Voor de geboorte van ons kind was ik helemaal het einde voor hem, hij zei wel elke week dat er niks was waar hij zich aan stoorde of wat hij graag anders zou willen zien. Nou dat is flink anders uitgepakt toen we een kind kregen zeg, niks maar dan ook niks was goed, volgens hem was ik chaotisch, lui, klaagde veel, deed niks de hele dag, ik was instabiel, ik wilde niks ondernemen, was geen familiemens, bracht geen geld in het laadje, was saai, wilde nooit ergens naar toe, en wilde geen sex, kon mn kind niet loslaten, was altijd moe, en my god nog veel meer waar ik niet eens meer aan wil denken. Blij dat ik mezelf nu niet meer zie door zijn ogen, maar dat langzamerhand mijn eigenwaarde weer terugkomt. Hoe hij mij de laatste jaren zag, dat is zijn waarheid. Maar zo zie ik mezelf helemaal niet, mijn vrienden en mijn dochter vinden mij gelukkig een fijn mens, Als ik bij hem terug zou gaan, zou dit plaatje opdringen aan mijn eigenwaarde. Nooit meer. Hoe onveilig ik me gevoeld heb de afgelopen jaren, hoe rot en eenzaam ik me voelde als ik af en toe klaagde over de nachten dat ik niet kon doorslapen en hij dan zei dat ik niet moest klagen en door moest gaan, nooit enige sympathie van deze man.Hoeveel verdriet ik heb gehad van de miskraam, en het moest na een paar dagen maar klaar zijn, en toen het dat nog niet was, zeggen dat ik hij blij was dat het mis was gegaan, ik zou een tweede kind niet aankunnen, want kijk maar s hoe je er nu bij zit. Altijd al je gevoel wegstoppen omdat hij dat niet kan handelen. Nooit gevoelens bespreken, alleen leuke dingen mogen gemeld worden.
Nu lijkt het een geweldige klootzak, dat is het niet. Dat is het mooie van balans opmaken, want hoe dan ook heeft hij me op andere gebieden heel erg gesteund, met de dood van de huisdieren, toen ik in het ziekenhuis lag, praktisch en een geweldige vader voor onze dochter. Hij heeft altijd erg veel van mij gehouden en me op handen en voeten gedragen, ik voelde me ook altijd heel erg geliefd en veilig. Door hem ben ik een stukje geheeld en daar ben ik hem echt dankbaar voor, en voor mijn dochter natuurlijk.
De balans zit m volgens mij dat je dankbaar kan zijn voor wat je samen hebt gehad, maar dat je ook weet dat de relatie niet meer is wat het was en het ook nooit meer zo krijgt. En daar ligt zo lang de hoop, je wilt zo graag dat het weer wordt zoals het was. En ik besef me nu dat ik altijd in zijn ogen niet goed genoeg ben, en het maakt me ook niet meer uit nu. Ik denk daar gelukkig anders over en hoef me niet meer te schikken. Ik ben goed genoeg, met al mijn minpunten en ik ben zo blij dat ik niet meer hoef te leven naar zijn maarstaven, verwachtingen en al zijn moetens, ook al waren die soms best wel realistisch. De balans ....verdriet dat ik hem kwijt ben, maar ook blijdschap dat ik mezelf heb gevonden.