Hey lieve Mensen,

Ik wend me toch maar weer tot hier... Arrgggg. Weet eigenlijk niet zo goed hoe ik alles moet gaan verwoorden maar dat zal ook te maken hebben met mn vermoeidheid...
Het van me afschrijven zal weer eens goed doen. Kort door de bocht: Tis nu 9 maanden geleden dat mn man me heeft verlaten. Had binnen 3 weken een ander... en waarschijnlijk al eerder. Lange leve Facebook.... Maar goed, nu ik dat schrijf besef ik me ook dat het zonder facebook waarschijnlijk ook stuk was gelopen. Maar het idee dat ik geopperd heb om een eigen account aan te maken en dat hij daarna z'n nieuwe liefde daar trof.... Tjah, dat blijft wat wrang.
In de maanden na de breuk ook veel afgevallen maar voor mijn gevoel de draad redelijk snel opgepakt. Tuurlijk huilen. verdrietig.. maar ook in de overlevingsstand om de scheiding zo goed mogelijk te laten verlopen.
Rationeel wist ik dat hij voorgoed weg zou zijn.. heb hem het beste gewenst en wilde dat hij voor zichzelf zou kiezen. Heb nooit echt een poging gedaan om hem terug te winnen. Hij had ook al een ander.. speelt ook mee.

Maar nu.. nu zit ik dik 2 maanden in mn tijdelijk nieuwe onderkomen en het valt me zwaar... Pas nu gieren de emoties door mn lijf.. Uiten blijft lastig. Soms lukt het met muziek en lieve woorden van een ander..
Maar er zit nog meer verdriet.. van afgelopen jaren en merk nu dat alles omhoog komt.
Logisch.. ik kom nu in de rust, hoor ik van alle kanten. Ook van de huisarts.. die me door heeft verwezen naar de psych/EMDR therapie.. maar dat duurt nog wel een week of 4 voordat ik daar terecht kan.
De bekende waarom vraag komt om de hoek.... en ik merk dat ik ook ergens boos ben... boos op hem.. boos op mezelf...

Maar kunnen slapen is toch wel het belangrijkste nu en dat ik juist wat niet lukt...
Sleep me door de dagen heen. werken lukt niet eens meer. Gewoon door slaapgebrek. Kan gewoon niet functioneren en daarnaast merk ik dat er vlagen van angst tussen zitten die dat versterken. (ben bekend met een angststoornis, redelijk tot goed onder controle, tot nu...)
Soms tank ik een ietsie pietsie bij door een half slaaptabletje te nemen... maar alleen bij pure nood. Echt opladen doe ik niet maar dan sta ik er wel op momenten dat het echt even moet... zucht.

Pas nu begin ik mn ex te missen..... of iemand?? Ik ben er nog niet achter. Verstandelijk is dit het beste.. maar voor mn gevoel ben ik gewoon zo hard gedumpt, na 15 jaar en het hele medische circus wat we samen hebben doorstaan om een kindje te krijgen (is niet gelukt overigens..)

We hebben alleen contact over bv de hond of iets wat nog moet geregeld worden.. maar damnn wat voel ik me verdrietig en wat giert het door mn lijf. Mn lijf schokt gewoon als ik op bed lig... zoveel spanning en verdriet zit er nog. Misschien raar maar dit was niet wat ik had verwacht.... Meestal gaat het na 8 maanden beter.. nu het gevoel dat ik afglij. Kan soms niet helder denken.
Trouwens op dagen dat dat wel lukt doe ik dingen en ga ik er opuit... tis niet zo dat ik heel diep weg duik in mn bed.
Maar de nachten zijn een crime...Het hoofd staat niet stil.....
Ondanks de meditatie en het minder streng zijn voor mezelf.. Pfffffffff emoties die me in de macht hebben en mn slaap verstoren... ben er ZOOO klaar mee.
Vind het ook lastig te uiten naar mn vrienden... die hebben het inmiddels ook wel gehoord.

Voor mn gevoel nog al een hak op de tak verhaal en soms erg onsamenhangend.. sorry.. maar voor nu wat ik op papier kan krijgen.................

groetjes Jans1