Mijn terugslag duurt voort, vannacht vier uur geslapen ondanks Valdispert, vanvond neem ik er maar twee. Gelukkig is mijn zus nu bij me, wil echt even niet alleen zijn. Heb ook een afspraak bij de dokter gemaakt, voor een doorverwijzing naar een psych. Ik heb gewoon iemand nodig die een beetje op me let en me verteld dat ik het goed doe, of niet natuurlijk... Heb hem vanddag gebeld om wat dingen te regelen, notaris e.d. Gelukkig hoef ik niet mee op het huis op zijn naam te laten zetten. Vrijdag is het voorbij.. Vind het doodeng en hoop dat ik daarna rust vind, heb hem verteld dat ik daarna geen conatct meer met hem kan hebben. Dat het geen kwestie van willen is maar dat ik er stuk aan ga. Hij zei dat het niet was wat hij wilde, maar dat hij mijn keuze zou respecteren. Hij zei ook dat het verstandelijk gezien een geode besliising is geweest denk ik ook, maar dat het gevoelsmatig erg moeilijk is. Hij voelt zich ook rot en dat troost me. Ik ga hem loslaten en vetrouw erop dat het slijt, wil ook niet dat hij het laat weten als hij een andere relatie heeft. Dan zit ik toch nog te wachten op dat bericht. Ik hoop toch nog dat dit definitieve eind hem op den duur doet inzien dat het een foute keuze is geweest. Ik weet dat ik ook met een ander gelukkig kan worden maar ik kan dat gevoel dat het ooit weer goedkomt toch niet onderdrukken. Ik hoop dat ik na vrijdag weer aan een stijgende lijn ga beginnen, al zullen er dips zijn (maybe big ones). Gelukkig logeert mijn zusje vrijdag bij me om de ergste klap op te vangen. Door ons contact is het allemaal weer zo vers, terwijl het echt al beter ging, dus daarom, first rule, I can not stress this enough, no contact. Ik hoop dat het lukt, ooit zal ik weer gelukkig zijn, met of zonder hem.