Vandaag gzd met een aantal goeie vrienden gesproken, die me door vandaag hebben heen geholpen. Waar ik nu erg boos om ben is dat hij de eerste is geweest die de liefde had bekend: hij was stapelgek op me, moest hij me bekennen, hij hield van me, (gelukkig was ik niet de meest perfecte vrouw op de wereld voor m, pfoeii dat is me bespaard gebleven), wist niet wat ie er mee aanmoest. En ik vragen stellen om er achter te komen hoe t nu allemaal in elkaar stak, wat er nu precies aan de hand was.
En hij vervolgens de eerste die zich terugtrok: nee, toch maar niet, voor z'n vrouw gekozen. Vorige week, precies een week geleden, terwijl ik dit schrijf zat hij bij me op de bank en moest erg huilen gedurende de hele avond. Op een gegeven moment maakte ik een grapje: he, je moet niet zo huilen hoor, ik ben hier degeen die wordt afgewezen......
Ik denk dat hier twee bedrogen uitkomen: zijn vrouw, en ik. Misschien zal hij uiteindelijk ook bedrogen uitkomen, maar dat zal nog wel een tijdje duren, want ik denk dat hij nog wel een keer goed tegen zichzelf zal aanlopen.........