Hoi lotgenoten

Deze week kon ik echt niet meer, zelfs nu is het nog heel moeilijk. Ik had afgesproken met de ex om de papieren te tekenen voor de dochter. Zelf wou ik gewn alles tekenen en zo snel mogelijk vertrekken. Had ik dat ook maar gewoon gedaan.

Het komt erop neer dat ik alles wat me bang maakt gehoord heb. Het valt me te zwaar om alles te vertellen dus schets ik het in grote lijnen.

Hij wil de dochter nog meer zien, heeft een complete slaapkamer gekocht voor haar, hij komt nu veel meer buiten, hij werkt opnieuw. Kortom hij is compleet iemand anders geworden. Alles kwam naar boven, ik kon mn tranen niet meer bedwingen. Waarom doet hij dit nu allemaal? Nu alles aan diggelen ligt en de papieren getekend zijn?! Ik herken hem qua gedrag gewn helemaal niet meer. Ineens kan alles en vroeger kon er niks. Ligt het dan allemaal aan mij???? Was ik dan degene die 7 jaar lang het slechte in hem naar boven heeft gebracht? Ik snap er niets meer van. Het zet me zo hard aan het twijfelen.

Het lijkt voor hem nu opeens allemaal fantastisch te gaan, terwijl ik het toch nog moeilijk heb soms. Hij zag me huilen en vroeg waarom. Dus ik zeg dat het nu allemaal zo definitief is,er is geen weg meer terug. Antwoordt hij: 'je zal altijd een plaatsje in m'n hart hebben' Komaan zeg, wat heb ik daar nu aan??? Hou je f*cking plaatsje maar!!

Misschien had ik ergens verwacht dat hij ging zeggen dat het nog moeilijk ligt, mss dat hij eens een traantje zou wegpinken. Maar nee, allesbehalve dat dus. Ik heb hem dat ook gezegd, zijn antwoord was: ik hou me sterk dat weet je toch? Ja wss, zei ik, maar ik kan niet meer zien of je thuis huilt.

Dat doet me het meeste pijn, het buitengesloten worden. Nu dat ik weg ben, nu wordt alles anders. Fijn. Ben ik daarom zo lang bij hem gebleven, in de hoop dat het ging beteren? Alsof hij blij is dat het gedaan is. En nu die compleet nieuwe slaapkamer, super voor onze dochter! Maar waarom wil hij nu ineens een warm nestje bouwen?

Het doet zoveel pijn om vast te stellen dat het bij hem 'schijnbaar' nu zo leuk en warm is. Maar ik ben niet meer welkom.

Dan begon hij me uit te vragen: heb je iemand?hoe woon je? werk je voltijds? Precies of ik had echt nog zin om daarop te antwoorden!! Dan wist hij me nog haarfijn te vertellen dat hij echt blij voor me is wanneer ik iemand zou hebben, of het nu een denkbeeldig iemand was of niet. Dus ik zeg: wat maakt het jou uit? je hebt zelf iemand en alles gaat goed. Ja, zei hij, maar ik wil het graag weten als ik jullie zou tegenkomen.

Toen ik wegging was ik met de grond gelijk gemaakt. Ik ben de hele stad al huilend doorgelopen en kwam de dag nadien met dikke ogen op het werk. Na het werk wou ik het liefst van al recht naar hem toe, om te zeggen hoe pijn het doet dat ik er niet meer bij hoor. Maar in de plaats daarvan ben ik naar een vriendin gegaan. Ik wou niet dat hij me zo zag, het was al erg genoeg.

Binnenkort gaat onze dochter weer naar hem, dan zal ze die nieuwe kamer zien. Ik ben echt blij dat hij zijn best doet voor haar maar nu zullen zij het superfijn hebben terwijl ik er niet meer bij ben. Het was fijn geweest om als koppel, als ouders haar reactie te zien. Nu zal ik wss volop huilen, alleen thuis.

We waren beiden overtuigd dat onze relatie op was. Maar nu brengt hij me zo hard aan het twijfelen! Het liefst van al wil ik nu terugrennen en zeggen dat ik het wil proberen. Maar dat gaat niet meer, die deur is toe. En langs de andere kant wil ik alles niet weggooien. Ik heb zoveel moeite, tranen moeten doorstaan om alleen te wonen, om een eigen leven op te bouwen (het stelt nog niet zoveel voor maar toch). Dat wil ik ook niet allemaal teniet doen voor een 'indruk' dat het beter met hem gaat.

Kortom, er is geen weg meer achter mij en ik zie geen weg meer voor me. Ik zit in Niemandsland.