Nieuw hier; maar klaarblijkelijk tussen veel lotgenoten--een kleine troost in zware dagen. Ik zocht een rustig plaatsje om mijn wonden te likken; ik kwam terecht op de site van "ldvd". Rauw van binnen, eenzaam, gebroken en nog steeds verdoofd, in shock. Hier zal ik voorlopig proberen bij te komen, in een open gesprek met mijn gevoel.

Ze zeggen dat schrijven oplucht, de ziel verlicht; verschoond. Dat, wanneer woorden in je hoofd een plaats kunnen vinden op de ruimte van een (web)papier, er meer lucht komt, meer inzicht. Meer berusting misschien. Troost puttend dat dit gevoel, deze situatie, niet alleen de mijne is, dat ik niet alleen sta--dat er zoveel anderen onzichtbaar naast mij in dezelfde boot zijn terecht gekomen. Hoop koesterend dat ik onder soortgenoten ben, een veilig toevluchtsoord. Soortgenoten die misschien al ietsje verder zijn in hun acceptatie, in hun reis weg van de emotionele chaos. Dat de verhalen en dagboeken geschreven uit ervaringen van anderen, mij misschien iets kunnen meegeven, een steun in de rug.

We waren 13 maanden stabiel en intens samen. Ik was zijn eerste lange serieuze relatie (hij is een paar jaar jonger dan ik); voor mij was hij zeer zeker niet de eerste maar wel die langverwachte droomman. Op een korte 1-dag crisis na in november vorig jaar (waarin hij het ineens uitmaakte om het twee uur erna met schaamte en tranen weer recht te zetten), hebben we nooit eerder een crisis meegemaakt. Per 1 april waren we officieel in een schattig, zonnig appartement getrokken. Er was een tamelijk chaotische start; hij had op dat moment geen werk, veel verhuis-en opknap beslommeringen, rekeningen, wennen aan de samenwoon-dynamiek, de 'nieuwe realiteit'; zoveel dingen die 'nog moesten gebeuren'. Het was een klein appartementje, maar voordat wij hier samen introkken, hadden we een jaar lang min of meer onofficieel samengewoond op mijn (nog veel kleinere) studio-woning.
Hij kreeg werk in april; maar werk dat hij steeds meer als 'geestdodend' ging ervaren. De echte realiteit van het samenwonen als een schaduw over ons heen; wennen aan de huishoudelijke dingen, realiseren dat het appartement nog steeds geen thuis was, omdat er door geldgebrek even niets aan gedaan kon worden.

We leefden nog steeds tussen de onuitgepakte dozen toen hij, na een week van kil, afstandelijk samenzijn en veel woordenwisselingen, op 14 mei, ineens verkondigde dat hij een tijdje bij zijn moeder ging wonen. Dat hij zich niet thuisvoelde, geen plek had, zich gevangen voelde, meer vrijheid nodig had. Dat hij de verliefdheid niet meer voelde, geen toekomst meer in ons zag. Dat hij wilde 'nadenken'--voor mij vaak een verborgen manier (voorbode?) waarbij eigenlijk werkelijk wordt bedoelt: 'gaan nadenken hoe ik je op de meest nette manier kan dumpen'.

Dit kwam onverwachts, zeer zeker aangezien we de dag ervoor eindelijk een begin hadden gemaakt in een open gesprek over hoe alles toch zo snel in treinvaart naar beneden was gesukkeld. Hij kampt met communicatie-problemen; is niet in staat over dingen die hem dwars zitten te praten--en hierdoor niet in staat verbetering, of een oplossing, te vinden. Waardoor alles wordt opgekropt, dan ineens alles eruit...met als conclusie dat het dan maar radicaal over moet zijn.

Die dag dat hij wegging met een weekendtas was een begin van een zwart hoofdstuk dat nu nog steeds geschreven wordt. In mijn wanhoop, het hart een orgaan van vuur, heb ik geschreeuwd dat, als hij zomaar van alles kon weglopen, het dan maar uit moest zijn. Okay dan, was zijn antwoord.

Ik schreef de afgelopen 17 dagen twee lange brieven. De eerste brief was geschreven in mijn poging tot bemiddeling, een poging om een brug te bouwen. Dat ik niet wilde dat het uit was, maar dat mijn wanhoop en ontreddering me zo ver hadden gebracht dat te zeggen. Dat ik me verraden voelde omdat hij zo makkelijk van alles kon weglopen, zonder te proberen, zonder de wil te communiceren, zonder ook maar te bekijken hoe we dit anders (hadden) kunnen doen. Dat ik hem niet kwijt wilde, dat ik niet kon begrijpen hoe hij, op basis van de chaotische eerste maand samenwonen, ineens kon besluiten dat we daarom niet meer bij elkaar zouden passen. Waarom hij alles niet in perspectief kon, wilde, zien. Dat hij na 1 dikke maand al zo snel de handdoek in de ring gooit. Dat de euforie van het eerste begin, die overweldigende verliefdheid, na een tijd zal plaatsmaken voor een dieper gevoel--en dat dit niet automatisch betekend dat de relatie slechter wordt, maar gewoon anders. Waarom hij tot voor kort steeds had kunnen zeggen dat hij me niet kwijt wilde. Na deze brief, tekste hij me dat hij graag wilde komen praten, dat hij zijn tranen niet kon tegenhouden.

Er was hoop in aantocht--dacht ik.

Maar de dag van het gesprek tekste hij me dat hij 'beter niet kon langskomen, hopelijk begreep ik dat. Ik stuur je een email."
Niets kwam; alleen maar drie dagen stilte, waarbij ik meer dan de helft verloren op bed lag--en de andere rest van de dag mijn emailbox bleef checken. Hopend.

Ik schreef een tweede brief, confronterender. Kwader. Over zijn vluchtdrang en hoe hij toch altijd van zijn verantwoordelijkheden wegrende; hoe hij altijd in zijn leven van dingen wegloopt, in plaats van de confrontatie, de uitdaging, aan te gaan. Hoe hij altijd vlucht in een comfortzone, daarmee de wolven buiten zijn deur houdt, en hoe confronterend het moest zijn dat zijn eigen vriendin, zijn maatje, hem constant wees om deze wolven in de ogen aan te kijken; ze te temmen. Want wolven komen op de geur van angst af en als je daar nooit iets mee doet, zullen ze altijd aan je deur blijven verschijnen. Ik wilde zo graag dat zich dat realiseerde.

Er volgde een paar sms-jes. Dat hij niet wist wat hij wilde, wat hij voelde. Dat hij zichzelf niet begreep. Dat hij inderdaad van dingen wegvluchtte. Dat hij me wel miste, maar niet wist op wat voor manier. Toen een korte email dat hij had moeten huilen om de waarheid, dat het wel waar was allemaal, dat hij me geen pijn wilde doen. Of we wat konden afspreken.

Precies daar stonden we voor een grens. Want mijn intensies, sinds het moment dat hij hier plotsklap vertrok, zijn altijd geweest om een weg hieruit te vinden. Samen. Stellen zijn bij elkaar gebleven tijdens zwaardere tijden, grotere obstakels. Ik kon nog steeds zien waarom dingen waren gebeurd zoals deze gebeurden, en ik denk nog steeds dat de oplossing ligt in het probleem zelf, niet daarbuiten (hij weg). Ik tekste hem met de vraag wat zijn intensies waren om een gesprek aan te gaan. Mijn zelfbescherming.
Zijn antwoord was dat hij 'sowieso nog een tijdje bij zijn moeder bleef en gewoon meer vrijheid nodig had. Dat hij (een tijdje?) uit elkaar wilde." Hmm..."(een tijdje?)", dacht ik, een zin uit valse hoop geschreven, dat waarschijnlijk uiteindelijk toch een einde zal gaan brengen.

Ik las het berichtje. En nog eens. En nog eens. En ik zag ineens waar ik de afgelopen weken alleen doorheen heb moeten gaan, de stiltes, het wachten, zijn weigering om communicatie doorgang te geven, zijn plotselinge gevlucht weg van dit alles, de energie en tijd die ik spendeerde om hem nog steeds te bereiken--en dan zo'n laf sms-je. Na 13 maanden niet in staat moed te tonen. Te vechten voor iets waarvan hij altijd zei dat het zoveel voor hem betekende, hij zoveel geloof door had gekregen.

Ik belde hem op, in schijnbare kalmte. Dat dit dus consequenties met zich meebracht. Dat ik vond dat hij nu maar zijn spullen moest komen ophalen want, in tegenstelling tot hem--weggerend van alles, ga ik elke dag, elke uur, de confrontatie aan met de herinneringen die in al zijn spullen verscholen ligt. Hij dwaalt als een koppige geest nog steeds door dit huis. En het is pijnlijk en ontneemt mij alle mogelijkheid hem op een afstand te houden, om de situatie te verwerken zonder dat ik in elke gedachte steeds zie hoe erg ik hem mis. En het gemis is zo krankzinnig diep in al zijn spullen, de herinneringen, de overblijfselen van plannen, dromen, de foto's--en het is ongezond hier steeds doorheen te moeten gaan.
Zijn stem, zo herkenbaar--maar de toon van een vreemde. Mat zei hij dat hij dat wel begreep, dat hij het zou regelen en me hierover terug zou bellen. Emotieloos.

Nog even spraken wij, door telefoon-connectie zo dichtbij gebracht, maar tegelijkertijd zo ver van elkaar af. Hij zei dat hij de emoties heeft van een steen; dat hij niets voelt eigenlijk. Dat het wel 'ok' ging met hem, maar dat hij met schaamte denkt aan hoe hij is weggegaan. Dat hij een periode zonder mij wilt gaan kijken of dat hem beter bevalt. Weer dat excuus van 'meer vrijheid'--een excuus in mijn ogen, omdat hij een gevangene is van zijn communicatieproblemen, zijn vluchtneigingen. Dat deze 'vrijheid' waar hij nu over praat, alleen maar wordt gebruikt om wederom weg te rennen van iets dat hij gewoon niet wilt oplossen. Niet voor wilt werken (vechten?). Hij heeft altijd de vrijheid 'genomen' om weg te rennen van alles, maar het heeft hem nooit werkelijk iets opgeleverd.

Totdat hij mij leerde kennen. En er achter kwam dat zelfs in een relatie, die bloeit en stabiel is, in zonneschijn en 25 graden celcius, er ook af en toe regen en een storm zal komen opzetten. Maar de waarheid is: ik bleef, met mijn gezicht naar de storm--en hij rende weg voordat het onweer echt begon.

En de realisatie dat hij, de persoon waarvan ik nog niet zo lang geleden dacht 'in goede en slechte tijden', die mij nog niet zo lang geleden zelf zei 'we passen zo goed bij elkaar', mij en ons en alles dat eens was, heeft achtergelaten in een opwelling om deze chaos te ontvluchten--en die realisatie is misschien wel het moeilijkst te verteren.

Dit was 26 mei--en sindsdien is het ijzig stil geworden. Ik weet dat nu, nu begint voor mij, alleen, de weg terug. De weg van nutteloos hopen, valse verwachtingen, de zware herinneringen aan mooie tijden, de bittere realisatie dat hij niet in staat bleek voor mij te vechten, de ontkenning, de bekenning, de omknellende kwaadheid en het tranendal.

Ik denk dat ik hier nog wel een poosje zal zijn, ldvd'rs...

Bellis