Ze heeft me gebeld vandaag, wel met nieuws wat ik wilde horen, maar ik moet het nog zien. Wat ik vreemd vind is dat ze niet gewoon de moeite nam om het mij thuis recht in de ogen te komen vertellen.
Hoe dan ook ze zei dat ze deze maand terug wil komen, datum heeft ze niet genoemd helaas.
Ik ging ook niet verder vragen omdat dit geen zin heeft denk ik.
Weet het niet hoor ik vertrouw haar op dit moment niet meer.
Zie het wel ik ga me er niet meer druk om maken, ze bekijkt het maar, al komt ze terug het zal nooit meer het zelfde zijn ze heeft te veel kapot gemaakt, en zal ze een hoop moeten doen om mij weer het oude te laten zijn. Moeilijk, ze heeft ook veel te lang gewacht 5 maanden is echt heel lang, begin ik te beseffen.
Ik ga haar nu niet meer bellen, sms,en of wat dan ook en als zij belt dan neem ik niet op en bel later wel terug zo als zij ook altijd tot nu toe heeft gedaan.
Koek van eigen deeg (Zo zit ik normaal niet in elkaar heb zo een hekel aan wraak en de bijbehorende gevoelens.)
Jammer dat het zo moet en die achterlijke spelletjes dat ben ik gewoon spuug zat.
Ik ben geen 20 meer, maar een volwassen kerel die donders goed weet wat die wil.
Kom op nou, al een week wacht ik met spanning af op een eerlijk antwoord en nu heb ik hem maar op welke manier, en waarom is ze nog steeds niet hier dan? Simpel omdat ze geen of minder gevoelens meer voor mij heeft. Als ik het was geweest had ik het niet telefonisch gedaan, nee dan had ik thuis gekomen en lekker eten voor haar gekookt en gewoon samen zijn.
Maar ja wie ben ik?
Zo denk ik erover, maar aan de andere kant alleen maar loze beloftes.
Ik voel gewoon dat dit niet goed is!
Ben er een beetje klaar mee eerlijk gezegd.
Ik ga gewoon vanaf nu normaal doen niets meer en niets minder, maar vooral mn zelf blijven en vooral in echte liefde blijven geloven, omdat ik zeker weet dat er vrouwen op deze wereld rond lopen die er net zo over denken als ik.
Ik wil heel graag dat de relatie weer goed komt, maar ik geef het 50% kans.
Als zij echt ook dingen gaat beseffen en we er samen voor gaan vechten.
Of we komen hieruit met zn tweeën sterker uit dan ooit of de relatie gaat helemaal naar de filistijnen als zij terugkomt.
Ik ga het wel proberen voor me zelf wil ik dit gewoon, omdat ik van haar hou en niet 6 jaar van mijn leven met haar, zo alsof het niets is weg wil flikkeren.
Zo als het nu voelt, misschien verloren tijd, maar toch ik moet het gewoon proberen, waarom weet ik niet, krachten van de liefde? Universum krachten? Die mij hiertoe dwingen?
Mijn hart? Geen idee.
Zo als de meeste vrienden en familie tegen mij zeggen ben je nou echt zo dom?
Ja misschien ben ik ook echt stom, ik weet het niet!