoon ronduit depressief.

En dan staat ze ineens weer voor m'n neus. Eigenlijk had ik haar moeten vertellen wat een pijn ze me gedaan had, maar alles wat eruit kwam was hoe erg ik haar had gemist. En dan begint het hele proces weer van voor af aan.. Ze maakt beloftes en op het moment dat ik bij haar ben ben ik helemaal gelukkig, maar wanneer ze weggaat weet ik dat het weer maanden zal duren voordat ik haar zal zien.

Nu heb ik haar 3 keer gezien, sinds haar ontslag, en ik ben nu wel zover dat mijn boosheid overheerst en ik niet meer in haar leugens zal trappen. Maar het gevoel wordt niet minder.. Laatst zag ik haar staan bij de bushalte en ik kreeg zowat een hartaanval. Ze zag mij 'gelukkig' niet en ik liep snel door. Ik had nooit verwacht dat een persoon, die blijkbaar helemaal niets om jou geeft, voor zo'n intens gevoel kan zorgen, en dat een jaar na dato.

Ik ben begonnen aan een nieuwe studie en thuis is de situatie wel weer ok, maar toe aan de liefde ben ik nog lang niet. Zolang ik nog elke nacht over haar droom en haar gezicht in iedere voorbijganger zie, weet ik dat ik daar nog lang niet klaar voor ben..