Het is nogal wat, wat er door je heen moet zijn gegaan toen je die sms'jes en e-mails zag! Ik hoop dat je van de ergste schok inmiddels wat bekomen bent. (Ik begrijp dat het al een paar weken geleden is, dat je het hebt ontdekt, toch? Na de zomervakantie?)

Je vraagt aan het einde van je berichtje om hulp, dus ik ben zo vrij om -niet gehinderd door enige kennis- in het wilde weg wat goedbedoeld advies te geven.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je enorme boosheid voelt, en dat je het gevoel hebt dat je die pas los zult kunnen laten als je vrouw laat zien dat ze er echt spijt van heeft - op een manier die jou echt overtuigt op het moment dat je het ziet. Misschien zou het ook echt zo werken, als ze wat meer emotie zou tonen.

Maar misschien werkt het wel niet. Het kan ook zo zijn, dat je nog een hele tijd boosheid blijft voelen, wat je vrouw ook doet of zegt. Ik vind het daarom een beetje zorgelijk om je te zien schrijven dat je wel met haar verder wilt, maar alleen 'in een vorm van oprechte spijt'. Het is heel begrijpelijk dat je wilt zien dat ze echt spijt heeft, en dat je er zelfs naar verlangt om haar op de een of andere manier te laten boeten. Niets mis met die verlangens en gevoelens, die mogen er best zijn, maar ik denk dat je er in de praktijk een beetje voorzichtig mee moet zijn. Je partner ergens voor laten boeten, betekent eigenlijk je partner op de een of andere manier pijn doen, en volgens mij levert het altijd schade aan een relatie op als je je partner pijn doet. (Net zoals het schade voor jullie relatie oplevert dat ze jou hiermee pijn deed.) Two wrongs don't make a right.

Om van je boosheid af te komen is waarschijnlijk meer nodig dan spijt en boetedoening van je vrouw. Uiteindelijk zul jij zelf waarschijnlijk het hardste moeten werken om haar te vergeven en haar weer te gaan vertrouwen.

Het is niet te veel gevraagd om eerst te willen dat zij erkent hoe ze jou gekwetst heeft, voordat je aan dat harde werk begint. Heb je haar al in alle rust verteld hoe je je voelde bij het vinden van die berichtjes? En hoe je je nu voelt? Ik weet natuurlijk niet op welke manier jullie er tot nu toe over gepraat hebben, maar ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand op een kalm gebracht statement als "ik voelde me buitengesloten en angstig toen ik zag dat je naar een andere man sms'te dat je hem wilde" reageert door te zeggen dat ze niets verkeerd heeft gedaan. Want het gesprek hoeft helemaal niet te gaan over wat zij verkeerd heeft gedaan of niet. (Vertellen dat je boos bent doe je niet door te zeggen wat de ander heeft gedaan, maar door te zeggen "ik voel me boos".) Het gesprek zou, kortom, moeten gaan over hoe jij je voelt en wat zij zou kunnen doen om je te helpen je weer beter te gaan voelen.

Ik zou je dus willen aanraden om haar te vertellen hoe je je nu voelt, dat je niet echt overtuigd bent dat ze het echt erg vindt dat ze je heeft gekwetst, en dat je wel graag overtuigd zou willen zijn. Je hebt kennelijk een beeld van hoe 'echte spijt' eruit ziet; er is niks mis mee om haar uit te leggen wat dat beeld is. Tegelijkertijd doe je er misschien goed aan om te bedenken, dat niet iedereen zijn emoties op dezelfde manier uit. Het lijkt me niet handig om haar te verwijten dat ze te weinig huilt, bijvoorbeeld. Het gaat er maar om dat ze begrijpt dat jij er last van hebt dat je niet overtuigd bent dat ze het erg vindt.

Misschien kan je vrouw op haar beurt uitleggen hoe zij zich voelt? Wellicht kan ze met woorden wel duidelijk maken dat ze begrijpt en erkent hoe rot jij je voelt.

Zou jij het eigenlijk fijn vinden om te weten hoe zij zich voelde bij het contact met die kerel? Ik kan me voorstellen dat dat je niks lijkt, hoor! Maar misschien blijkt bijvoorbeeld wel, dat het er vooral om ging dat ze zich aantrekkelijk en interessant voelde, en heeft het niets te maken met hoe veel ze van jou houdt of hoe aantrekkelijk ze jou vindt. Ik kan me ergens wel voorstellen dat ik het zelf makkelijker zou vinden om iemand te vergeven, als ik weet hoe het komt dat iemand iets gedaan heeft.

Hoe dan ook lijkt het me handig om elkaar wederzijds zo goed mogelijk te begrijpen en het gevoel te krijgen dat je weet wat er in de ander omgaat.

Trouwens, cool dat je er hier over komt schrijven! Dat is alvast een eerste stap in het verwerken van het verdriet en de boosheid. Goed van je!

Het lijkt alsof jullie in een sleur terecht zijn gekomen, waarbij jullie niet meer met elkaar praten over elkaars behoeftes. Dat lijkt me wel belangrijk in een huwelijk. Het is vanzelfsprekend geworden om niet te praten over wat er in jezelf afspeelt.

Ook het vertrouwen is weg, want je weet niet of je de verhalen van je vrouw kunt geloven. Vertrouwen, daar valt of staat een relatie bij. Bij jullie is er geen vertrouwen meer, daar moeten jullie aan werken. En daar heb je twee mensen voor nodig.

Je boosheid, zoals anderen al zeiden, is alleen maar lastig voor je huwelijk. Snijd jezelf niet in de vingers en praat met je vrouw over je huwelijk. Wat mist ze? Wat vind jullie van je huwelijk afgelopen jaren, eerlijk? Het is ook belangrijk om te kijken of jullie uberhaupt wel samen doorgaan of ermee stoppen.

Jelle