Na wat blogs gelezen te hebben, dacht ik dat het me misschien zou helpen om mijn eigen verhaal hier maar eens neer te zetten.
Nu bijna anderhalf jaar geleden ontmoette ik mijn ex. Eerst als scharrel, later als hevig verliefd en absoluut overtuigd van het idee dat wij de liefde van onsleven gevonden hadden. Hij had al een huis gekocht, dus logischer wijs zou ik daar intrekken als het verbouwd was. Dus in de zomer aan het verbouwen gegaan...zelfs mijn ouders kwamen ieder weekend helpen. Duidelijke afspraken gemaakt mbt het samenwonen, want ik had dat al eens eerder gedaan en wist uit ervaring dat je nou eenmaal niet zomaar een relatie kunt verbreken als je samenwoont. Maar mijn ex was er zo 100% van overtuigd; 'tuurlijk zoeken we hulp als we er samen niet meer uitkomen, met jou wil ik oud worden'. In augustus verhuisde we naar het huis en twee dagen voor kerst werd ik zonder enige waarschuwing vooraf, mijn huis uit gezet. Mijn ex was het beu, hij wilde niet meer en voelde niet meer wat hij moest voelen.
Gejankt heb ik, de ogen uit mn kop gejankt...geschreeuwd, geslagen, gehuild noem het maar op. Iedere emotie die je ook maar kunt voelen, de afgelopen 3 maanden heb ik ze allemaal leren kennen. Hoe ik het precies voor elkaar heb gekregen weet ik niet, maar nu ben ik eindelijk zover dat ik niet meer de dagelijkse behoefte voel zijn email te gaan zitten bekijken (om vervolgens natuurlijk precies dat te vinden wat ik niet wil) en er zelfs momenten zijn dat ik totaal niet aan hem denk.
Wel loop ik ergens tegenaan en ik ben zo benieuwd of iemand dat misschien herkent.....
Vrij snel nadat het uitging met mijn ex, heb ik N. leren kennen. Vanaf het begin was het duidelijk dat N. en ik goede maatjes zouden gaan worden, maar dat er niet meer dan dat in zou zitten. Maar toch nu 3 maanden later, begint het te kriebelen. In alle opzichten zou N. zo'n goede match zijn, we passen super goed bij elkaar....maar ik blijf hem vergelijken met mn ex. Qua innerlijk is die vergelijking positief; in alles overtreft N. mijn ex, hoewel een vergelijking natuurlijk nooit eerlijk is, maar toch. Maar mijn ex was een voor mij ontzettend aantrekkelijke vent.....en dat gevoel heb ik bij N. niet....en ik blijf hem vergelijken. En dat is niet eerlijk want ik ben mijn ex zo geweldig gaan vinden doordat ik zo verliefd was.....maar dat maakt het nu allemaal zo verwarrend.....Soms vraag ik me af of ik mijn ex nou gewoon nog niet vergeten ben, of ja alles afgesloten heb....ik snap er soms helemaal niks van.
Vorige week was ik na een super weekend met N. helemaal in de wolken en halverwege de week kreeg ik weer last van die verdomde stemmingswisselingen....ongecontroleerde gedachten over mijn ex die ik aan niemand durf toe te geven omdat 'je er na 3 maanden toch wel overheen moet zijn'.......om gek van te worden!!!
Ik zou zo graag dat gevoel van verliefd zijn weer willen hebben...........en ik kan oprecht zeggen dat ik dat niet bij mijn ex hoef te hebben. Maar wat maakt het dan dat ik het ene moment aan N. denk en het andere aan mijn ex....zonder dat ik dat laatste uberhaupt wil....die gedachten komen en gaan zonder dat ik daar controle over heb....

oke van je af schrijven, helpt;) beetje onsamenhangend verhaal waarschijnlijk maar ach....
wie weet kom ik hier nog vaker van me afschrijven en wie weet ook wel niet.....