Het is al weer ff geleden dat ik hier ben geweest, wnt het ging eigenlijk super, maar.....
Soms bekruipt me nog steeds een angstig gevoel, een gevoel van alleen zijn, en er alleen voor staan.
Waarom??? Het gaat eigenlijk heel goed met me. Kan zo in mn eigen huis gaan wonen en met de kids gaat het goed, heb een lieve man ontmoet waar ik leuke dingen mee onderneem en die er voor mij is als het ff niet gaat.
Is het omdat het definitieve inzicht is, of omdat ik hem toch nog mis zo heel onbewust.
Als ik hem zie, probeer ik gevoelens te vinden, maar die zijn er dan niet meer. Dus missen kan haast niet.
Dan zal het wel het definitieve zijn, wat me angstig maakt, dat je na 30 jaar alleen verder moet met je leven.
Allerlei herinneringen passeren de revue, hoe ons leven was, wat we hebben gedaan en waar we van hebben genoten. Dat is zo raar, want eerst was er alleen maar boosheid en zag ik alleen de foute dingen.
Ik ben nu ook veel rustiger naar hem toe, alsof ik het allemaal al verwerkt heb.
Hij vindt het volgens mij maar raar, want ik ben soms echt heel fel en nu gewoon niet meer.
Wat zit een mens toch raar in elkaar, als je net denkt het te begrijpen, voel je ineens weer anders.
Volgende week ga ik verhuizen, weg uit een buurt waar ik al 20 jaar woon, miss is het dat ook wel, je veilige vertrouwde omgeving verlaten en ergens anders opnieuw beginnen.
Ik zie wel wat er van komt, hoe de moed er maar in en probeer te genieten van al het nieuwe.