Klopt helemaal dat ze het erg moeilijk heeft.
In haar opvoeding heeft ze geleerd om alle problemen alleen en zelfstandig op te lossen. Dat is haar manier van overleven.

Het moet wel heel erg met haar zijn dat ze dit nu echt alleen wil doen.

Ze wil alleen strijden en mij er waarschijnlijk niet mee belasten, wat juist nu, wel gebeurt. Ze heeft vermoedelijk al haar energie nodig voor zelfbehoud.

Ze zal inderdaad in gaan zien dat mijn liefde voor haar echt is.

Ik neem inderdaad een rustpauze. Zij kan rusten en ik keer me in mezelf. Ik put troost in het tergen van mijn spieren. Ik wordt dan anders moe, heb afleiding en ontmoet spontaan andere mensen in de sportschool. Soms gewoon lekker in mezelf gekeerd en andere momenten een luchtig gesprekje. Als ik verdriet voel, doe ik er een gewicht bij. Als ik me boos voel, doe ik er een gewicht bij. Tot m'n pijn uit mijn hart in mijn spieren terechtkomt.

Niemand ziet mijn pijn, dat is van mij. Daar heeft niemand wat aan. Ik ben geen slachtoffer. Ik sta gewoon met lege liefdeshanden.

Als ik thuis ben, zoals nu, dan heb ik muziek aan en veeg ik de biggelende tranen van m'n wangen. Dan laat ik de boosheid en het verdriet de vrije loop. Mijn hond begrijpt niet wat er met me gebeurt en kijkt me af en toe stom aan.

Zucht. Mijn hart bloed en loopt leeg.

Gisteren ging het beter. Vandaag heb ik duidelijke een emotiedag.

Klopt helemaal. Juist nu wil ik er ook voor haar zijn. Ik wil haar bijstaan en mijn liefde geven.

Zucht. Ik zal het inderdaad veel tijd moeten geven. Ze weet dat ik er heel graag voor haar wil zijn. Ook weet ze dat ik het niet erg vindt dat ze mij in deze periode minder liefde en aandacht kan geven. Natuurlijk wens ik meer, maar als dat er niet inzit, dan zit het er gewoon niet in.
Maar dit nu is wel heel pijnlijk en moeilijk.

Ik hoop dat jullie dit nooit zullen gaan meemaken. Zelfs mijn ergste vijand wens ik dit niet toe.

Dankje voor je steunende woorden.

Dankje voor je reactie. Het helpt me in mijn zoektocht.

Ze heeft een tijd terug bijzonder anders en overgevoelig gereageerd op mijn gedrag. Er kwamen bij haar heel veel oude pijnen terug uit haar vorige relatie, waarin ze zowel fysiek als mentaal is klein gemaakt.
Haar bijzonder anders en overgevoelige reactie kan een logisch gevolg zijn van de vele stress die ze ervaart door haar uitzichtloze sterk afnemende uitzichtloze gezondheid.

Haar situatie is echt levensbedreigend. Ze heeft al meerdere keren op Het randje van de dood gelegen. Artsen weten zich geen raad. De operatie die ze over twee maand krijgt, zijn geen bewezen resultaten van beschikbaar. De kans is erg groot dat haar situatie niet verbetert, maar juist verslechtert. Andere mogelijkheden zijn er niet meer.

Haar 'groetjes' reactie moet ik inderdaad lezen, zoals je aangeeft. Heel pijnlijk was het wel. Zo ben je geliefden van elkaar en het volgende moment ben je plots een kennis waar ze geen contact mee onderhoudt. Het voelde ook als een krampachtig aangeven van haar wens om afstand.

Ik ben inderdaad in gesprek met een therapeut. Ik trok het niet meer. Het zijn puzzelstukjes. Helaas ontbreekt het meest mooie gekleurde stukje. De puzzel is gewoon niet compleet.

Ze weet wat ik voor haar voel (nog steeds) en ik heb met mezelf een afspraak gemaakt, hoe moeilijk ook, om geen contact met haar op te nemen. Zij moet de eerste stap doen. Ik zoek veel bij mezelf. Ik probeer bewust mijn eigen zuurstof in te ademen en neem echt veel tijd voor mezelf. Echt veel. Als er een verliezer is, in deze strijd, dan ben ik dat, maar dan wel een mooie verliezer, met opgeheven hoofd (en een traan in mijn hart). Een strijd die ik niet alleen kan winnen. Die kan ik alleen samen met haar winnen. Zonder haar is het al een verloren strijd. Tijd. Tijd. Tijd. Zucht.

Ik ben me zelf aan het instellen op een leven zonder haar. Is erg moeilijk, pijnlijk. Ik wil het niet (zegt mijn liefde en emotie op mijn linkerschouder) maar ik zal wel moeten (zegt mijn verstand en zelfbehoud op mijn rechterschouder), hetzij voor altijd of tijdelijk.

Nu voelt het allemaal als een eenzame strijd, waarbij er geen vijand is.

Dankje dat je je gedachten met me deelt.

Vreselijk dat ze de strijd uiteindelijk toch moest verliezen en jij ook ....heel knap dat jij echt de tijd hebt genomen om alles voor jezelf te kunnen verwerken in hoeverre dat mogelijk is . Maar belangrijk is dat jij nu ook je rust kunt vinden hoewel dat niet de pijn van het verlies kan wegnemen kan het voor jou misschien een stukje makkelijker maken om je eigen weg weer te vinden.
Het geeft niet dat twee processen door elkaar heen gaan lopen , aanschouw het en geniet ook van de mooie dingen die het je brengt . Immers nieuwe mensen ontmoeten maakt ook blij en ook samen met andere ( nieuwe ) mensen kun je door die processen heen als je een goede gesprekspartner hebt die ook kan luisteren dan heb je alles in 1 iemand die oprecht in jou geinteresseerd is wil het ook weten lijkt me , waarvan ik denk dat dat juist alleen maar vertrouwen schept, als jij het gevoel hebt bij iemand anders dat het goed dat je je verhaal daar aan wilt delen .
Jij bepaalt je eigen tempo met wie en wanneer , niks overhaasten .