alweer een dag helemaal voorbij met denken aan haar.
Hoogtepunt van de dag: een telefoongesprek met haar.

In een half jaar is het me niet gelukt andere bronnen aan te boren waarbij ik me zo vervuld voel als een telefoongesprek met haar.

Wat opbreekt in het lange eenzame gevecht, het hervinden van mezelf en een nieuw perspectief op het leven, is het gevoel dat je steeds maar niet "thuis" kan komen. Dat je soms zo moe bent dat je naar huis wil, maar er is geen thuis meer.

Een gesprek met haar, de vertrouwdheid, de humor, het goede verstaander halve woord, is na een half jaar, hoe schraal ook, dan even weer thuis.

Ik vind het pijnlijk te constateren dat een reisje met familie, diners met vrienden, interessant werk, een prachtige zomer, een balkon in bloei, een langbegeerd bijna-rijbewijs, fantastische coach, natje en droogje, een grappa bij de espresso, hervonden muziek, loyale oude geliefden, drie katten, een tentoonstelling van helmut newton,
het weegt allemaal niet op tegen een achteloos telefoontje van haar.

De krochten van je hart. Zo zou ik het willen noemen.

liefs
Pipster