Soms valt het op me als een lading bakstenen.. Niet dat er een limiet op moet staan hoelang een persoon maar single mag zijn.. Begrijp me niet verkeerd. I love being single.. Maar 4j single zijn op een leeftijd van 24j voelt soms verloren tijd. Na mijn laatste date-avontuur amper nog dates gehad. Geen sms'jes van: Hoe was je dag, amper nieuwe contacten gelegd...

Onlangs naar een valentijnsfuif geweest waar ik behoorlijk wat aandacht kreeg van een groep jongens, waarvan één in het bijzonder, maar we stonden te ver van elkaar (teveel volk + de muziek was zo luid dat je letterlijk moest staan schreeuwen tegen elkaar) dus bleef het maar bij oogcontact.

Zelfs deze vrijdag kreeg ik nog aandacht (oogcontact) van de vriend van een vroegere beste vriendin van me terwijl ik aan een andere tafel in de kroeg zat. Hij gaf me zoveel aandacht, tot soms echt staren aan toe, dat ik er me echt ongemakkelijk bij begon te voelen, zijn vriendin zat twee stoelen verder met een groepje vriendinnen te praten.

Ik begon er met een vriendin over te praten. Vroeger (in mijn tienerjaren) zag ik het niet als jongens naar me keken, terwijl vriendinnen me er soms op wezen. Ik voelde me zo slecht in m'n vel dat ik het niet kon geloven dat er ooit iemand was die mij mooi kon vinden of geïnteresseerd in zou geraken. Kleding was het minste van mijn zorgen, ik droeg alles veel te groot en te donker. Hoe mannelijker, hoe beter.

Nu ben ik enorm veranderd. Ik voel me goed in m'n vel. Ik weet dat ik er goed uitzie en ik weet dat ik aandacht krijg. Ik zei tegen die vriendin: Niet dat ik zo'n groot ego heb maar ik weet dat ik een mooie meid ben. Ik weet dat ik er goed uitzie, ik ben redelijk zelfzeker van mezelf. Ik zie nu steeds meer de aandacht die ik krijg van het andere geslacht. Zo stond ik voor de feestdagen eens te wachten in een kledingwinkel. Mijn moeder stond in het pashokje iets te passen en ik hield haar handtas vast. Terwijl ik stond te wachten en de winkel inkeek, kruiste ik de ogen van iemand anders. Hij bleef me vasthouden met zijn ogen. Hij zag er goed uit, iemand waarvoor ik ook zou gaan. Enige minpuntje. Zijn vriendin stond naast hem te praten tegen een winkelbediende. Als ze hem iets vroeg kwam hij volledig uit de lucht gevallen omdat hij, eerlijk gezegd, ook geen aandacht gaf aan wat ze met de winkelbediende aan het bespreken was.

Zo ook deze vrijdag toen ik in de kroeg aandacht kreeg van die jongen. En ook die groep jongens van de valentijnsfuif.

Het blijft bij naar elkaar kijken.. Het doet me wel wat als zelfs jongens met hun vriendin bij hen naar me kijken. It's something boys do. Ik voel me wel ergens gevleid. Maar het maakt me langst een kant ook onzeker. Het blijft ook maar bij kijken. Tuurlijk hoef ik geen vent die al bezet is *duh* maar ondanks ik me zeker voel, ik heb de durf niet om iemand aan te spreken. Wat enorm baalt als je dan niet echt meer single wilt zijn. En misschien dat die ene jongen van dat groepje ook te timide was om mij te komen aanspreken. En vriendinnen proberen me wel te helpen. Doe dit, doe dat, spreek hem aan, ga er dichter bij staan, hou zijn blik meer vast.. Ik ben al volledig opgetraind in de verleidingskunsten, als het ware Maar het ook toepassen.. Dat is een heel ander verhaal.

Ik blijf uitgaan, ik blijf plezier maken. Maar soms denk ik: Zou ik me echt al op 24-jarige leeftijd me op een datingssite zetten? Ik ben daarin een beetje old fashioned. Woorden op een computerscherm doen me niet veel. Ik heb veel liever de spanning van naar elkaar kijken, komt die af, zou ik erop af gaan? Ik voel me nog te jong om op sites te zitten.

Ik ben heel graag single.. Maar na 4j voel ik me soms ook wat eenzaam..