Het is alweer even geleden sinds ik wat heb geschreven. Dat had een reden... Ik kon heel moeilijk mensen ondersteunen hier op deze site omdat ik met mijzelf zo ontzettend in de knoop zit. Voor sommige waaronder ik dus gaat liefdesverdriet verder dan alleen hartenpijn. Voor mij gaat het tien stappen verder. Ik kan daar absoluut niks aan doen! Ik heb veel meegemaakt in mijn leven om zo ver te komen. Ik heb een zeer beschadigd beeld van vertrouwen waarvoor ik nu voor de tweede keer iets moet ondergaan wat ik voor mijn gevoel al jaren geleden had afgesloten, helaas ik kom bedrogen uit! Ik wilde ook dat het anders was.

Mijn hart zit op de juiste plaats alleen mijn gedachten niet.

Ik heb nog steeds elke dag pijn en al weet ik dat het ooit stopt er zal bij mij altijd iets achter blijven. Ik kan niet geheel normaal door het leven gaan. Ik slik heftige medicatie en mag mijn beroep maar voor de helft uitvoeren op dit moment. Hoe erg is dat? Voor mij betekent liefdesverdriet zoveel meer dan alleen pijn dat ik soms voor mijzelf moet oppassen. Natuurlijk heb ik een onderliggend probleem. Vanwege dat probleem ben ik verlaten! Ben ik eenzaam en wederom is er een stukje vertrouwen afgebrokkeld... Dat is een afschuwelijk gevoel.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben absoluut niet zielig, ik vraag alleen een beetje begrip.

Goed, ik ken tegenwoordig mijn grens, maar dat is jarenlang niet zo geweest. Ik ben zelf ooit suicidaal geweest. Weet wat zelfbeschadiging betekent en weet wat de gevolgen zijn van die combinatie. Gelukkig leef ik nog! Ironisch genoeg help ik zelf mensen met deze gevoelens maar heb ook beroepsmatig veel pogingen tot dan wel gelukte suicides van dichtbij gezien. Nee het raakt mij niet persoonlijk! Ik heb geleerd afstand te houden!

Ik kom met dit verhaal omdat ik eens en voor altijd iets uit de wereld wil helpen. Ik heb vaker in mijn blogs gewaarschuwd dat je liefdesverdriet altijd serieus moet nemen en dat als het niet gaat opzoek moet gaan naar echte psychologische hulp! Ook kom ik op voor mijn lotgenoten die zich niet serieus genomen voelen en die bang zijn in de openheid te treden met hun probleem, bij deze zet ik de eerste stap! Wat wil ik nog meer? Helemaal niks, ik wilde dit met jullie delen omdat ik het belangrijk vind dat sommige verhalen van verdriet verder gaan dan alleen paniek of huilen...

Ik wil je julle ergens op wijzen, en dat is wel het volgende:

Self Injury Awareness Day 1 maart 2012: Sta stil bij zelfbeschadiging!

Op Self Injury Awareness Day wordt wereldwijd aandacht besteed aan zelfbeschadiging. Na het succes van vorig jaar, zal de Landelijke Stichting Zelfbeschadiging ook dit jaar in Nederland aandacht vragen voor ‘Self Injury Awareness Day’ om het begrip te vergroten voor mensen die zichzelf verwonden.

In Nederland verwonden veel jongeren (1 op de 23) en volwassenen zichzelf om ondragelijke geestelijke pijn te overleven. Ze doen dit door zich te snijden, branden, te slaan, of door pillen of giftige vloeistoffen in te nemen. Het verhaal achter de littekens wordt echter zelden gehoord of begrepen.

Op 1 maart 2012 zullen deelnemers aan een Freeze letterlijk 10 minuten stilstaan bij zelfbeschadiging en hierin een kenmerkende pose aannemen. Iedereen is geschikt om mee te doen!

Wie helpt mee om stil te staan staan bij zelfbeschadiging, het taboe op zelfbeschadiging te verminderen en het begrip te vergroten?

Dag: donderdag 1 maart 2012
Locatie: De Dam, Amsterdam
Tijd: 18:00 uur

Interesse? Stuur dan een mail naar stichting@zelfbeschadiging.nl
Je kunt ook bellen: 030-2311473 (woensdag, 10.00-16.00).

Kom er alsjeblieft voor uit als het niet gaat! Het zo belangrijk voor je eigen gezondheid! Al is het zo zwaar elke tunnel kent een einde! Ik ben erbij omdat ik ben zoals ik ben, maar ook om deze lotgenoten een extra steun te geven.